به گزارش ایسنا و به نقل از وب سایت رسمی "دانشگاه آریزونای شمالی"(NAU)، "زاك لرنر"(Zach Lerner)، پژوهشگر، مخترع و دانشیار بخش مهندسی مكانیك دانشگاه آریزونای شمالی، بودجه ای به مبلغ 2/1 میلیون دلار از "موسسه ملی بهداشت كودكان و توسعه انسانی آمریكا"(NICHD) دریافت كرده است.

این بودجه، بزرگترین بودجه ای است كه لرنر تاكنون به عنوان یك پژوهشگر دریافت كرده است و می تواند به او كمك كند تا یك آزمایش پنج ساله بالینی را ترتیب دهد. هدف از آزمایش این است كه با استفاده از اختراعات لرنر شامل یك دستگاه رباتیك پوشیدنی، یك راهبرد درمانی برای كودكان مبتلا به فلج مغزی ارائه شود و به آنها كمك كند تا راحت تر راه بروند.

لرنر گفت: این مهم ترین كمك مالی است كه ما تا به امروز دریافت كرده ایم. این پروژه مستقیما بر كاری متمركز است كه ما طی پنج سال گذشته در دانشگاه آریزونای شمالی انجام داده ایم. این كار، توسعه یك دستگاه اسكلتی بیرونی سازگار با مچ پا است كه سبك، قابل حمل و موثر باشد و به بهبود تحرك در كودكان مبتلا به فلج مغزی كمك كند. ما ارزیابی های فنی و بالینی ابتدایی و بررسی های مورد نیاز برای جمع آوری داده های اولیه را برای این "كارآزمایی تصادفی كنترل شده"(RCT) تكمیل كردیم كه یك استاندارد طلایی برای كارآزمایی های بالینی است و اثربخشی یك روش جدید را دنبال می كند.

لرنز و گروهش در این پروژه با "مایك شوارتز"(Mike Schwartz) و گروهش در "مركز تخصصی مراقبت های بهداشتی كودكان گیلت"(Gillette Children"s Specialty Healthcare) آمریكا همكاری كرده اند تا یك آزمایش 12 هفته ای را با استفاده از فناوری پوشیدنی ابداع شده در دانشگاه آریزونای شمالی و ساخته شده در شركت "بیوموتوم"(Biomotum) انجام دهند. سایر جنبه های این پروژه، در آزمایشگاه لرنر و "آزمایشگاه توانایی و نوآوری"(Ability & Innovation Lab) در "دانشگاه واشنگتن"(University of Washington) صورت خواهند گرفت.

توانایی كودك در راه رفتن موثر، برای سلامت جسمانی و عمومی ضروری است. از هر 1000 كودك، تقریبا چهار نفر به فلج مغزی مبتلا هستند. فلج مغزی، یك اختلال عصبی است كه بر كنترل و هماهنگی عضلات تاثیر می گذارد و اغلب راه رفتن را بسیار دشوار می كند. اگرچه اكثر راهبردهای درمانی برای فلج مغزی كافی نیستند اما یكی از امیدواركننده ترین گزینه های درمانی جدید، استفاده از ربات های پوشیدنی مجهز به باتری یا اسكلت های بیرونی است كه آموزش راه رفتن و حركت كردن را ارائه می دهند. این دستگاه ها می توانند تحولی را در توانبخشی بیماران مبتلا به نقص های عصبی-عضلانی ایجاد كنند و رنج مادام العمر و بار اقتصادی ناشی از آن را برای خانواده بیماران كاهش دهند.

لرنر گفت: توافق بالینی گسترده ای وجود دارد كه نشان می دهد اختلال عملكرد عضلات خم كننده كف پا یا عضلات ساق پا، عامل اصلی راه رفتن آهسته، ناكارآمد و خمیده در افراد مبتلا به فلج مغزی است. پژوهش ما بر دو فرضیه متمركز خواهد بود؛ یكی این كه تمرین مقاومتی هدفمند مچ پا در مقایسه با فیزیوتراپی و تمرین راه رفتن استاندارد، به بهبود بیشتر كنترل حركت اندام تحتانی، راه رفتن و اقدامات بالینی حركتی منجر خواهد شد. دومین مورد این كه كمك های سازگار با مچ پا در مقایسه با كفش های ویژه راه رفتن، به بهبود قابل توجه و عملكرد بهتری ختم می شود.

وی افزود: این پژوهش، ویژگی های شركت كننده از جمله سن، جنسیت و سرعت راه رفتن را كه با بیشترین بهبود در نتایج پس از هر مداخله درمانی همراه هستند، بررسی می كند تا راهنمایی لازم را برای عملكرد بالینی در آینده و دانش اساسی بهتری را در مورد مداخلات تطبیقی مچ پا برای درمان اختلال راه رفتن نسبت به مراقبت استاندارد در فلج مغزی ارائه دهد.

پژوهش پیشگام لرنر كه با دریافت كمك های مالی متوالی به مبلغ بیش از 4/1 میلیون دلار از "موسسه ملی سلامت" (NIH)، "بنیاد ملی علوم آمریكا" (NSF)، "بخش خدمات بهداشتی آریزونا"(ADHS) و همچنین، كمك های مالی خصوصی بنیاد دانشگاه آریزونای شمالی انجام شده است، بهبود عملكرد را در راه رفتن نشان داده است. پژوهش لرنر بیشتر از نشان دادن پیامدهای جراحی تهاجمی، نشان دهنده یك سرمایه گذاری موفق توسط "صندوق نوآوری فناوری و پژوهش آریزونا"(TRIF) است.

انتهای پیام