هگمتانه، گروه ورزش: به گفته محققان، افرادی كه به طور منظم ورزش می كنند ممكن است خطر ابتلا به اضطراب را تا 60 درصد كاهش دهند.

جستجوی سریع برخط برای یافتن راه های بهبود سلامت روانی، اغلب نتایج بی شماری به همراه خواهد داشت. با این حال، یكی از رایج ترین پیشنهاداتی كه به عنوان گامی برای دستیابی به سلامتی و پیشگیری از مشكلات آینده ارائه شده، انجام برخی از تمرینات جسمانی خواه به صورت پیاده روی یا انجام ورزش های گروهی است.

برآورد می شود، اختلالات اضطراب كه به طور معمول در اوایل زندگی فرد ایجاد می شوند، حدود 10 درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهند و در زنان دو برابر بیشتر از مردان شایع است و در حالی كه ورزش به عنوان یك راهبرد امیدواركننده برای درمان اضطراب مطرح می شود، اطلاعات كمی در مورد تأثیر میزان ورزش، شدت یا سطح آمادگی جسمانی بر خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی وجود دارد.

برای كمك به پاسخ این سوال، محققان در سوئد تحقیقی را انجام داده اند كه نشان می دهد كسانی كه در بزرگترین مسابقه اسكی صحرانوردی جهان (Vasaloppet) بین سال های 1989 تا 2010 شركت كرده اند به طور قابل توجهی خطر كمتری در ایجاد اضطراب در مقایسه با افراد غیر اسكی باز در همان دوره دارند.

شایان ذكر است، این تحقیق بر اساس داده های حدود 400 هزار نفر در یكی از بزرگترین مطالعات همه گیرشناسی در سراسر جمعیت در هر دو جنس انجام شده است.

مارتین اسونسون، اولین محقق این تحقیق و همكار وی، توماس دایربورگ، محقق اصلی تحقیق از گروه علوم پزشكی تجربی دانشگاه لوند، سوئد می گویند: ما دریافتیم، گروهی كه دارای سبك زندگی فعال تری بودند، حدود 60 درصد كمتر در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی در طول دوره پیگیری تا 21 سال بودند.

این ارتباط بین شیوه زندگی فعال از نظر جسمانی و كاهش خطر اضطراب در مردان و زنان مشاهده شد. با این حال، محققان تفاوت قابل توجهی در سطح عملكرد ورزشی و خطر ایجاد اضطراب بین اسكی بازان زن و مرد پیدا كردند.

در حالی كه به نظر نمی رسید، عملكرد جسمانی یك اسكی باز مرد بر خطر ایجاد اضطراب تأثیر بگذارد، گروهی از اسكی بازان زن با بالاترین عملكرد در مقایسه با گروهی كه از نظر عملكرد بدنی در سطح پایین تری فعالیت می كردند، حدود دو برابر دچار اختلالات اضطرابی می شدند.

آنان گفتند: «مهم این است كه خطر كلی ابتلا به اضطراب در میان زنان با عملكرد بالا در مقایسه با زنان غیر فعال از نظر جسمانی در جمعیت عمومی هنوز پایین است.»

به گفته محققان، این یافته ها قلمرو به نسبت نامعلومی را برای تحقیقات علمی در بر می گیرد زیرا اكثر تحقیقات قبلی به جای اختلالات اضطرابی تشخیص داده شده، بر افسردگی یا بیماری های روانی متمركز بودند. علاوه بر این، برخی از بزرگترین تحقیقاتی كه به این موضوع پرداخته اند فقط شامل مردان بوده، حجم نمونه آنها بسیار كوچكتر بوده و داده های پیگیری یا محدودی برای ردیابی اثرات بلندمدت فعالیت بدنی بر سلامت روان داشته است.

گام های بعدی تحقیق

كشف شگفت انگیز ارتباط بین عملكرد بدنی و خطر اختلالات اضطرابی در زنان نیز بر اهمیت علمی این یافته ها برای تحقیقات بعدی تأكید كرد.

اسونسون اظهار كرد: «نتایج ما نشان می دهد كه رابطه بین علائم اضطراب و رفتار ورزشی شاید خطی نباشد.»

رفتارهای ورزشی و علائم اضطراب به احتمال زیاد تحت تأثیر ژنتیك، عوامل روانی و ویژگی های شخصیتی قرار می گیرند، مشكلاتی كه امكان بررسی آنها در گروه ما وجود نداشت. تحقیقاتی كه عوامل محرك این تفاوت ها بین مردان و زنان را در مورد رفتارهای ورزش شدید و نحوه تأثیر آن بر ایجاد اضطراب مورد بررسی قرار می دهد، مورد نیاز است.

آنان افزودند: آزمایش های مداخله ای تصادفی و همچنین سنجش های عینی بلندمدت فعالیت بدنی در تحقیقات آینده نگر، برای ارزیابی اعتبار و رابطه بین علت و معلولی كه آنان گزارش كرده اند نیز لازم است.