به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان نانوپزشكی به عنوان كاربرد پزشكی فناوری نانو تعریف می شود. این می تواند شامل طیف گسترده ای از ابزارها، از جمله حسگر های زیستی، مهندسی بافت، دستگاه های تشخیصی و ... باشد.

در حالی كه كل بدن ما در معرض دارو هایی است كه مصرف می كنیم و می تواند منجر به عوارض جانبی ناخوشایند شود، می توان این دارو ها را با استفاده از فناوری نانو به طور موثرتری ارائه كرد.

نانو به چه معناست؟

نانو به معنای «كوچك» است. نانومتر یك میلیاردم متر است. نانوذرات مورد استفاده برای دارورسانی معمولاً در محدوده 20 تا 100 نانومتری هستند و این اندازه ممكن است بسته به طراحی نانوذرات متفاوت باشد. نانوذرات را می توان مهندسی و طراحی كرد تا دارو ها را بسته بندی كرده و مستقیماً به جایی كه مورد نیاز است، منتقل كند.

اندازه نانومواد شبیه به اكثر مولكول ها و ساختار های بیولوژیكی است؛ بنابراین، می توانند هم در تحقیقات و هم در كاربرد های زیست پزشكی in vivo و in vitro مفید باشند.

تا به امروز، ادغام نانومواد با زیست شناسی منجر به توسعه دستگاه های تشخیصی، عوامل كنتراست، ابزار های تحلیلی، برنامه های كاربردی فیزیوتراپی و وسایل حمل دارو شده است.

Doxi اولین داروی نانوسرطانی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریكا بود. از سال 1995، از آن برای درمان سرطان های بزرگسالان، از جمله سرطان تخمدان، مولتیپل میلوما و ساركوم Karposi (یك سرطان نادر كه اغلب افراد مبتلا به نقص ایمنی مانند HIV را تحت تاثیر قرار می دهد) استفاده می شود.

جریانی از درمان های نانوپزشكی جدید برای سرطان های بزرگسالان در حال آزمایش های بالینی (آزمایش های انسانی) در بازار وجود دارد. اما تنها تعداد محدودی از این موارد برای درمان سرطان كودكان تایید شده اند.



نانوپزشكی چگونه كار می كند؟

نانوپزشكی را می توان به عنوان سیستم های دارورسانی نانوذراتی به روش های مختلف ارائه كرد. همچنین می توان برای حمل تركیبات خاصی طراحی كرد كه به آن ها اجازه می دهد به مولكول های سلول سرطانی متصل شوند. پس از اتصال، دارو به طور ایمن به محل دقیق تومور انتقال می یابد.

نانوذرات همچنین به حلالیت دارو كمك می كنند. برای اینكه یك دارو عمل كند، باید بتواند وارد جریان خون شود، یعنی باید محلول باشد. برای مثال، داروی سرطان پاكلیتاكسل (تاكسول) نامحلول است، بنابراین برای ورود به خون باید در یك عامل تحویل حل شود اما این عامل می تواند باعث واكنش های آلرژیك در بیمار شود.

برای غلبه بر این مشكلات، شیمیدانان نانوذراتی از پروتئین طبیعی آلبومین تولید كرده اند كه پاكلیتاكسل را حمل می كند و آن را بدون واكنش آلرژیك می كند.

تومور ها معمولا دارای رگ های خونی متلاطم و نشتی هستند كه از داخل و خارج پخش می شوند. این رگ ها به دارو های شیمی درمانی اجازه می دهند تا به راحتی وارد تومور شوند، اما از آنجایی كه ذرات شیمی درمانی بسیار كوچك هستند، از طریق عروق و خارج از تومور نیز پخش می شوند و به بافت های اطراف حمله می كنند.

از آنجایی كه نانوذرات بزرگتر هستند، در داخل تومور به دام می افتند، جایی كه تمام آسیب را به سلول های هدف وارد می كنند.

هنگامی كه محموله دارویی آن ها به سلول ها تحویل می شود، نانوذرات می توانند مهندسی شوند تا به محصولات جانبی بی ضرر تبدیل شوند. این امر به ویژه برای كودكانی كه هنوز در حال رشد هستند، بسیار مهم است.

نانوپزشكی در تلاش است تا مجموعه ارزشمندی از ابزار ها و دستگاه های تحقیقاتی مفید بالینی را در آینده نزدیك ارائه دهد.

ابتكار ملی نانوتكنولوژی آمریكا كاربرد های تجاری جدیدی را در صنعت داروسازی پیش بینی می كند كه ممكن است شامل سیستم های پیشرفته دارورسانی، درمان های جدید و تصویربرداری in vivo باشد.

براساس گزارش Frontiers in Chemistry، در اروپا، نانودارو های بیولوژیكی تابع چارچوبی هستند كه توسط آژانس دارویی اروپا (EMA) برای اهداف نظارتی ایجاد شده كه هدف آن دنبال كردن نانوپزشكی بیولوژیكی است.

بیشتر بخوانید

- درمان سرطان با كمك نانوحامل هایی كه سلول های ایمنی را فعال می كنند
- تولید تی شرت هوشمند كه از قلب شما مراقبت می كند