مدیركل درمان و حمایت های اجتماعی ستاد مبارزه با موادمخدر درباره درمان اعتیاد در كودكان معتاد گفت: درمان های بیمارستانی و سم زدایی برای آنها انجام می شود به این معنا كه آثار سمی مواد از بدن این افراد خارج می شود كه البته این درمان، قطعی نیست، بلكه فقط درمان ترك مصرف مواد است.
به گزارش ایلنا، رضا تویسركان منش مدیركل درمان و حمایت های اجتماعی ستاد مبارزه با موادمخدر درباره وضعیت اعتیاد در بین نوجوانان و كودكانی كه در خانواده های دارای آسیب زندگی می كنند، گفت: اعتیاد سن و جنس نمی شناسد و ممكن است فرد از دوران جنینی و زمانی كه هنوز متولد نشده است، معتاد باشد، اما براساس مطالعات شیوع شناسی كه براساس نمونه گیری و پرسش نامه انجام می شود، عمدتاً اعتیاد در جمعیت هدف 15 تا 64 سال است و البته این به مفهوم این نیست كه كمتر از این سن یا بیشتر از این سن معتاد نداریم و ما فقط آمار دقیقی از آن ها نداریم.
وی با بیان اینكه نوزاد و كودك معتاد در كشور وجود دارد، اما مطالعه دقیقی در این خصوص نشده است، ادامه داد: متاسفانه گاهی اوقات مادران معتاد، عامدانه كودك و یا نوزاد را به اعتیاد درگیر می كنند تا بتوانند از آنها برای تكدی گری استفاده كنند، اما درمان این كودكان با بزرگسالان متفاوت است. درمان های بیمارستانی، درمان سم زدایی است كه برای این كودكان انجام می شود، یعنی آثار سمی مواد از بدن این افراد خارج می شود. این درمان، درمان قطعی نیست بلكه درمان ترك مصرف مواد است. در بیمارستان برای نوجوانان و كودكان در بخش های روانپزشكی اطفال در بخش های مجزا مانند بیمارستان روزبه مركز درمان اطفال وجود دارد و این خدمات ارائه می شود.
مدیركل درمان و حمایت های اجتماعی ستاد مبارزه با موادمخدر خاطرنشان كرد: این دوره حدود 2 الی 3 ماه است و بیش از این نگهداری نمی شوند، در مورد كودكان و اطفال مراكز اقامتی هیچ كاربردی ندارند و ما نمی توانیم جوانان زیر 18 سال را در یك مركز نگهداری كنیم، چراكه نگهداری این افراد در كنار هم آسیب های دیگری دارد، در هیچ جای دنیا ترجیح نمی دهند كه مركز اقامتی درست كنند، حتی در جمع آوری اجباری، ما كودكان را به كمپ ها ارجاع نمی دهیم.
تویسركانمنش با بیان اینكه بنابراین درمان اعتیاد در نوجوانان متكی به درمان سرپایی و مداخلات روانپزشكی است، خاطرنشان كرد: فرد باید به صورت مرتب به روانپزشك مراجعه كند و با تكنیك های خانواده درمانی و روان درمانی پاك باقی بماند. این گونه مراكز در كشور كم است و گلایه هایی كه وجود دارد برای این است كه معتاد زخم باز، نوجوانان و چه سالمندان پروسه درمانشان در بیمارستان كوتاه مدت است، یعنی یك نوجوان یك ماه در بخش بستری می شود و از نظر جسمی یك ماه بعد سالم است، اما روح این نوجوان آزرده است و تمایل مصرف را دارد بنابراین باید تكنیك های روان درمانی در خصوص این كودك انجام شود كه این بخشی از درمان های سرپایی است.
مدیركل درمان و حمایت های اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدر یادآور شد: بنابراین باید پیگیری درمان سرپایی این كودك انجام شود. این اتفاق كار بسیار سختی است و هزینه بر است و متولی، لازم دارد البته بهزیستی در این زمینه اقداماتی را انجام داده است، اما نباید توقع از بیمارستان داشت. برای ترك اعتیاد این كودكان ما ترجیح می دهیم مركز اقامتی نداشته باشیم. البته از بین كودكان كار آسیب دیده اجتماعی و بی خانمان كه دارای معضل اعتیاد هستند در این مراكز وجود دارد و در همه زمینه ها به این بچه ها كمك می كنند اما مانند كمپ های ترك اعتیاد و مراكز درمان اختلال مصرف مواد برای نوجوانان نداریم و تمركز ما بر این است كه مراكز سرپایی را گسترش دهیم.
تویسركان منش در پاسخ به این سوال كه آیا اعتیاد در بین نوجوانان آسیب دیده بیشتر است یا نوجوانانی كه از رفاه اجتماعی برخوردار هستند، گفت: آمار دقیقی در این خصوص نداریم، اما نوجوانانی كه دچار آسیب های اجتماعی هستند مانند كودكان كار و بدسرپرست اعتیاد بیشتر است، درباره كودكانی كه در خانواده های مرفه هستند طبیعتاً دسترسی به آمار سخت است. كودكان آسیب دیده، كودكان مناطق محروم و كودكان كار بیشتر در معرض آسیب های اجتماعی از جمله اعتیاد است.
وی با اشاره به مجموعه راهنماهای بالینی و توصیه های یونیسف، گفت: این مجموعه ها ترجمه شده و اساتید آن را بومی سازی كرده اند، تاییدیه وزارت بهداشت و اداره كل تدوین استاندارد های درمان نیز برای این راهنماهای بالینی اخذ شده است و برنامه گسترده ای برای آموزش داریم و آموزش را از فوق تخصص های روانپزشكی اطفال در هر استان شروع كرده ایم. با كمك یونیسف برنامه بسیار گسترده ای در سال 1400 داریم تا به صورت آبشاری همه افرادی كه با اعتیاد نوجوانان در ارتباط هستند را آموزش دهیم. همانطور كه گفتم مشكل دارویی در درمان این كودكان نداریم. مشكل اصلی ما روان درمانی طولانی مدت است. در این خصوص هم درمان گران آشنایی كامل را ندارند. همچنین ما به تعداد كافی فوق تخصص روانپزشكی در استان ها نداریم.