سمانه قهرمان پوری متخصص طب فیزیكی و توانبخشی و درمان غیر جراحی بیماری های عضلانی اسكلتی و ستون فقرات، در گفت وگو با خبرنگار حوزه كلینیك گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: به تنگ شدن كانال نخاعی یا سوراخ بین مهره ای كه محل خروج ریشه های عصبی است، تنگی كانال نخاعی كمر، گفته می شود.

قهرمان پوری افزود: قطر كانال نخاعی به طور طبیعی، بیش از 13 میلیمتر است. به قطر كانال نخاعی بین 10 تا 13 میلیمتر، تنگی نخاعی نسبی گفته می شود و به قطر كانال نخاعی كمری كمتر از 10 میلیمتر تنگی نخاعی مطلق می گویند كه اغلب، علامت دار است. تعداد قابل توجهی از مردم عادی ممكن است تنگی كانال نخاعی آناتومیك و بدون علامت داشته باشند. 20 تا 25 درصد افراد بالای 40 سال بدون علامت تنگی كانال نخاعی كمری قابل توجه دارند. پس تنها در مواقعی كه تنگی كانال نخاعی كمری باعث فشار بر روی سیستم عصبی شود، علامت دار محسوب می شود.

او ادامه داد: در كمتر از 9 درصد افراد، تنگی كانال نخاعی مادرزادی دیده می شود. شایع ترین علت تنگی كانال نخاعی كمری بیماری های دژنراتیو مهره ستون فقرات است. اولین نشانه بیماری دژنراتیو ستون فقرات، از بین رفتن آب دیسك بین مهره ای و كاهش ارتفاع دیسك محسوب می شود و افراد با تنگی كانال نخاعی كمری اغلب بین 50 تا 60 سال سن دارند. شایع ترین علامت در تنگی كانال نخاعی كمری، كمر درد با انتشار به پا (در صورت درگیری ریشه های عصبی) بوده و درد در پا اغلب از درد كمر شدید تر است و بسته به اینكه چه میزان و در چه سطحی درگیری داشته باشیم.

این متخصص طب فیزیكی و توانبخشی بیان كرد: در تنگی كانال نخاعی، درد در ناحیه باسن، پشت ران و ساق پا است كه با راه رفتن و ایستادن و خم شدن به سمت عقب تشدید و با نشستن و خم شدن به سمت جلو یا دراز كشیدن بهبود می یابد و به آن لنگیدن كاذب یا (لنگیدن نوروژنیك) می گویند. همچنین در این عارضه، درد در حالت چمباتمه زدن، بهبود می یابد. در این بیماران علاوه بر درد، كرامپی، بی حسی و گزگز، احساس سنگینی و اسپاسم عضلات هم دیده می شود.

قهرمان پوری در مورد علائم این عارضه گفت: علائم بالینی كه حساسیت بسیار بالایی برای تشخیص تنگی كانال نخاعی كمری دارند شامل سن بالای 65 سال، درد در پشت باسن، درد تیر كشنده به پا، درد بدتر شونده با ایستادن و راه رفتن و درد بهبود یابنده با نشستن و خم شدن به سمت جلو است.

درمان تنگی كانال نخاعی این متخصص طب فیزیكی و توانبخشی گفت: خط اول درمان تنگی كانال نخاعی كمر دارو های ضد درد خوراكی مانند استامینوفن، NSAID، شل كننده های عضلانی و دارو های ضد درد نوروپاتیك و نهایتاً ترامادول و اپوئید هاست. در توانبخشی بیماران مبتلا به تنگی كانال نخاعی كمری استراحت نسبی، (یعنی پرهیز از انجام فعالیت هایی كه باعث تشدید درد می شود) توصیه خواهد شد. ورزشی تجویزی در این بیماران بر پایه ورزش های خم شدن به سمت جلو است و از خم شدن به سمت عقب پرهیز می شود. مدالیته های فیزیوتراپی مانند سرما، گرما، التراسوند، یونوفرز، TENS,IF، نیز می تواند برای این بیماران مفید باشد. راه رفتن در آب نیز به كاهش درد بیماران، كمك قابل توجهی می كند.

او در ادامه افزود: روش های مداخله غیر جراحی مانند تزریق استروئید اپیدورال به وسیله فلوروسكوپ می تواند برای كنترل كوتاه مدت و دراز مدت درد در بیماران مبتلا به تنگی كانال نخاع كمری موثر باشد. مطالعات نشان می دهد تزریق اپیدورال استروئید زیر گاید فلوروسكوپ می تواند جراحی را 13 تا 28 ماه به عقب بیندازد. این تزریق، روش بی خطر و قابل تكراری است كه اغلب قبل از جراحی توصیه می شود. عوارض تزریق اپیدورال استروئید بین سه دهم تا سه درصد است كه شامل سردرد گذرا، گرگرفتگی صورت، افزایش كمردرد، تحریك رفلكس وازوواگال، افزایش قند خون در افراد مبتلا به دیابت و افزایش فشار خون حین تزریق است.

قهرمان پوری تاكید كرد: جراحی در مواردی كه بیمار به تمام روش های غیرجراحی پاسخ نداده، توصیه می شود. دو معیار مهم در انتخاب بیماران مبتلا به تنگی كانال نخاع كمری برای جراحی وجود دارد؛ یكی اطمینان از درگیری ریشه های عصبی به عنوان منشا درد و دیگری اطمینان از عدم ابتلای بیمار به افسردگی.

او افزود: مطالعات نشان می دهد افراد مبتلا به افسردگی، پاسخ ضعیف تری به درمان جراحی می دهند و تنها نیم تا سه درصد افراد دچار عوارض جراحی می شوند. هماتوم اپیدورال و آسیب عروقی، آمبولی ریه، پارگی دورال، آسیب عصب نخاعی و ... جزو عوارض نادر جراحی تنگی كانال نخاعی كمر هستند.

بیشتر بخوانید

- ورزش های مناسب جهت درمان تنگی كانال نخایی+ تصویر انتهای پیام /