دریافت اطلاعات ...
 
روابط عمومی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی
جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

تاثیر امید اجتماعی بر توسعه کارهای خلاقه
 
آمارها از میل به مهاجرت بیش از 60 درصدی فعالان استارتاپی ایران حکایت دارد
فعالان کسب وکارهای نو در گفت وگو با «اعتماد» از «امید بدون خوش بینی» می گویند تاثیر امید اجتماعی بر توسعه کارهای خلاقه آمارها از میل به مهاجرت بیش از 60 درصدی فعالان استارتاپی ایران حکایت دارد زهرا علی پور

فعالین اکوسیستم فناوری و نوآوری کشور علاوه بر تحریم های خارجی، با فیلترینگ گسترده ای هم روبرو هستند؛ وضعیتی که در کنار عوامل دیگری موجب شده آمارها از میل به مهاجرت بیش از 60 درصدی شان حکایت کند. اما آنهایی که ماندند و همچنان در این اکوسیستم فعالیت می کنند، به نظر می رسد امیدواری برای فعالیت اقتصادی را شکلی از مقاومت و کوشش روزمره تعریف می کنند که با کنشگری و تلاش برای حفظ منافع عمومی معنی پیدا می کند، چراکه باور دارند مردم یکی از دارایی های مهم اکوسیستم استارتاپی کشورند.

به تازگی در گزارشی از (Global Entrepreneurship Monitor) مشخص شده است که فعالین کسب وکارهای ایرانی هفتمین ریسک پذیر/ نترس ترین کشورهای جهانند. با تاکید بر مفهوم امید برای پیشبرد کسب وکار در شرایط تورم و فلیترینگ ایران با فعالین کسب وکارهای نوآور کشور گفت وگو کردیم، این گزارش پاسخ حامد بیدی، تیمور ستارزاده، مهدی امیرپور، سحر افاضلی، سعید سوزنگر و سروش عابدین به سه پرسش کلی در این باره است؛ پرسش هایی با این مفهوم که دقیقا امید را در سازمان شان چه چیزی تعریف می کنند، وضعیت امید را این روزها در اقتصاد دیجیتال کشور چگونه ارزیابی می کنند و نسبت بهبود وضعیت اجتماعی و اکوسیستم استارتاپی کشور را چگونه می بینند؟

سیر وقایع تاریخی می گوید امیدوار باشیم
حامد بیدی، کنشگر حوزه حوزه فناوری: درک من از امید، نوع نگرش فردی یا جمعی نسبت به تلاش هایی است که انجام می دهیم. بنابراین امید می تواند نسبتی با رویاهای بلندپروازانه نداشته باشد و برای مثال صرفا به شکلی حداقلی برای زنده باقی ماندن نمود پیدا کند. زنده ماندن اکوسیستم استارتاپی در شرایطی که حتی نسبت به پایداری شبکه اینترنت اطمینان وجود ندارد، دارایی نامشهود کسب وکارها در شبکه های اجتماعی به رسمیت شناخته نمی شود، زمین تراز برای توسعه وجود ندارد، و از طرفی کلیت اقتصاد دچار بیماری های جدی ای است که خود را در تورم و کاهش روز به روز ارزش ریال نشان می دهد، بزرگ ترین هدف واقع بینانه ای است که بسیاری از استارتاپ ها می توانند برای خود داشته باشند. بنابراین اگرچه جای چندانی برای خوشبینی نیست، اما امید به بقا را می توان در تلاش های اعضای اکوسیستم شاهد بود.

گفتمان صیانت گری، روحیه امیدآفرین قبلی را از اکوسیستم گرفت
کسب و کارها در ایران اساسا در شرایط سخت شکل گرفته اند و چالش های پی درپی کمتر به آنها فرصت برنامه ریزی برای رویاهای بلندپروازانه داده است. با این حال تکنولوژی اینترنت و فراگیری ضریب نفوذ قابل قبول آن طی دهه نود از یک سو و باز شدن پای سرمایه گذاران خارجی پس از برجام از سوی دیگر باعث شد اکوسیستم استارتاپی کشور رشد قابل توجهی کند و به اهداف بزرگ تری امیدوار باشد. اما این اتفاق را می توان یک استثناء دانست. زیرا خیلی زود انبوهی از مشکلات، از محدودیت های داخلی تا خروج از برجام، از محدودیت های حقوقی تا رویکرد صیانتگری باعث شد اعضای این اکوسیستم به همان رویکرد امیدهای حداقلی بازگردند. در شرایطی که هر هفته خبر از تعطیلی ها و تعدیل ها و مهاجرت تیم ها می رسد، حالا امید بسیاری از کسب و کارها به بقا تقلیل پیدا کرده است.

باید مقابل «تخریب خلاق» ایستاد
بر اساس آنچه از تجربیات تاریخی دیده ایم آزادی های فردی و اجتماعی زیرساختی ضروری برای نوآوری و در پی آن «تخریب خلاق» است. بهبود وضعیت آزادی های فردی و اجتماعی باعث می شود نقدها آزادانه مطرح شوند و بخش هایی از نخبگان که به اتهام نظرات یا سبک زندگی متفاوت در نظام تصمیم گیری و مدیریتی حذف شده اند به ساختار حکمرانی بازگردند. از طرفی می تواند سرآغازی باشد بر آزادی های سیاسی و اقتصادی که هر دو می توانند در کاهش ناکارآمدی ها و فسادها و انحصارها موثر باشد. در چنین شرایطی است که «انگیزه» به عنوان یک موتور محرک قوی در اقتصاد عمل می کند و فعالان اکوسیستم نوآوری نیز با امید به نتیجه بخشی تلاش های شان می توانند بزرگ ترین موانع را نیز پشت سر بگذرانند و با «تخریب خلاق» در مقابل محافظه کاران و انحصارهای سنتی بایستند. اینها همه مشروط بر این است که سیاست گذاران تصمیم بر واقع بینی در سیاست گذاری های داخلی و خارجی بگیرند و قدم های موثری در بهبود آزادی ها بردارند. امری که اگرچه نسبت به وقوع آن خوش بین نیستیم، اما با نگاهی بر سیر تاریخی به آن امیدواریم.

گام اول رهایی از امیدِ مخرب است
تیمور ستارزاده، کارآفرین: به مفهومی در این سال ها باور داریم با عنوان «رهایی از امید»، که یادآوری می کند باید از امیدهای مخرب و قدمی برنداشتن بگذریم. امیدواری زمانی که توجیه گر انفعال باشد، حرکت به جلو را ناممکن می کند. ما به امیدهایی باور داریم که از شرط های لازم تحقق شان مطمئنیم. از همین رو نقشه راه کسب وکارمان را با واقع بینی و پیش بینی سناریوهای مختلف بازتعریف کرده ایم، تا در کنار تاب آوری، از بحران به سلامت بگذریم. مشاهده ام درباره وضعیت این روزهای اکوسیستم نوآوری کشور می گوید بسیاری از کسب وکارهای اکوسیستم نوآوری از شوک های اولیه بحران گذر کرده اند و به خاطر ماهیت طراحی و ابزارهای تجاری شان، توانسته اند با بازتعریف استراتژی و حتی چشم اندازشان از این مرحله با کم ترین آسیب بیرون بیایند. بخشی از آنها هم در مقاطع مختلف دست از امید برداشتند و مهاجرت کردند، یا در فرآیند رفتنند. کارآفرینی در ایران، شکلی از بندبازی است که تکلیف افتادن و نیفتادنش را امید هم مشخص می کند. در یک سال اخیر رخدادهای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی باعث شدند خیلی ها تکلیف شان را با امیدها و تردیدهای شان روشن کنند.

فعالیت دراکوسیستم نوعی بندبازی است
جامعه را وزن نیروهایی چون احساس امیدواری، امنیت، سلامت روان عمومی و... پیش می برد؛ اکوسیستم نوآوری ایران بخشی از جامعه ای است که در پس هر تغییر، چالش های جدیدی را هم در راهش دیده. بنابراین به گمانم بخشی از امیدواری عمومی را شکلی از بدبینی ناگزیر همیشه تحت الشعاع قرار می دهد. باور دارم مردمی که بیشتر از امروز مجال داشته باشند به زندگی باکیفیت و رشد فردی فکر کنند، با نهادهای اجتماعی و اقتصادی کشور هم ارتباط سازنده تری خواهند داشت. معتقدم و امیدوارم به اینکه مردم باتجربه و رنج کشیده ایران عزیزمان، نظم جدید مطلوب را بازخواهند یافت؛ به شرطی که چشم اندازشان را هم امید سازنده پر کند. درواقع امیدواری مثل دیگر مفاهیم انسانی و اجتماعی، دستخوش متغیرهای زیادی است و اگر امید به بهبود عنصر کلیدی تصمیم گیری باشد، خطرهای زیادی دارد؛ اما اگر امید سازنده را در تدوین برنامه های کوتاه مدت و واقع بینانه همراه کنیم، نتایج آن را خواهیم دید.

مردم و امید واقع بینانه مهم ترین دارایی اکوسیستم استارتاپی کشور
مهدی امیرپور، مدیر روابط عمومی: به طورکلی برای هر ساختن و خلق کردنی به رگه هایی از امید نیاز داریم. کسب وکارهای جدید هم از این قاعده مستثنی نیستند و برای شروع فعالیت شان از امیدداشتن به این معنا ناگزیرند. با این تفاوت که چون در سایر کسب وکارها الگوهایی اصطلاحا امتحان پس داده وجود دارند، امید درکسب وکارهای استارتاپی و اینترنتی با عمری 10 ساله، امری بسیار پررنگ و مهم تر می شود.
اصطلاح «امید بدون خوش بینی» مفهوم دقیقی است که اتفاقا باید فعالین کسب وکارها به آن قائل باشند؛ چراکه با بخش دوم این عبارت (بدون خوش بینی)، از بخش مخرب امید دور می شوند و به سویه های احتمالات، نگرانی ها و ریسک ها با نگاهی واقع بینانه تر توجه می شود. دقیقا به همین دلیل است که این مفهوم در کسب وکارهای استارتاپی مهم تر می شود؛ کسب وکارهایی که 98 یا 99 درصدشان پس از رویای ایجاد یک کسب وکار بزرگ، شکست می خورند باید از خوشبینی کنترل نشده دوری کنند .

رابطه مستقیم امید اجتماعی و موفقیت کسب وکارها
خاصیت دیگر این کسب وکارهای نوین، نوع دارایی های شان است: مردم (یا کاربرها) بخش مهمی از دارایی های این اقتصاد را تشکیل می دهد. این شرکت ها کمتر ملک یا سخت افزاری که قابل ارزش گذاری باشد را دارند و« مردم » همواره چیزی است که به عنوان دارایی مهم از آن یاد می شود.
به این معنی اگر مردم امید نداشته باشند و اگر فضای جامعه در وضعیتی باشد که ناامیدی و یاسی اصطلاحا در رگ و ریشه مردم نفوذ کرده باشد، ناامیدی از این سو در کسب وهایی که مردم بخش مهمی از ارزش گذاری آنهایند، تاثیر می گذارد. به همین دلیل باید ارتباط مستقیمی میان میزان امیدواری مردم و جامعه و امید به موفقیت کسب و کارها تعریف کرد.

ماندن برای ما مبارزه است نه صرف امیدواری
سحر افاضلی، کارشناس کسب وکارهای اینترنتی: مفهوم امید در هر بستری معنای ویژه خودش را دارد، در فضای کسب و کار ایران، استارتاپ ها خود نمادی از امید به آینده به شیوه ای فراگیر و با مدلی متفاوت بودند. به این معنا که شکل گرفتند تا سبک زندگی را بهبود ببخشند و با تکنولوژی که پدیده ای تازه در جهان است، بتوانند بخشی از مشکلات را به شیوه ای تازه و با سرعتی بالا حل کنند. فروکش کردن تحریم ها، حضور سرمایه گذاری های هوشمند خارجی در فضای کسب وکار و بازگشت نخبه هایی که خارج از مرزها رشد و تحصیل کرده بودند در کنار جذب نیروهای خارجی از بهترین شرکت های تکنولوژی دنیا، نویدبخش رشد اقتصادی و بهبود بود. این بهبود فقط به عرصه های اقتصادی محدود نمی شد. اشتیاق به یادگیری مدام، ایجاد رقابت بین نیروی انسانی برای بهتر بودن و اثبات برتری ها در تخصص و دانش، و انتقال دانش به روز بین المللی به نیرپهای بومی، همگی فضایی را ساخته بود که ما به آن می گفتیم اکوسیستم استارتاپی. جمعی از بهترین و باهوش ترین آدم هایی که در کشور وجود داشتند دور هم جمع شده بودند و برای ساختن و ایجاد تغییرات مثبت اشتیاق و کفایت داشتند. اما همه چیز با تعلیق برجام به هم ریخت. درهای ورود سرمایه بسته شد. و سرما یه گذارهایی که حضور داشتند هم دنبال راه خرج بودند. وضعیت اقتصادی روزبه روز بدتر شد و سریع تر از آنچه تصورش را بکنید سرمایه های انسانی، همان آدم های مشتاق و با کفایت یکی یکی از ایران رفتند. آنچه امروز از بدنه اکوسیستم باقی مانده است، یک کالبد بی جان و بدون انگیزه برای رقابت و رشد است. شاید صنایع دیگری هم در 40 سال اخیر یک دوره طلایی را تجربه کرده باشد و بعد با اتفاقات سیاسی یا اقتصادی و اجتماعی تمام سرمایه انسانی خود را مفت و مسلم تحویل خارجی ها داده باشد و بعد خودش همچون بیماری رو به قبله در بستر مرگ دراز کشیده باشد.
من به عنوان ناظری که در کنار نسل اول در جریان شکل گیری و رشد شرکت های مبتنی بر تکنولوژی در ایران حضور داشته، هنوز اینجا هستم. اما اینجا بودن برای من و شاید خیلی های دیگر به معنای ماندن برای مبارزه است. نه ماندن به بهانه امیدوار بودن. در اصل امیدی وجود ندارد. خوش بینی هم در کار نیست. آنچه مانده جنگیدن برای نگه داشتن چیزی است که فکر می کنیم ارزشش را دارد. که اگر معجزه شود و این کالبد جان بگیرد می تواند زندگی همه را زیرورو کند. ما مانده ایم که آخرین تلاش مان را برای تغییر و بهبود وضعیت بکنیم واین مبارزه در نهایت ناامیدی است.

امیدوار بودن با وجود مفهومی به نام فیلترینگ، شوخی است
امید در شرایطی که کسب وکارها ضروری ترین ابزارهای خود مثل دسترسی به اینترنت واقعی و بدون فیلتر را در اختیار ندارند، شبیه یک شوخی است. دخالت های حاکمیتی در همه چیز به قدری زیاد است که هیچ کسب وکاری حتی برای حفظ منافع خود در بین مشتریان و کاربرانش امکان تصمیم گیری آزادانه یا رفتارهای خلاقانه ندارد. کسب وکارهای خصوصی در این اکوسیستم به موجودات آسیب پذیری تبدیل شده اند که زیر فشارهای موجود فقط به بقا در کوتاه مدت فکر می کنند. در این وضعیت نمی توان از نیروی انسانی این شرکت ها، و حتی کاربران و مشتریان این کسب وکارها که امیدوار بودند تا این شرکت ها بتوانند کیفیت زندگی شهروند ایرانی را بهبود بدهند انتظار امیدواری یا حتی وفاداری داشت. حالا مردم در مقابل برندها قرار گرفته اند و برندها از هر طرف تحت فشار قرار دارند. هم باید به مردم خدمات متعهدانه بدهند هم باید به حاکمیت پاسخگو باشند! در این وضعیت نه می توان برند را مقصر دانست و نه بی تقصیر. نسل جدید از بنیادهای اقتصادی و برندهایی که استفاده می کند انتظار ارزش آفرینی اجتماعی دارد. حتی دوست دارند در شرکتی کار کند که برای جامعه کار مفیدی انجام دهد. در حال حاضر کسب وکارهای بزرگ ایرانی فاقد این ویژگی هستند و این یک تصمیم مشترک از سمت حاکمیت و بخش خصوصی است.
درباره پاسخ به پرسش تاثیر بهبود وضعیت موجود بر شرایط اجتماعی باید بگویم که پاسخ به این سوال نیازمند یک تحقیق جامع و درست است. می دانم که بعد از اتفاقات آبان ماه که خیلی از کسب وکارها با افت فروش و درآمد مواجه شدند، دوباره به حالت عادی بازگشته اند. مردم زندگی روزمره خود را انجام می دهند. غذا می خورند به اندازه پولشان خرید می کنند، مهمانی و رستوران می روند. همه اینها کمابیش اتفاق می افتد. قطعا خرید مردم به واسطه وضعیت تورمی کاهش پیدا کرده و کیفیت زندگی شان افت کرده، ولی به هرحال جامعه در حال تلاش برای تامین نیازهایش است. آنچه آشکارا و پنهان همه را آزار می دهد احساس قدرت نداشتن در عرصه اجتماعی است. وقتی نمی توانید یک فایل ایمیل کنید، این احساس به شما دست می دهد که ناتوان هستید. وقتی مدام دنبال وی پی ان برای اتصال به اینترنت و دسترسی به شبکه های اجتماعی که مشتریان تان آنجا هستند؛ می گردید و به در بسته می خورید، احساس می کنید هیچ کنترلی روی کسب و کارتان، روی زندگی تان ندارید.

تجربه احساس بازنده بودن با وضعیت اینترنت
وقتی برای انجام ساده ترین کارها به ناچار ساعت ها وقت صرف می کنید چون زیرساخت ها از شما دریغ شده است، احساس بازنده بودن می کنید. وقتی نمی توانید علی رغم ارزش های شخصی و حتی ارزش های سازمانی تان از حریم خصوصی و حقوق اولیه ذی نفعان تان حفاظت یا دفاع کنید، احساس می کنید دیگر هیچ پناهگاهی برای امید به آینده و تلاش برای رشد برای تان باقی نمی ماند. شاید به همین دلیل است که این روزها حتی کسانی که تصمیم به ماندن به هرقیمتی داشتند، به رفتن و واگذار کردن مسوولیت های شان حتی با زیان گرفته اند. با این روند، در آینده نزدیک با موجی بزرگ تر از خروج مدیران ارشد و بنیان گذاران استارتاپ ها روبرو خواهیم شد. اینکه این کسب وکارها به چه کسانی واگذار خواهند شد خودش مساله ای است که مردم باید درباره آن کنجکاو باشند! برای همین من معتقدم الان زمانی برای امیدواری نیست! شاید لازم است واقعا همگی به نهایت ناامیدی برسیم.

اکوسیستم نوآوری موظف به مطالبه گری است
من تصور می کنم اکوسیستم استارتاپی ایران به عنوان طلایه دار تغییر در اقتصاد ایران و روبه رشدترین بخش از اقتصاد ایران در سال های اخیر نه تنها موظف به بقاست، بلکه لازم است در بخش های صنفی و اقتصادی، و حتی در تغییرات جامعه هم موثر و مطالبه گر باشد. هیچ کدام از این کسب وکارها یک نهاد اقتصادی صرف نیستند. وقتی کسب وکاری متناسب با نیاز مردم شکل گرفته و در بهبود سبک زندگی و عادات مردم موفق و موثر بوده نمی تواند منافع ذی نفع اصلی خود که همان مشتریان و عامه مردم هستند را در اولویت خود قرار ندهد. آنچه می تواند به عنوان یک حرکت امیدبخش از سمت اکوسیستم استارتاپی سر بزند، وفاداری به آرمان ها و ارزش هایش و پافشاری در موثر بودن است.

فعالیت کارآفرینی؛ تعادلی میان امید و واقع بینی
سروش عابدین، مدیر ارتباطات و برند: به طور خلاصه، مفهوم امید می تواند محرک قدرتمندی برای موفقیت مشاغل باشد. رهبرانی که فرهنگ خوش بینی، انعطاف پذیری، رشد و نوآوری را پرورش می دهند، می توانند امید را در میان کارکنان ایجاد کنند و سازمان را به سمت موفقیت بیشتر سوق دهند.
با این پیش فرض باید نیم نگاهی هم به مشکلات اکوسیستم های استارتاپی کشور داشته باشیم که از مهم ترین آنها می توان به عدم دسترسی به منابع مالی، تحریم های اقتصادی، بوروکراسی های دست وپاگیر، اندازه بازار محدود و مهاجرت نیروهای متخصص اشاره کرد.
با توجه به این چالش ها، روشن است که هم زیستی با مشکلات و پرهیز از امید کامل برای ماندگاری فعالان اکوسیستم استارتاپی در ایران ضروری است. امید و خوش بینی برای حفظ نگرش و چشم انداز مثبت به آینده نیز مهم است، اما در عین حال، پذیرش و رفع چالش ها و محدودیت ها برای ایجاد استراتژی ها و برنامه های واقع بینانه برای رشد ضروری است. ایده اصلی کتاب «امید بدون خوش بینی» در اکوسیستم استارتاپی ایران نیز مطرح است، جایی که کارآفرینان باید ضمن شناخت مشکلات و محدودیت های خود، امیدشان را حفظ کنند. برای اطمینان از طول عمر فعالان اکوسیستم استارتاپی کشور، کارآفرینان باید تعادلی بین امید و عملی بودن حفظ کنند و به چالش ها به عنوان فرصت هایی برای رشد و بهبود نگاه کنند. مفهوم امید در اکوسیستم نوآوری و فناوری ایران نقش بسزایی دارد. علی رغم مواجهه با چالش های متعدد، از جمله تحریم های اقتصادی و دسترسی محدود به سرمایه، کارآفرینان ایرانی همچنان نسبت به چشم انداز موفقیت خود خوشبین هستند. این امر در تعداد فزاینده استارت آپ ها و سرمایه گذاری های کارآفرینی در کشور، به ویژه در بخش فناوری منعکس شده است.
اکوسیستم نوآوری و فناوری ایران در برابر ناملایمات مقاومت قابل توجهی از خود نشون داده است. با وجود مواجهه با موانع قابل توجهی برای ورود، کارآفرینان ایرانی توانسته اند از خلاقیت و نبوغ خود برای توسعه راه حل های نوآورانه برای طیف گسترده ای از مشکلات استفاده کنند. توسعه استارت آپ های فناوری داخلی چشمگیر بوده و شرکت های بزرگی در حال حاضر در این اکوسیستم مشغول به فعالیت هستند.
از سوی دیگر، دولت برای حمایت از کارآفرینی و نوآوری، سیاست ها و ابتکارات متعددی را اجرا کرده است. به عنوان مثال، صندوق ملی نوآوری، حمایت مالی و کمک های فنی به استارتاپ ها و سرمایه گذاری های نوآورانه ارایه می کند. در همین حال، برنامه پارک علم و فناوری، خدمات شتاب دهی را به استارتاپ های حوزه فناوری ارایه می دهد.

امید اجتماعی نقشی بسزا در توسعه اکوسیستم
در مجموع، در حالی که هنوز چالش های قابل توجهی پیش روی کارآفرینان در اکوسیستم نوآوری و فناوری ایران وجود دارد، اما امید و خوش بینی در میان بسیاری از آنها وجود دارد. با حمایت و منابع مناسب، کارآفرینان ایرانی پتانسیل رشد و توسعه قابل توجهی را در اقتصاد کشور دارند.
برای پاسخ به این سوال که امید اجتماعی چه تاثیری بر زندگی روزمره مردم و شکوفایی اکوسیستم نوآوری ایران دارد، توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی موجود در کشور حائز اهمیت است؛ چراکه همانطور که شاهد هستیم موجب می گردند تا بسیاری از اعضای همین اجتماع دست به مهاجرت بزنند که این موضوع در سال های اخیر با افزایش قابل توجهی روبرو بوده است. متاسفانه نرخ بیکاری به ویژه در بین جوانان بسیار زیاد است. این موضوع می تواند منجر به احساس ناامیدی و سرخوردگی شود که در نهایت تاثیرات منفی را بر توسعه اکوسیستم فناوری خواهد داشت. این در حالی است که بسیاری از جوانان ایرانی تحصیلات عالی دارند و مشتاق کمک به توسعه کشورشان هستند. اگرچه دولت برای حمایت از توسعه اکوسیستم فناوری از طریق ابتکارات مختلف تلاش کرده اما با این حال، محدودیت هایی وجود دارند که می توانند توانایی کارآفرینان و نوآوران را برای به کارگیری کامل پتانسیل های شان محدود کنند. در مجموع می شود ادعا کرد که امید اجتماعی نقش بسزایی در توسعه اکوسیستم فناوری کشور دارد. امید اجتماعی با تقویت حس خوش بینی و باور به پتانسیل تغییرات مثبت، می تواند افراد را به ریسک پذیری و پیگیری پروژه های نوآورانه برانگیزد. با این حال، به منظور تحقق کامل پتانسیل اکوسیستم نوآوری، پرداختن به چالش های اقتصادی و اجتماعی پیش روی کشور و ارتقای آزادی های فردی و اجتماعی که می تواند نوآوری و کارآفرینی را قادر به شکوفایی کند، مهم است.

هر قدم که عقب بایستیم، مجال پیشروی ناامیدی است
سعید سوزنگر، کارشناس امنیت شبکه: تصور می کنم درباره مفهوم امید و وضعیتی که به طور کلی در اکوسیستم با آن مواجهیم، باید به نوعی ایستادگی باور داشته باشیم: به ازای هر قدمی که برای روشنگری و احیای امید برنداریم، عرصه برای فعالیت آزاد تنگ تر می شود. باید برای ایستادگی در این راه قدم های آرام اما پیوسته برداریم.
امیدواری به روشنگری را اینطور تعریف می کنم که بارها دیدیم که هر زمان در اکوسیستم تسلیم می شویم و کاری نمی کنیم، اوضاع و شرایط آشفته تر هم می شود. دقیقا به همین دلیل است که در این سال ها آموختیم که باید درباره هر مساله ای که خلاف منافع مردم است، ایستادگی کنیم، کمپین و کارزار و... راه بندازیم. برای مثال هر زمان که درباره فیلترینگ صحبت نکردیم، فیلتر بیشتری اتفاق افتاد یا زمانی که درباره پایداری «شبکه» کنشگری لازم را نداشتیم، بزرگ ترین مرکز مانیتورینگ آنلاین کشور را از دسترس خارج می کنند تا از رصد و بررسی وقایع مطلع نباشیم. پس باید به این تصمیم جمعی برسیم که به جای سکون، قدم های هرچند کمی برداریم و روشنگری و مطالبه گری کنیم. من امید را نوعی مبارزه و تلاش مداوم می بینم که باید برای تمامی افراد جامعه، حتی معلولین، منافع اجتماعی لازم فراهم شود.

به مفهومی در این سال ها باور داریم با عنوان «رهایی از امید»، که یادآوری می کند باید از امیدهای مخرب و قدمی برنداشتن بگذریم. امیدواری زمانی که توجیه گر انفعال باشد، حرکت به جلو را ناممکن می کند. ما به امیدهایی باور داریم که از شرط های لازم تحقق شان مطمئنیم. از همین رو نقشه راه کسب وکارمان را با واقع بینی و پیش بینی سناریوهای مختلف بازتعریف کرده ایم، تا در کنار تاب آوری، از بحران به سلامت بگذریم.
من تصور می کنم اکوسیستم استارتاپی ایران به عنوان طلایه دار تغییر در اقتصاد ایران و روبه رشدترین بخش از اقتصاد ایران در سال های اخیر نه تنها موظف به بقاست، بلکه لازم است در بخش های صنفی و اقتصادی، و حتی در تغییرات جامعه هم موثر و مطالبه گر باشد.
وقتی برای انجام ساده ترین کارها به ناچار ساعت ها وقت صرف می کنید چون زیرساخت ها از شما دریغ شده است، احساس بازنده بودن می کنید. وقتی نمی توانید علی رغم ارزش های شخصی و حتی ارزش های سازمانی تان از حریم خصوصی و حقوق اولیه ذی نفعان تان حفاظت یا دفاع کنید، احساس می کنید دیگر هیچ پناهگاهی برای امید به آینده و تلاش برای رشد برای تان باقی نمی ماند.
منبع خبر:
روزنامه اعتماد
   تاریخ: ۰۲:۳۵ - ۳۰/۰۲/۱۴۰۲   بازدید: ۱۰۲