دریافت اطلاعات ...
 
روابط عمومی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی
جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

آیا از مشكل بهداشت زنان این خطه خبرت هست؟
 
كرمان- ایرنا- جنس مشكل از نوعی است كه نه می توان خیلی عریان جار زد و نه سكوت كرد؛ صحبت بر سر روستاهای محروم شرقی ترین نقطه استان كرمان است و زنی كه خودش از كودكی طعم تلخ یتیمی را چشیده و با آنكه آه در بساط ندارد ضمن حمایت از یتیمان به فكر زنان بی سرپرست بویژه حل مشكل بهداشت آنان نیز افتاد.
موسی ملاییان- داود میاندهی

آیا از مشكل بهداشت زنان این خطه خبرت هست؟ كرمان- ایرنا- جنس مشكل از نوعی است كه نه می توان خیلی عریان جار زد و نه سكوت كرد؛ صحبت بر سر روستاهای محروم شرقی ترین نقطه استان كرمان است و زنی كه خودش از كودكی طعم تلخ یتیمی را چشیده و با آنكه آه در بساط ندارد ضمن حمایت از یتیمان به فكر زنان بی سرپرست بویژه حل مشكل بهداشت آنان نیز افتاد.

سه ماه كه داشته پدرش فوت می كند و او را با پنج فرزند دیگر تنها می گذارد؛ خودش اینك 36 ساله است، چهار فرزند قدونیم قد دارد و باید خودش هم هزینه های خانواده را در روستایشان از طریق خیاطی تامین كند چون شوهرش چندسالی به علت تصادف دچار معلولیت شده و توان كار ندارد.

با همین شرایط اما در طرح كشوری مهرواره محله همدل كه با هدف شناسایی و كمك به نیازمندان اجرا می شود در سطح استان كرمان رتبه نخست و در كشور رتبه چهاردهم را از آن خود كرده است؛ در زمینه كمك كردن به دیگران آن هم با اولویت تامین سرویس بهداشتی مناسب و بهداشتی و نیز ساخت اتاق برای نیازمندان بویژه زنان بی سرپرست خانوار.

اقدام وی در ساخت سرویس بهداشتی مناسب در سطح كشوری رسانه ای شده است و او تلاش كرده با رعایت چارچوب های اخلاقی، هنجارها و رسوم محلی منطقه، در خلال تلاش هایش مشكلی از مشكلات زنان و اهالی این خطه را بی صدا فریاد كند؛ تا هم مشكل حل شود و هم با لحن مناسبی مشكل را جار زده باشد.

«زهرا حسینی زاده» بانوی نیك اندیشی كه در شهرستان محروم ریگان در یكی از دورترین نقطه های شرقی استان كرمان در مرز سیستان و بلوچستان، بیشتر وقت خود را صرف كمك به نیازمندان بویژه یتیمان و زنان سرپرست خانوار می كند؛ البته این كار را همزمان با تامین هزینه های امرار معاش زندگی خودش انجام می دهد و به نوعی این پیام را هم می دهد كه كمك كردن جیب پر پول هم نمی خواهد.

زنی كه دغدغه بهداشت بانوان را اینگونه در كانون توجه ها قرار داده است؛ مشكلی كه چند سال پیش در یك روستای این شهرستان داشت به بحران تبدیل می شد زیرا آنطور كه در گزارش ها آمده به علت استفاده از سرویس بهداشتی غیربهداشتی حدود 30 درصد اهالی یك روستا به نوعی از بیماری هپاتیت مبتلا شدند و با اقدام بموقع متولیان بهداشتی مشكل حل شد.

زنی كه وقتی پای صحبتش می نشینی اگرچه از نداشته ها، كمبودها و دردهای سخت و تاسف برانگیز نیازمندان منطقه می گوید اما با هر دردی كه روایت می كند، انرژی مضاعفی نیز در درون قلب شنونده می نشاند زیرا نشان می دهد كه كمك كردن و بخشیدن تنها نیاز به داشتن پول و ثروت ندارد؛ چیزهای دیگری البته می خواهد.

در سخنانش از زنانی می گوید كه برخی از آنان در روستاهایی دورافتاده و محروم حتی از بدیهی ترین امكانات و نیازهای بهداشتی مانند سرویس بهداشتی مناسب هم محروم هستند. زنانی كه سرویس بهداشتی یا ندارند یا اگر دارند با چند شاخه درخت نخل در اطراف تنها دو تكه سنگ كه روی سوراخ یا چاهی قرارداده شده آن را ساخته اند.

البته كمك رسانی این بانو به این دو بخش محدود نیست و در نتیجه تشكیل گروهی از نیك اندیشان در همان شهرستان تاكنون افزون بر چهار میلیارد تومان اعتبار از خیرین جمع كرده و برای نیازمندان در بخش های مختلف هزینه كرده اند.

از زنانی می گوید كه مدعی بوده اند سال هاست آب خنك نخورده اند چون یخچال نداشته اند یا در زمستان كویری آنجا بدون وسایل گرمایشی و در گرمای كویری آن منطقه كرمان بدون كولر، در خانه هایی كه بیشتر به خرابه شباهت دارد، گذران زندگی كرده اند.

جرقه كمك رسانی از كجا زده شد؟

خبرنگار ایرنا به سراغ این خانم رفت تا از چگونگی قرارگرفتن در این مسیر برای كمك به نیازمندان بیشتر با او گفت و گو كند و با زندگی اش نیز آشنا شود. این مصاحبه در دو بخش انجام شد، بخشی كه خبرنگار ایرنا همراه او در روستاهایی كه خانه هایی را برای نیازمندان ساخته بود حاضر شد و بخش دیگری كه تلفنی از شهر كرمان جزییات بیشتری از زندگی او كسب و مصاحبه تكمیل شد.

در شرح زندگی اش می گوید كه دو دختر و دو پسر دارد و در روستای عباس آباد سردار شهرستان ریگان زندگی می كند.

با شوخی ابتدا می پرسم خانم حسینی زاده شنیده ایم آنقدر مال و منال و ثروت دارید كه به دیگران هم كمك می كنید، با لبخند پاسخ می دهد: بله خیلی ثروت داریم؛ همسرم معلول است و نمی تواند كار كند لذا بیكار است و مجبورم با كمك مادرم از راه خیاطی امورات زندگی را بگذرانم.

از چرایی معلولیت شوهرش می پرسم كه خود انگار حكایت مفصل و دردناكی دارد كه شاید خیلی های دیگر هم مشابه او باشند؛ بیمارانی كه پولی در دست و بالشان ندارند و چون ندارند درمانشان آنطور كه باید انجام نمی شود و مجبور می شوند زندگی را با معلولیت ادامه دار تر ادامه دهند و طور دیگری زندگی كنند.

می افزاید: سال 85 همسرم كه قبل از آن شغل آزاد و كشاورزی داشت تصادف كرد و از قسمت لگن دچار آسیب جدی شد؛ مدتی روی ویلچر بود كه گفتند باید از طریق عمل جراحی موادی داخل مفاصلش كارگذاشته شود؛ همان زمان سال های 85 و 86 هزینه عمل سه چهار میلیون بود كه چون پول نداشتیم عمل انجام نشد و مجبور شد فقط دارو مصرف كند.

به گفته وی شوهرش مدتی با عصا راه می رفته و الان می تواند مدتی هم بدون عصا راه برود اما توان و امكان كار كردن را ندارد.

از وی می خواهم كه درباره چگونگی تامین هزینه های روزمره زندگی و همزمان كمك كردن به دیگران توضیح دهد كه ابتدا از كارگاه خیاطی كه سال ها پیش با همراهی شش زن همان منطقه راه انداخته بود می گوید و ادامه می دهد با شروع كرونا آن كارگاه را جمع كردند و با كمك سازمان تبلیغات تولید ماسك برای توزیع رایگان در مناطق كم برخوردار را شروع كردند. سپس اصرار دارد كه در این لحظه از مادرش و رنج هایش بگوید؛ از مادری كه شش فرزند را كه به فاصله یك تا دو سال متولد شده بودند در نبود پدر با چرخ خیاطی بزرگ كرد و هنوز درگیر نگهداری و تربیت نوه هایش است.

توضیح داد: سه ماه بیشتر نداشتم كه پدرم فوت كرد و مادر با خیاطی هزینه های بزرگ كردن شش فرزندش كه آن موقع بزرگترینشان هشت سال و كوچكترین سه ماه داشت را تامین می كرد.

«باحرف شاید آسان باشد، بزرگ كردن شش فرزند توسط یك زن تنها با خیاطی، اما ما از همان زمان با یتیمی بزرگ شدیم ولی مادر نمی گذاشت سختی بكشیم؛ یادم می آید كه می دیدم مادرم تا سه صبح خیاطی می كرد و از صبح زود باید جوابگوی مشتری ها می بود».

از نداشتن هایشان در دوران كودكی گفت و روایت كرد: یكبار وقتی خواهرم سوم ابتدایی بود دوستش كفش زیبایی خریده بود و او به خانه آمد و كفش می خواست اما نداشتیم كه بخریم؛ از همان زمان با چنین صحنه هایی مواجه بودیم و در ذهنمان بود كه روزی بیاید بتوانیم كمك كنیم كه دیگران این سختی ها را تحمل نكنند.

«مادر همان زمان كه خودمان مشكل شدید مالی داشتیم، به زنان بی سرپرست دیگر روستا یا روستاهای اطراف هم كمك می كرد؛ یا می رفت روستایشان چندروز مجانی می ماند تا خیاطی بهشان یاد بدهد یا از جاهای دیگر چرخ خیاطی برایشان تهیه می كرد و همین كمك های مادر به نظرم جرقه هایی در ذهن ما بچه ها بود».

ورود جدی تر به حوزه نیكوكاری

از چگونگی انتخاب این مسیر در بزرگسالی و ورود جدی به این مسیر می پرسم و می گوید: با ورود به حوزه علمیه این جرقه اجرایی شد آن هم از حدود 11،12 سال قبل؛ وقتی وارد حوزه علمیه شدم سازمان تبلیغات ما را به عنوان مُبلغ برای دوره های آموزشی به روستاها می فرستاد تا كارهای تبلیغی و كلاس های آموزشی قرآن، سبك زندگی، احكام و ... برگزار كنیم كه از آنجا وقتی وارد خانه ها می شدیم، مخصوصا زنان بی سرپرست، می دیدیم كه چه مشكلاتی دارند؛ زنانی كه بدون منبع درآمد و باوجود بچه كوچك معلوم نبود چطور زندگی می كنند.

«از آنجا بود كه برای اولین كار، با كمك خواهران طلبه، كارگاه خیاطی راه انداختیم؛ سال 90 چرخ های خیاطی را از روستا به شهر آوردیم و كارگاه راه افتاد و با كمك چند نفر از خانم ها تولید پوشاك را شروع و نیت كردیم اگر كاسبی و درآمد خوب شد، یك پنجم از درآمد را صرف ایتام و نیازمندان كنیم. در آن مدت برای بچه های یتیم مانتو رایگان می دوختیم، یا به دیگر نیازمندان با 50 درصد تخفیف كار ارائه می دادیم و در ادامه برای كار در كارگاه، زنان بی سرپرست را به كار گرفتیم و نیروها را افزایش دادیم».

ادامه داد: زنانی كه در كارگاه مشغول به كار شدند زنان بی سرپرست یا افرادی بودند كه شوهرانشان زندانی بودند و این كار ادامه داشت تا اینكه با آمدن ویروس كرونا، كارگاه پوشاك را بستیم و به سمت تولید ماسك رفتیم.

به اتفاق خواهران طلبه و آقایان روحانی در ریگان یك محل از سازمان تبلیغات گرفتیم و تولید ماسك راه اندازی شد و ماسك ها رایگان در مناطق روستایی توزیع شد؛ هزینه پارچه ماسك هم از كمك های مردمی تامین می كردیم.

این بانو كه فرزند بزرگش پسری 14 ساله است و 18 سال قبل ازدواج كرده ادامه داد: در این زمان و با توجه به عمق محرومیت ها گروهی از خواهران طلبه و آقایان روحانی تشكیل دادیم كه كار شناسایی نیازمندان، جمع آوری كمك و تحویل به آنان را انجام می دادیم و اهالی چون به ما اعتماد داشتند كمك می كردند.

وی با تشریح تقسیم كار بین این گروه افزود: اتاقی برای فعالیت های این گروه از طریق سازمان تبلیغات در اختیار گرفتیم و فعالیت هایمان را توسعه دادیم و بین زنان و مردان طلبه تقسیم كار كردیم؛ با طرح مهرواره تعداد ما به 50 مرد روحانی و خواهر طلبه افزایش یابت و فعالیت ها بیشتر شد.

در این تشكیلات من به عنوان مسئول اجرایی انتخاب شدم، خانم ها به دنبال تامین كمك های مردمی با اهالی ارتباط برقرار می كردند و آقایان روحانی نیز در شناسایی نیازمندان همراهی داشتند.زنان بی سرپرست، افراد بیمار، یتیمان و دیگر نیازمندان ذیل این شبكه شناسایی می شوند.

آیا از مشكل بهداشت زنان این خطه خبرت هست؟

زنان بی سرپرست با شرایط خاص

وی گفت: در حین مشكلاتی كه گزارش می شد، با خانمی بی سرپرست در روستای شریك آباد ریگان آشنا شدیم كه اولویت بیشتری در كمك رسانی داشت؛ 12 سال در چادر زندگی می كرد و هیچ امكاناتی نداشت؛ حدودا 40 ساله بود و در اوج گرمای شدید ریگان و اوج یخبندان زمستان این منطقه در چادر زندگی می كرد.

وقتی روحانیون با او هم صحبت شده بودند می گفت: من فقط خداراشكر كردم كه امسال باران نباریده و كمتر اذیت شدم.

از اینجا بود كه پیشنهاد دادیم جمع آوری كمك برای ساخت منزلی برای او اجرایی و فراخوان شود كه چون روحانیون هم در ساخت كمك می كردند هزینه ها كاهش یافت و 15 تیرماه امسال خانه احداث و تحویل آن زن شد.

سرویس بهداشتی مناسب هم در كنار این خانه برای آن زن احداث و تعدادی جوجه برای پرورش دادن و امرار معاش در اختیارش قرار دادیم.

زن نیازمند روستایی دیگر

حسینی زاده فرآیند حل مشكل خانه زن دیگر سرپرست خانوار در ریگان را اینطور روایت می كند: در مواجهه با خاانم دیگری متوجه شدیم زنی سرپرست خانوار با دخترش در خانه ای كلنگی در روستای عباس آباد سردار كه نه برق، آب، گچ یا هر امكانات دیگر دارد زندگی می گذراند و می گفت كه 13 سال است آب خنك نخورده و وسایل گرمایشی و سرمایشی نداشته است.

به گفته وی ساخت منزل برای این زن شروع شده و در مراحل پایانی و تكمیل است.

آیا از مشكل بهداشت زنان این خطه خبرت هست؟

سرویس بهداشتی مشكلی تقریبا فراگیر

از مشكل سرویس بهداشتی بیشتر می پرسم و می خواهم ببینم چقدر فراگیر است كه اینطور توضیح می دهد: از مسائلی كه با شیوع كرونا از نظر بهداشتی باید بیشتر رعایت می شد، سرویس بهداشتی برای خانم ها بود كه یا نداشتند و از سرویس همسایه استفاده می كردند یا داشتند اما دیوار آن با چوب و برگ درخت نخل پوشانده شده بود و بهداشتی نبود؛ مثلا یك سنگ روی چاهی گذاشته شده و از نظر بهداشتی مشكلات زیادی دارد.

به گفته وی ساخت سرویس برای این دسته از زنان نیازمند در روستاهای ریگان شروع شد و تاكنون 12 زن دارای سرویس بهداشتی شده اند كه هشت مورد آن در قالب طرح مهرواره سازمان تبلیغات اجرایی شده است.

روی پای زندگی

حسینی زاده می گوید هرروز صبح مسیر روستای محل سكونت تا شهر ریگان را می آید و در دفتر كارش برای مدیریت امور گروه مستقر می شود و عصرها به منزل می رود و با چرخ خیاطی كارش را برای امرار معاش زندگی شروع می كند.

از مادرش بسیار سپاسگزار است كه شش فرزند خودش را كه بزرگ كرده، حالا چهار فرزند او را هم باید نگهداری كند و می گوید كه تنها آرزویش فرستادن مادرش به سفر مكه است.

آرزوی دیگرش این است كه هیچ بچه یتیمی نبیند یا اگر می بیند، حسرتی به دلش نداشته باشد.

تاكید دارد كه اشتباه است اگر فكر كنیم حتما باید پول داشته باشیم تا به دیگران كمك كنیم؛ با دست خالی هم می توان اراده كرد و مقدمات زندگی برای دیگران را مهیات ساخت اما نكته مهمی دارد و آن هم اینكه باید با عملكرد مناسب، اعتمادآفرینی كرد و مردم به شما اعتماد داشته باشند.

حسینی زاده كه می گوید تاكنون افزون بر 40 میلیارد ریال كمك از خیرین با كمك او و همكارانش جمع و برای نیازمندان و ایتام هزینه شده است، هزینه كرد كمك ها را در قالب بخش های زیر اعلام كرد: ساخت دو واحد مسكونی، ساخت 12 سرویس بهداشتی ، كمك های فرهنگی، خرید تبلت برای دانش آموزان نیازمند به تعداد 50عدد، اهدای كارت هدیه به دانش آموزان یتیم، تهیه جهیزیه، ذبح گوسفند و تامین گوشت برای افراد نیازمند،خرید لوازم سرمایشی وگرمایشی و توزیع بسته های معیشتی.

پای صحبت رئیس تبلیغات اسلامی

رئیس اداره تبلیغات اسلامی شهرستان ریگان نیز در این زمینه به خبرنگار ایرنا گفت: ظرفیت بسیار خوبی در روستاهای شهرستان ریگان در زمینه شبكه خیرین خواهران جهادی و مبلغ و بسیجیان وجود دارد.

حجت الاسلام محمد صادق نازلی تصریح كرد: خانم زهرا حسینی زاده از طلاب جهادی شهرستان است كه شبكه نیكوكاری را در این شهرستان راه اندازی كرد.

وی عنوان كرد:در طرح مهرواره همدل 16میلیارد ریال طرح با همت این خواهر بزرگوار و سایر همكارانش اجرا شد كه نمونه بارز آن ساخت منزل مسكونی و سرویس بهداشتی برای نیازمندان است.

رئیس اداره تبلیغات اسلامی ریگان عنوان كرد:مایه افتخار است كه از بین 57هزار نفر در طرح مهرواره همدل به عنوان خانم حسینی زاده رتبه برتر استان و رتبه 14كشور را به دست آورد.

نازلی در عین حال از مردم خواست با شركت در طرح های نیكوكارانه از طریق ارسال پیامك شماره 16 به سرشماره 3000212 از طرح های نیكوكار ریگانی حمایت كنند.

ریگان كه در فاصله 285 كیلومتری شرق مركز استان كرمان واقع شده از جمله شهرستان های محروم و با ضریب 9(آخرین درجه محرومیت) تعریف شده است.

برچسب ها
- ریگان
- كرمان
- كمك های مردمی
- محرومیت
- همدلی
- سازمان تبلیغات اسلامی
- موسسات نیكوكاری
منبع خبر:
ایرنا
   تاریخ: ۱۱:۰۴ - ۰۹/۰۵/۱۴۰۰   بازدید: ۱۷۸