در این روزهای كرونایی كه بسیاری از ما خانه نشین شده ایم سختی ها و نگرانی های خانواده این كودكان دو چندان است. از طرفی بحث آموزش این كودكان و از طرفی مشكلات تحریم ها ی دارویی كه امروزه گریبان بسیاری از این خانواده ها را گرفته است. تقریباً تمامی داروهای این كودكان به نرخ آزاد عرضه می شود و كمك های ناچیز بهزیستی گوشه كمی از این مخارج را پوشش می دهد. بسیاری از این كودكان به دلیل عدم تمركز و توجه از داروی ریتالین استفاده می كنند كه نوع وارداتی آن یا كمیاب است یا گران و نوع داخلی آن همراه با عوارض. همچنین داروهای آنتی سایكوتیك مانند ریسپیریدون كه برای تحریك پذیری كودكان اوتیسم تجویز می شود. همچنین آرپیپیروزال یا ابلی فای برای تحریك پذیری در نوجوانان و جوانان اوتیسم مورد استفاده قرار می گیرد به سختی در دسترس خانواده ها قرار می گیرد. داروی دیگری كه بسیاری از خانواده كودكان اوتیسم برای یافتنش دچار مشكل هستند كلوزاپین است كه برای كنترل پرخاشگری در كودكان اوتیسم بسیار مهم و حیاتی است. همان طور كه گفته شد علاوه بر هزینه بسیار بالای آموزش گفتار درمانی و كار درمانی برای كودكان اوتیسم هزینه درمانی و دارویی این كودكان فشار مضاعفی را بر دوش خانواده این كودكان قرار داده است. بسیاری از این كودكان به خصوص آنهایی كه در مناطق دوردست زندگی می كنند تحت پوشش بهزیستی قرار ندارند و گاهی مستمری ناچیز بهزیستی كفاف هزینه های درمان این كودكان را نمی دهد. در مجموع، گرانی دارو و هزینه های درمانی، شاه بیت قصه پر درد كودكان اوتیسم و خانواده هایشان است. در این راستا، بهزیستی و مسئولان می توانند با پیگیری و برقراری توازن بین همه افراد درگیر این موضوع، حمایت های قانونی ویژه افراد اوتیستیك و همچنین اقدامات لازم برای بیمه های حمایتی و تخفیف مالیاتی برای والدین این كودكان را در اولویت برنامه های خود قرار دهند و همچنین اقدامات حمایتی همه جانبه برای افراد بالای 18سال و حمایت بیشتر از مراكز توانبخشی و آموزشی ویژه افراد اوتیسم را گسترش دهند. امیدوارم مشكل كمبود یا نبود داروهای اساسی برای این كودكان با اقدامات مقامات مربوطه رفع شود تا در این شرایط سخت كرونایی خانواده این كودكان دغدغه تهیه داروی كودكان خود را نداشته باشند.