این روزها پدیده اتوبوس خوابی به معضلاتی مثل گورخوابی، پشت بام خوابی، اتومبیل خوابی و كارتن خوابی بی خانمان ها اضافه شده و مدیران شهری را با چالشی جدید مواجه كرده است.

به گزارش ایسنا، چند روزی از انتشار گزارشی درباره اتوبوس خوابی برخی شهروندان تهرانی و انتشار عكس هایی از این پدیده می گذرد. حالا اما مهدی چمران رئیس شورای شهر تهران از قول علیرضا زاكانی شهردار پایتخت از جمع كردن اتوبوس های مستقر برای كارتن خواب ها خبر داده است.

چمران صبح سه شنبه 14 دی در حاشیه جلسه شورای شهر تهران در جمع خبرنگاران در واكنش به اتوبوس خوابی گفته است: فضای عمومی تبلیغاتی به ویژه خبرگزاری های خارجی بر مسئله اتوبوس خوابی متمركز شده. خبرگزاری های خارجی یادشان رفته كه زباله گردهای لندنی یا دیگر كشورها چگونه زندگی می كنند.

رئیس شورای شهر تهران با بیان اینكه البته اتوبوس جای استراحت نیست، عنوان كرده است: حتی فیلمی منتشر شده كه یك اتوبوس خواب به راننده می گوید بخاری بزن اما می گویند نداریم. به او پتو می دهند، البته مسئله دریافت پول مطرح نیست و عده ای درمانده به اتوبوس ها پناه می آورند.

البته این كه مثل بسیاری دیگر از معضلات اجتماعی، این پدیده با تكذیب برخی مسئولان مواجه نشده قدمی به پیش است اما نحوه برحورد رئیس شورای شهر تهران و برخی مسئولان شهری پایتخت، پرسش هایی را ایجاد می كند:

1. نحوه برخورد با معضلات اجتماعی چند سال اخیر مثل گور خوابی، اتوموبیل خوابی، پشت بام خوابی، اسیدپاشی، كودك همسری و حالا اتوبوس خوابی چرا به این شكل است و مسئولان در هیچ كدام به راهكار مناسبی برای حل این معضلات نمی رسند؟

2. مقایسه این پدیده ها با دیگر كشورها مثل قیاس چمران كه به زباله گردهای لندن اشاره كرده چه دردی از موضوع دوا می كند؟ در این صورت می توان مقایسه های برعكسی درباره نحوه مدیریت شهری در كشورهای پیشرفته و میزان عقب ماندگی پایتخت از این شهرها را هم صورت داد ولی آیا این ها قیاس مع الفارق نیست و چه اصراری نسبت به چنین مقایسه هایی وجود دارد؟

3. بر فرض كه بسیاری از كشورهای دنیا با چنین معضلاتی مواجه هستند ولی آیا این به مسئولان مجوز می دهد به فكر حل معضل نباشند و تنها به گفتن اینكه در كشورهای دیگر هم چنین معضلاتی وجود دارد، خود را از زیر بار مسئولیت كنار بكشند؟

4. در حالی كه رسانه های مجوزدار داخلی ابتدا به این موضوع پرداخته اند چرا سریعا از سوی برخی مسئولان به پوشش رسانه های خارجی ارجاع داده می شود تا اصل مساله فراموش شود؟

5. چرا باید با مطرح شدن چنین مواردی در رسانه های خارجی چنین معضلاتی را نادیده بگیریم؟ پیامد این نادیده گرفتن ها چیست؟

6. چرا معمولا با طرح چنین معضلاتی برخی به جای چاره جویی های مناسب و حتی عذرخواهی به سرعت موضوع را سیاسی و امنیتی تعریف می كنند و راه مطالبه تا رسیدن به نتیجه ای برای حل معضل را می بندند؟

7. چرا برخی مسئولان به جای واكنش های شتاب زده و احساسی به چنین موضوعاتی، ابتدا از كارشناسان چنین حوزه هایی استفاده نمی كنند تا به جای متهم كردن دیگران با نظرات كارشسناسی پاسخ منتقدان را بدهند؟

8. به فرض كه طبق گفته چمران و دستور زاكانی دیگر به این افراد اجازه اتوبوس خوابی داده نشود، آیا مشكل این افراد حل شده و یا یه این موضوع فكر شده كه این افراد باید پس از این كجا بروند؟

9. با توجه به مبالغ سرسام آور قیمت اجاره خانه كه بسیاری از طبقه متوسط به پایین را هم با بحران تهیه مسكن مواجه كرده، چنین افرادی كه مشخص است از سر ناچاری اتوبوس خوابی می كنند باید پس از این چه كنند؟

10. متهم كردن رسانه ها در بیان معضلات اجتماعی از سوی برخی مسئولان به سیاه نمایی آیا معنایی جز پاك كردن صورت مساله دارد؟ از نظر این مسئولان راه درست بیان چنین معضلاتی در رسانه چیست و در موارد مشابه رسانه ها چه وظیفه ای دارند؟

11. برنامه عملی مسئولان برای حل این معضلات به جز اقدامات مقطعی و یا پاك كردن صورت مساله چیست؟ اظهارات و اقدامات مسوولان در این زمینه چقدر راهگشا می تواند باشدو تا به حال چگونه بوده است؟

12. آیا جمع كردن اتوبوس ها، پاك كردن صورت مساله و فرار به جلو نیست؟