وقتی كرونا آمد كمتر كسی فكر می كرد كه خانواده های زیادی به خاطر هزینه های درمان این بیماری به زیر خط فقر بروند. اما، حالا آسیب های اجتماعی كرونا بیشتر از خود بیماری شده است.

به گزارش خبرنگار مهر،. نزدیك به 20 ماه از شیوع بیماری كرونا در كشور می گذرد و هر روز كه سپری می شود، بیشتر از قبل با آسیب های این بیماری ناشناخته آشنا می شویم.

كرونا حالا بیشتر از آنكه فقط یك ویروس بیماری زا باشد، یك عارضه اجتماعی است كه آسیب های آن روز به روز بیشتر نمایان می شود. در این بین، بیشترین آسیب و عارضه این بیماری، بروز فقر است . البته فقیر شدن خانواده های درگیر كرونا، فقط شامل حال كشور و مردم ما نمی شود. بلكه این شكل از آسیب كرونا، تبدیل به معضل جهانی شده است.

ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم و چه بسا با توجه به شرایط اقتصادی حاكم بر كشور، كرونا بر شدت فقر برخی از طبقات جامعه افزوده است.

بررسی ها و مطالعات میدانی نشان می دهد كه طبقات آسیب پذیر جامعه كه تا قبل از كرونا هم درگیر مشكلات اقتصادی بوده اند، با آمدن این ویروس، بیشتر در فقر فرو رفته اند.

نگاهی به داده های اشتغال نشان می دهد كه در حدود 100 درصد از مشاغل از دست رفته در سال 1399 مشاغل غیر رسمی بودند كه دهك های پایین درآمدی در آن اشتغال دارند. همچنین از حدود 1.5 میلیون شغلی كه در بهار 1399 از دست رفته، بیش از 600 هزار شغل برای افراد دارای اشتغال ناقص بوده است.

بررسی متغیرهای جریان بازار كار نشان می دهد كه درصد بیشتری از مشاغل غیر رسمی نسبت به رسمی در سال 1399 بیكار شده یا به طور كلی به جمعیت غیر فعال تبدیل شده اند. از آنجا كه سه دهك پایینی به طور متوسط شامل 51 درصد شاغلان بخش غیر رسمی و سه دهك بالایی به طور متوسط شامل 22 درصد شاغلان بخش غیر رسمی در سال 98 بوده اند، در نتیجه حمایت های كرونایی از شاغلان رسمی، پوشش كمتری در دهك های پایین درآمدی دارد.

برآوردها نشان می دهد كه به طور متوسط در دوره زمانی 1380 تا 1398 حدود 33 درصد از جمعیت كشور زیر خط فقر چند بعدی قرار گرفته اند و خط فقر از 950 هزار تومان در سال 1390 به 10 میلیون تومان در سال 1399 رسیده است.

قطعاً، عدد 10 میلیون تومان در سال 1400 افرایش یافته و می تواند به مرز 11 میلیون تومان نیز رسیده باشد.

این در حالی است كه از اواخر سال 98 و با آمدن كرونا، وضعیت معیشت اغلب خانواده های طبقات متوسط و پایین جامعه، به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است. به طوری كه از تأمین حداقل های زندگی محروم شده اند.

یك بیمار كرونایی اگر خفیف مبتلا شده باشد، حداقل برای مدت 2 هفته تا 4 هفته نیاز به مراقبت و تغذیه دارد كه هزینه ای بالغ بر 500 هزار تومان خواهد شد. حالا فرض بگیریم این وضعیت شامل حال خانواده ای 4 نفره بشود و نیاز به ویزیت و دارو در منزل داشته باشند كه در این صورت باید بیش از 2 میلیون تومان هزینه كنند.

حالا اگر یك یا دو نفر از افراد همین خانواده كه مبتلا شده باشند و نیاز به بیمارستان پیدا كنند، هزینه آنها به چند برابر می رسد.

این در حالی است كه اگر سرپرست خانواده حقوق بگیر نباشد، دچار مشكل شدیدتری خواهد شد. زیرا، اگر خودش مبتلا شود، باید قید كار د درآمد را برای یك مدت بزند و از جیب بخورد. این در صورتی است كه پولی برای از جیب خوردن داشته باشد.

نتایج به دست آمده در مطالعه حوزه فقر از سال 80 تا 98 نشان می دهد هزینه خانوار در طول این 18 سال 22 برابر شده است. در این دوره نرخ تورم به عنوان عامل فزاینده فقر و كاهش قدرت خرید تا سال 1398 به 41 درصد رسیده است. همچنین سرعت متوسط سالیانه خط فقر مطلق در كل كشور برابر با 20 درصد بوده است و مقدار این شاخص در طول دوره مورد بررسی بیش از 27 برابر شده است.

شرایط كرونایی كشور باعث شده تا هزینه خانوار متأثر از آسیب های این بیماری افزایش یابد و در نتیجه آن، شاهد رواج بیش از پیش مشاغلی همچون دستفروشی هستیم. البته آسیب های كرونا در همین ختم نمی شود و بحران بیكاری در دوران كرونا چند برابر شده است. به طوری كه خیلی از خانواده ها كه سرپرست آنها قبل از كرونا هم شغل ثابت نداشته و جزو مشاغل روزمزد بوده است، با آمدن كرونا مجبور به خانه نشینی شده و در نتیجه، درگیر بحران ها و آسیب های اقتصادی و اجتماعی كرونا شده اند.

این در حالی است كه یارانه های معیشتی دولت، به اندازه ای نیست كه بتواند جوابگوی هزینه های یك زندگی حداقلی باشد و از همین رو، خانواده های زیادی در این دوران، دچار بحران شده اند.