به گزارش حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از انجمن علمی روان شناسی تربیتی ایران، در 18 دسامبر 2007، مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه 62/139 را تصویب و 2 آوریل هر سال را، روز جهانی آگاهی از اوتیسم (WAAD) نامگذاری كرد. در این قطعنامه نگرانی عمیقی از شیوع و میزان بالای اوتیسم در كودكان در تمام مناطق جهان و چالشهای ناشی از آن وجود دارد.

این سازمان از همه كشورها، اُرگانهای سازمان ملل، سازمان های بین المللی و گروه های غیردولتی خواسته است تا برای آگاهی از بیماری اوتیسم گام بردارند و بر لزوم كمك به بهبود كیفیت زندگی مبتلایان به اوتیسم تأكید كنند تا آن ها نیز بتوانند زندگی عادی و معنی داری را به عنوان بخشی جدایی ناپذیرِ جامعه داشته باشند.

سازمان ملل از سال 2012 هر ساله شعاری برای روز جهانی آگاهی از اوتیسم در نظر می گیرید، در سال 2020، شعارِ "گذار از كودكی به زندگی بزرگسالی (The Transition to Adulthood) " و در سال 2021، شعارِ "چالش ها و فرصت ها در جهانِ پساكرونا (Challenges and Opportunities in a Post-Pandemic World) " انتخاب شده است.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) به طیف وسیعی از بیماری ها كه با درجاتی از اختلال در رفتار اجتماعی، ارتباطات و زبان و طیف محدودی از علایق و فعالیتها كه به صورت تكراری است، اطلاق می شود.

افراد مبتلا به ASD غالباً سایر بیماریهای همزمان از جمله صرع، افسردگی، اضطراب و اختلال بیش فعالی با كمبود توجه (ADHD) را نیز نشان می دهند؛ همچنین سطح عملكرد مغزی در افراد مبتلا به ASD (از خفیف تا شدید) بسیار متغیر است.

در رابطه با همه گیری (ASD) تخمین زده شده است كه در سراسر جهان از هر 160 كودك، یك نفر مبتلا به ASD باشد. این برآورد نشان دهنده یك رقم متوسط ​​است و شیوع گزارش شده در مطالعات مختلف به طور قابل توجهی متفاوت است. بر اساس مطالعات اپیدمیولوژیك طی 50 سال گذشته نیز، به نظر می رسد شیوع ASD در سطح جهانی در حال افزایش است، كه این افزایش آشكار را می توان با دلایلی از جمله افزایش آگاهی، گسترش معیار های تشخیصی، ابزار های تشخیصی معتبرتر و گزارش دهی بهتر، توجیه كرد.

در سالِ 2020 نیز، مركز كنترل و پیشگیری از بیماریها در آمریكا (CDC) گزارش داد، تقریباً از هر 54 كودك یك نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. از هر 34 پسر 1 نفر و از هر 144 دختر 1 نفر با اوتیسم شناخته شده است همچنین احتمال تشخیص اوتیسم در پسران چهار برابر دختران است و هنوز بیشتر كودكان پس از 4 سالگی تشخیص داده می شوند، در حالیكه اوتیسم را می توان با اطمینان از اوایل 2 سالگی تشخیص داد؛ 31 درصد از كودكان مبتلا به ASD دارای ناتوانی ذهنی هستند. (ضریب هوشی )

متأسفانه هیچ تشخیص پزشكی قطعی ای برای اوتیسم وجود ندارد. شواهد علمی موجود نشان می دهد كه ژنتیك در اكثر قریب به اتفاق موارد درگیر است و كودكانی كه از والدین با سنین بالا متولد می شوند بیشتر در معرض خطر ابتلا به اوتیسم هستند.

والدینی كه فرزندی مبتلا به ASD دارند، 2 تا 18 درصد احتمال داشتن فرزند دوم مبتلا به اوتیسم را دارند. مداخله در دوران كودكی برای ارتقاء رشد مطلوب و رفاه افراد مبتلا به ASD مهم است. نظارت بر رشد كودك به عنوان بخشی از مراقبتهای بهداشتی معمول مادر و كودك توصیه می شود. مهم است كه، پس از شناسایی، به كودكان مبتلا به ASD و خانواده های آن ها متناسب با نیاز های فردی؛ اطلاعات، خدمات، ارجاعات و پشتیبانی عملی مربوطه ارائه شود.

هیچ درمانی شناخته شده ای برای ASD وجود ندارد. اگر چه مداخلات روانشناختی مبتنی بر شواهد، مانند درمان رفتاری و برنامههای آموزش مهارت برای والدین و سایر مراقبان، می تواند مشكلات ارتباطی و رفتار اجتماعی را كاهش دهد و این امر بر سلامت و كیفیت زندگی فرد تأثیر مثبت بگذارد، اما مراقبتهای بهداشتی افراد مبتلا به ASD پیچیده تر است و به طیف وسیعی از خدمات یكپارچه، از جمله ارتقا بهداشت، مراقبت، خدمات توانبخشی و همكاری با بخش های دیگر مانند آموزش، اشتغال و مراقبت های اجتماعی نیاز دارد.

ASD با تأثیرات اجتماعی و اقتصادی نیز همراه است. ASD ممكن است به طور قابل توجهی ظرفیت فرد را برای انجام فعالیتهای روزمره و مشاركت در جامعه محدود كند.

ASD اغلب بر عملكرد تحصیلی و اجتماعی و همچنین فرصت های شغلی فرد تأثیر منفی می گذارد. در حالی كه برخی از افراد مبتلا به ASD قادر به زندگی مستقل هستند، برخی دیگر دارای معلولیت شدید هستند و نیاز به مراقبت و پشتیبانی مادام العمر دارند.

ASD اغلب بار عاطفی و اقتصادی قابل توجهی را به افراد مبتلا به این اختلالات و خانوادههای آن ها تحمیل می كند. مراقبت از كودكان با شكل شدید بیماری ممكن است طاقت فرسا باشد، به ویژه در صورتی كه دسترسی به خدمات و حمایت ناكافی باشد؛ بنابراین توانمندسازی مراقبان به طور فزاینده ای به عنوان یكی از مؤلفه ای مهم مراقبت از كودكان مبتلا به ASD شناخته می شود.

از چالشهایِ افراد مبتلا به ASD این است كه اغلب مورد تبعیض و نقض حقوق بشر قرار می گیرند، از جمله محرومیت ناعادلانه از مراقبت های بهداشتی، آموزشی و فرصتهای تعامل و مشاركت در جامعة خود؛ این افراد ممكن است به دلیل عواملی مانند عدم تحرك جسمی و تنظیمات غذایی ضعیف در معرض ابتلا به بیماریهای مزمن غیرواگیر قرار بگیرند و بیشتر در معرض خشونت، آسیب و سوءاستفاده باشند. پژوهش ها نشان داده كه تقریباً دو سوم كودكان اوتیسم بین سنین 6 تا 15 سال مورد آزار و اذیت قرار می گیرند.

قطعنامه WHO در مورد اختلالات طیف اوتیسم در ماه می 2014، شصت و هفتمین مجمع جهانی بهداشت، قطعنامهای با عنوان "تلاش های همه جانبه و هماهنگ برای مدیریت اختلالات طیف اوتیسم (ASD) " تصویب كرد، كه بیش از 60 كشور از آن حمایت كردند. این قطعنامه WHO را به همكاری با كشور ها عضو برای تقویت ظرفیت های ملی برای مقابله با ASD و سایر اختلالات رشد مكلف می كند و تلاشهای آن ها بر كمك به افزایش تعهد دولتها و حمایت های بین المللی در مورد اوتیسم، ارائة راهنمایی در مورد ایجاد سیاستها و برنامه های عملیاتی كه ASD را در چارچوب وسیعتری برطرف می كند.

كمك به توسعه شواهد در مورد استراتژی های مؤثر و مقیاسه ای برای ارزیابی و درمان ASD و سایر اختلالات رشد و .. متمركز است. بر اساس این قطعنامه WHO، با مشورت متخصصان، انجمن والدین و سازمان های جامعه مدنی، برنامه آموزش مهارت های والدین كودكان مبتلا به ASD را گسترش داده است كه در حال حاضر تحت آزمایش میدانی قرار دارد.

در پایان باید تأكید كرد كه دانش جهانی در مورد اوتیسم باید گسترش یابد و اطلاعاتی در مورد اهمیت تشخیص زود هنگام ارائه شود. شیوع اوتیسم در تمام مناطق جهان رو به افزایش است. اوتیسم زنان و مردان را از هر نژاد در همه كشور ها تحت تأثیر قرار می دهد، به ویژه تأثیر زیادی روی كودكان دارد و عدم درك آن تأثیر زیادی بر روی این افراد، خانواده ها و جوامع آن ها دارد و دقیقاً به همین دلیل افزایش آگاهی از اوتیسم ضروری است.

مداخله زودهنگام بهترین فرصت را برای حمایت از این افراد در طول عمر فراهم می كند. انگ و تبعیض همراه با افراد مبتلا به اختلالات عصبی، از موانع اساسی در تشخیص و درمان است و مسئله ای كه باید توسط سیاستگذاران در كشور های در حال توسعه حل شود. مداخلات برای افراد مبتلا به ASD و سایر اختلالات رشدی باید با اقدامات گسترده تری همراه باشد تا محیط های جسمی، روانی، اجتماعی آن ها در دسترس تر، فراگیرتر و حمایت كننده تر باشد.

بیشتر بخوانید

- علائم ابتلا به اوتیسم/ دارویی برای درمان مبتلایان به اوتیسم وجود دارد؟ انتهای پیام /