دسترسی نداشتن به وسایل ارتباطی و امكانات، از بزرگ ترین مشكلات جامعه ناشنوایان در دوران كروناست. همه می دانیم كه تنها راه ارتباطی ناشنوایان با مردم شنوا لب خوانی است، اما شیوع كرونا و استفاده از ماسك این راه ارتباطی را با شنوایان قطع كرد و ناشنوایان و كم شنوایان برای انجام امور روزمره مانند خرید، بانك، انجام كارهای اداری و... با مشكلات بسیاری مواجه شده اند. از طرف دیگر، شیوع كرونا بسیاری از خانواده ها را با مشكلات اقتصادی مواجه كرده و جامعه ناشنوایان هم از این قاعده مستثنا نیستند. بسیاری از این خانواده ها توانایی خرید ماسك و مواد ضدعفونی را ندارند و نیازمند حمایت دولت و بهزیستی هستند.
شیوع كرونا برای مسئولان و جامعه پزشكی روشن و شفاف كرد كه زبان اول افراد ناشنوا، زبان اشاره ایرانی است. فردی كه از سمعك استفاده می كند یا عمل كاشت حلزون انجام داده هنوز هم یك ناشنوا محسوب می شود و در كنار گفتاردرمانی و اقدامات دیگر باید زبان اشاره را هم به عنوان زبان اصلی یاد بگیرد. بر این اساس، ضرورت دارد كه مسئولان از زبان اشاره حمایت كنند، به رسمیت بشناسندش و برای آن ارزش و احترام قائل باشند. نباید جامعه پزشكی و مسئولان از طرف خودشان برای جامعه ناشنوایان تصمیم گیری كنند. نبود مترجم در مراكز درمانی یكی دیگر از مشكلاتی است كه به گرفتاری های ناشنوایان در این دوران دامن زده است. دولت، مسئولان و ارگان هایی مانند سازمان بهزیستی، صدا و سیما و شهرداری درخصوص نحوه برخورد افراد شنوا با ناشنوایان و راه های ارتباطی با این افراد چنان كه باید فرهنگسازی نكرده اند.
شهرداری ها می توانستند با استفاده از بیلبورد نكات بهداشتی را در معرض دید ناشنوایان قرار دهند. متأسفانه در ابتدای شیوع، صدا و سیما هم برای آگاه سازی جامعه ناشنوایان اقدامی نكرد در حالی كه می توانست كلیپی با زبان اشاره ایرانی بسازد و چگونگی رعایت پروتكل های بهداشتی و... را برای ناشنوایان پخش كند. خوشبختانه انجمن خانواده ناشنوایان ایران با ساخت كلیپ و پخش آن در فضای مجازی، آنها را از وجود ویروس با خبر كرد. در صدا و سیما هنوز هم مترجم اخبار ناشنوایان به زبان فارسی اشاره ای صحبت می كند كه مورد تأیید جامعه ناشنوایان نیست و همچنان این قشر را از دسترسی به برنامه های صدا و سیما محروم كرده است. ضروری است مترجم با زبان اشاره ایرانی در صدا و سیما حضور داشته باشد. مترجم های ناشنوایان كه در پروسه كارهای اداری در كنار این عزیزان حضور دارند باید توسط سازمان بهزیستی تحت حمایت قرار بگیرند. متأسفانه در این زمینه كم كاری شده و اغلب آنها برای دریافت حقوق خود دچار مشكل هستند.
البته ناگفته نماند كه اقدام مثبتی هم سال 98 در خانه سلامت شهرداری ها انجام شد كه حضور مترجم سر كلاس ها بود تا برای ناشنوایان صحبت های مدرس را ترجمه كند، اما متأسفانه فعلاً به دلیل محدودیت تردد، فعلاً منتفی شده است. با همكاری شهرداری و سازمان آتش نشانی اپلیكیشنی برای اعلام حادثه توسط ناشنوایان ساخته شده است. كاش اورژانس و تهران من هم این دسترسی را برای ناشنوایان ایجاد كنند.
گزارش صفحه 12 را بخوانید