آلرژی غذایی باعث بروز اختلالات رفتاری می شود
بررسی جدید پژوهشگران نشان می دهد كه آلرژی غذایی را می توان به عنوان یك عامل مهم اختلالات رفتاری در نظر گرفت.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از نوروساینس، شیوع آلرژی های غذایی در سراسر جهان در حال افزایش است و در برخی مناطق به سطح اپیدمی نزدیك می شود. تنها در آمریكا حدود 10 درصد از كودكان و بزرگسالان از آلرژی غذایی رنج می برند كه آلرژی نسبت به شیر گاو، تخم مرغ، بادام زمینی و آجیل درختی شایع ترین آن ها است. برخی از بیماران علائم خفیفی دارند كه ممكن است نیازی به مراقبت پزشكی نداشته باشند و این موارد گزارش نشده باقی بمانند.
 
آلرژی های غذایی یا حساسیت های غذایی، ناشی از واكنش بیش از اندازه سیستم ایمنی بدن نسبت به پروتئین های معمولی بی ضرر در غذا هستند. آلرژی های غذایی ممكن است به صورت طیفی از علائم، از خارش، قرمزی و تورم برای واكنش های خفیف گرفته تا استفراغ، اسهال، مشكل در تنفس و سایر علائم بالقوه تهدیدكننده زندگی برای واكنش های شدید ظاهر شوند.
 
علاوه بر گزارش خود شخص، آلرژی غذایی را می توان با قرار دادن بیماران در معرض مقادیر كمی از پروتئین ها یا آلرژن ها از طریق دهان یا پوست و مشاهده واكنش های فوری آن ها تشخیص داد. پزشكان معمولا از آزمایش خون برای اندازه گیری سطح «ایمونوگلوبولین E» یا (IgE) استفاده می كنند. ایمونوگلوبولین E، یك آنتی بادی ویژه است كه سیستم ایمنی از آن برای شناسایی آلرژن ها و تحریك واكنش استفاده می كند.
 
اگرچه افراد سالم ممكن است سطوح پایینی از ایمونوگلوبولین E را در خون خود داشته باشند، اما بیماران مبتلا به آلرژی های غذایی، سطوح بالاتری از آن را در خون خود دارند كه خطر واكنش های آلرژیك شدید را در آن ها افزایش می دهد.
 
برخی از افرادی كه در آزمایش های آلرژی پوستی با افزایش متوسط ایمونوگلوبولین E، نتیجه مثبت دریافت می كنند، هنگام خوردن آلرژن متوجه هیچ گونه علائم مرتبط با آلرژی نمی شوند. این وضعیت، «حساسیت بدون علامت» (asymptomatic sensitization) نامیده می شود. در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به این بیماری ممكن است حتی از حساسیت غذایی خود آگاه نباشند.
 
آیا این حساسیت ها واقعا بدون علامت هستند یا اثراتی در بدن وجود دارد كه افراد از آن ها بی خبر هستند؟
 
برخی افراد كاملا از مصرف محصولات لبنی اجتناب می كنند، زیرا علائم شدید و تهدیدكننده زندگی را تجربه كرده اند. كسانی كه واكنش های آلرژیك معمول را ندارند، گه گاه لبنیات می خورند، اما یك یا دو روز بعد به نظر می رسد كه به بیماری های به ظاهر نامرتبط مبتلا شده اند.
 
آنچه پژوهشگران دریافته اند، این است كه اگر به حساسیت بیش از اندازه مبتلا باشید، آلرژن های غذایی می توانند بر مغز و رفتار شما تأثیر بگذارند؛ حتی اگر علائم معمول آلرژی غذایی را نداشته باشید.
 
پژوهشگران چندین دهه است كه حساسیت های غذایی را دلیل بالقوه اختلالات رفتاری می دانند. یك گزارش موردی كه در سال 1949 ارائه شد، اختلالات رفتاری و خلقی را در بیماران پس از خوردن غذا های خاصی مانند شیر و تخم مرغ شرح داد. پس از حذف غذا های مشكوك از رژیم غذایی، علائم بیماران بهبود یافت. این موضوع نشان می دهد كه حساسیت غذایی بیش از اندازه می تواند عامل اصلی اختلالات رفتاری باشد.
 
چندین پژوهش كه اخیرا روی انسان ها انجام شده اند، از ارتباط بین آلرژی غذایی و اختلالات عصبی-روانی مختلف مانند افسردگی، اضطراب، اختلال كمبود توجه/بیش فعالی و اوتیسم حمایت كرده اند. آن ها این احتمال را تقویت می كنند كه برخی از واكنش ها نسبت به آلرژن های غذایی می توانند سیستم عصبی را درگیر كنند و به عنوان اختلالات رفتاری ظاهر شوند.
 
با وجود این، ایده حساسیت غذایی كه باعث بروز اختلالات عصبی-روانی می شود، به دلیل ناهماهنگی بین پژوهش ها هنوز مورد بحث است. تفاوت در انواع آلرژی ها، زمینه های قومیتی، عادات غذایی و سایر عوامل می توانند نتایج متناقضی را در میان شركت كنندگان ایجاد كنند.
 
مهم تر از همه این كه برخی از پژوهش ها شامل كسانی بودند كه آلرژی غذایی خود را گزارش داده بودند؛ در حالی كه بقیه فقط شامل كسانی بودند كه آلرژی غذایی آن ها توسط آزمایشگاه تایید شده بود. این پژوهش ها فقط به افراد علامت دار محدود می شوند.
 
تاثیر حساسیت غذایی بر مغز و رفتار
«كومی ناگاموتو كامبز» (Kumi Nagamoto-Combs)، پژوهشگر "دانشگاه داكوتای شمالی" (UND) و گروهش، به بررسی این موضوع پرداختند كه آیا آلرژن های غذایی می توانند به عنوان علائم رفتاری در برخی افراد، به ویژه در افراد حساس بدون علامت ظاهر شوند یا خیر. آن ها می خواستند بفهمند كه آیا خوردن غذا های مشكل ساز می تواند حتی در غیاب سایر واكنش های شدید آشكار، به التهاب مغز و تغییرات رفتاری پس از ایجاد حساسیت منجر شود.
 
پژوهشگران برای به حداقل رساندن تفاوت های فردی یافت شده در آزمایش های انسانی، تصمیم گرفتند روی موش ها كار كنند. آن ها موش های همسن و هم زمینه ژنتیكی را نسبت به آلرژن «بتا لاكتوگلوبولین» (BLG) موجود در شیر معمولی حساس كردند و به تغذیه آن ها با همان رژیم غذایی پرداختند.
 
پژوهشگران دریافتند كه اگرچه موش های حساس شده به بتا لاكتوگلوبولین، سطوح ایمونوگلوبولین E متوسط، اما قابل توجهی را نشان می دهند، اما واكنش های آلرژیك فوری ندارند. آن ها حتی به رغم حفظ سطح ایمونوگلوبولین E بالا می توانستند غذای حاوی آلرژی زای شیر را به مدت دو هفته بدون نشان دادن علائم آشكار بخورند. این موضوع نشان داد كه آن ها حساس بدون علامت هستند.
 
سپس، پژوهشگران به بررسی این موضوع پرداختند كه آیا موش ها تغییری را در رفتار عاطفی خود نشان می دهند یا خیر. آن ها با توجه به تغییرات دیده شده در رفتار عادی و مبتنی بر بقا، احساسات موش ها را استنتاج كردند و نتیجه گرفتند كه موش ها به طور غریزی به جستجوی محیط خود برای یافتن غذا و سرپناه می پردازند و در عین حال، از خطر احتمالی اجتناب می كنند.
 
با وجود این، مشخص شد كه موش های مضطرب تمایل دارند زمان بیشتری را در مخفی شدن بگذرانند تا ایمن باشند. پژوهشگران، موش های افسرده را با نگه داشتن آن ها شناسایی كردند. بیشتر موش ها برای رهایی از وضعیت ناراحت كننده، به مبارزه ادامه دادند. این در حالی بود كه موش های افسرده به سرعت تسلیم شدند.
 
كامبز گفت: آزمایش های ما برای شبیه سازی موقعیت هایی طراحی شده اند كه در آنها، افراد حساس بدون علامت می توانند مقدار زیادی از یك غذای مشكل ساز را در یك روز بخورند یا مقادیر كمی از آن را هر روز و طی چند هفته مصرف كنند. ما برای شبیه سازی این موقعیت ها، مقدار زیادی از آلرژن شیر را با یك لوله تغذیه مستقیما در معده موش های حساس قرار دادیم یا آن ها را با غذای حاوی آلرژن تغذیه كردیم تا هر بار ماده حساسیت زا را بخورند.
 
جالب اینجاست كه موش های حساس شده به بتا لاكتوگلوبولین، یك روز پس از دریافت مقدار زیادی از آلرژن، رفتاری شبیه به اضطراب را نشان دادند. گروه دیگری از موش های حساس پس از خوردن مقادیر كم آلرژن به مدت دو هفته، رفتاری شبیه به افسردگی پیدا كردند. علاوه بر این، موش های حساس به بتا لاكتوگلوبولین، علائم التهاب مغز و آسیب عصبی را نشان دادند كه نشان می دهد تغییرات رخ داده در مغز ممكن است مسئول علائم رفتاری آن ها باشند.
 
كامبز ادامه داد: ما اثر بلندمدت مصرف آلرژن را با نگه داشتن موش های حساس به بتا لاكتوگلوبولین در رژیم غذایی حاوی آلرژن به مدت یك ماه بررسی كردیم. ما دریافتیم كه سطح ایمونوگلوبولین E در موش های حساس تا پایان ماه كاهش یافته است كه نشان می دهد خوردن مداوم مقادیر كمی از آلرژن، به كاهش واكنش های ایمنی یا حساسیت زدایی می انجامد. در مقابل، نشانه هایی از التهاب مغز باقی مانده اند كه نشان می دهد اثر مضر آلرژن ها در مغز ادامه دارد.
 
التهاب مزمن مغز
پژوهشگران هنوز التهاب بلندمدت مغز یا التهاب عصبی را در افراد حساس بدون علامت بررسی نكرده اند. با وجود این، التهاب عصبی مزمن به طور كلی یكی از عوامل شناخته شده بیماری های تخریب كننده عصبی مانند ام اس و آلزایمر است؛ اگرچه علل دقیق این بیماری ها ناشناخته مانده اند.
 
درك بهتر نقش آلرژن ها در التهاب عصبی می تواند به پژوهشگران كمك كند تا بفهمند كه آیا آلرژن های غذایی باعث بروز التهاب مزمن عامل این بیماری ها می شوند یا خیر.
 
این دانش می تواند به ویژه برای بیمارانی كه تحت ایمنی درمانی خوراكی قرار می گیرند، مهم باشد. این روش درمان آلرژی، شامل مصرف تدریجی مقادیر كمی از آلرژن ها به مرور زمان است. هدف این كار، از بین بردن حساسیت سیستم ایمنی و كاهش بروز «آنافیلاكسی» (Anaphylaxis) یا واكنش های آلرژیك تهدیدكننده زندگی است. «سازمان غذا و داروی آمریكا» (FDA) در سال 2020، یك نوع استاندارد از آلرژن های بادام زمینی را برای جلوگیری از آنافیلاكسی در كودكان بیمار واجد شرایط تایید كرد. با وجود این، تأثیر بلندمدت احتمالی آن روی سیستم عصبی ناشناخته مانده است.
 
آلرژن های غذایی می توانند بر مغز و رفتار افراد به ظاهر بدون علامت تأثیر بگذارند و باعث شوند كه از نظر عصبی بدون علامت نباشند. در نظر گرفتن این كه مغز شما چگونه به غذایی كه می خورید واكنش نشان می دهد، به جمله «شما همان چیزی هستید كه می خورید» معنای كاملا جدیدی را می دهد.
 
این پژوهش، در مجله «The Conversation» به چاپ رسید.