تا جایی كه این موضوع به روشی تأثیرگذار برای مقابله با مشكلات روزافزون روحی و روانی شهروندان تبدیل شده است. برای تحقق این هدف، طراحی فضاهای جمعی كوچك مقیاس (پاتوق ها، بوستان های همسایگی، فضاهای مكث و...) به عنوان كانون های جمعی به گونه ای كه روابط ساكنان را تسهیل و نیازهای آنان را برآورده كند، می تواند نقش مؤثری در افزایش سلامت عمومی شهروندان داشته باشد.
اما نكته اصلی و مهم در این رابطه موضوع «ماندن در فضا» است. به عبارت دیگر، تعبیه امكانات نشستن در فضاهای عمومی و مناطق مسكونی از اهمیت بالایی برای تسهیل روابط شهروندان و افزایش سلامت عمومی آنها برخوردار است. ایجاد بستر مطلوب برای نشستن، زمینه مناسب برای فعالیت هایی كه از جاذبه های اصلی فضاهای عمومی شهر هستند مانند خوردن، خواندن، بافتنی بافتن، بازی شطرنج، تماشای مردم، گفت وگو و... همان راهكارهای عملی است كه مدیریت شهری می تواند برای تحقق این هدف به كار بگیرد. به این فضاها كه بیشتر با مبلمان شهری یا فضاهای مناسب برای توقف و نشستن تجهیز شده اند در فرهنگ ما پاتوق می گویند كه البته در كشورهای توسعه یافته به عنوان Meeting Place یا محدوده ای برای ملاقات یا وعده گاه تعریف می شود.
از طرفی تأمین امنیت این پاتوق ها هم عامل مهم دیگری است كه به حضور پررنگ تر شهروندان در پاتوق ها كمك می كند. اگر فضا برای آسایش و حضور ایمن و فعال شهروندان در شهرو پاتوق ها مناسب نباشد، نخستین قشری كه از حضور در شهر محروم می شوند، گروه های ویژه یعنی سالمندان، معلولان و كودكان خواهند بود.

این در حالی است كه این قشردرصد زیادی از استفاده كنندگان از فضای شهری را تشكیل می دهند و حضور كمرنگ آنها در شهر و پاتوق ها و فضاهایی كه به تقویت رابطه شهروندان كمك می كند به معنای افت كیفیت شهر و سلب معنای شهری از آن است. خوشبختانه در چند سال اخیر اقدامات خوبی برای زیباسازی منظر شهری، توسعه پاتوق های محلی فضاهای مكث و بوستان های همسایگی انجام شده كه علاوه بر تقویت هویت محلی و همبستگی همسایه ها، نقش مؤثری در افزایش سلامت عمومی شهروندان دارد. به عنوان مثال دفتر توسعه محله ای صدر و زرگنده با همكاری اداره زیباسازی و شورایاران محله ها اقدام به طراحی فضاهایی مثل كوچه های دوستی قنات و كشانی كرده كه به عنوان پاتوق محلی تأثیر مثبتی بر تقویت حس همبستگی محلی داشته است.