به گزارش خبرگزاری فارس از ممسنی، معلول از نظر لغوی یعنی هر چیزی كه آن را به علت و سبب ثابت كرده باشد.

معلولان، نماد به اثبات رساندن «خواستن توانستن است» هستند، كسانی اند كه نشان داده اند گرچه از نظر فیزیكی دچار مشكل هستند؛ اما با ایمان و اراده می توانند قله های موفقیت را فتح كنند.

بسیاری از معلولان، اجازه ندادند كه معلولیت شان باعث محاصره كردن آنها در كنج اتاق شود و سعی كردند كه با تلاش مضاعف و اعتماد به نفس خود، وارد اجتماع شوند. آنها كسانی هستند كه درس صبر و استقامت را به ما می آموزند.

جسم نشسته علی، بلندتر از قامت هر ایستاده ای سر به آسمان می ساید، به راستی كه او فعل خواستن را چه خوب و دقیق صرف كرده است.

جهانی كه علی باوجود تمام مشكلات و سختی هایش ساخته بسیار زیبا است و توانسته برای ما ثابت كند كه معلولان هم می توانند مانند سایر افراد به موفقیت برسند.

او با پاهای نداشته اش اعتماد به نفسی دارد كه به كمك آن، از راهی پر پیچ و خم گذشته تا توانسته پیروزی هایی را كسب كند كه شاید كار هر كسی نباشد.

این والیبالیست اگر چه معلول است، اما اندیشه اش معلول نیست و اهل فكر و همتی والا است و عزت نفسش سرنوشتی ممتاز را برایش رقم زده است.

اراده او برایم جالب بود، تصمیم گرفتم مصاحبه ای را میزبانش باشم از او خواستم كه خود را معرفی كند و گفت: علی رضایی هستم؛ 27 ساله، معلول جسمی حركتی از فرزندان شهرستان نخبه پرور ممسنی.

ورزش، بانی تغییر رشته از حسابداری به تربیت بدنی 

علی در رابطه با معلولیتش بیان كرد: معلولیت من جسمی حركتی است و دلیلش هم این است كه وقتی مادرم باردار بوده از آمپول پنسیلین استفاده می كرده و این مشكل مادر زادی در من به وجود آمد؛ همه دوستان و آشنایان بخصوص مادرم برای من  زحمت های بسیاری كشیده اند و زحمات مادرم را هیچ وقت فراموش نمی كنم.

او با اینكه از نعمت داشتن پا محروم است اما به تحصیلش ادامه داده و آنطور كه خودش می گوید ترم آخر كارشناسی تربیت بدنی است و با به توجه معلولیتی كه دارد حدود 18 سال از ویلچیر استفاده كرده و تا مقطع دیپلم با ویلچیر به مدرسه رفته است؛ علی گفت: در دوران كودكی ونوجوانی خیلی سختی كشیدم و بعد از دیپلم با عمل پروتز(گذاشتن پای مصنوعی) راحت مثل یك فرد عادی به درس خواندن ادامه دادم.

او از تاثیر ورزش در تحصیلش سخن گفت و اظهار داشت: ورزش تاثیر زیادی در تحصیلاتم داشت، دانشگاه را با رشته حسابداری شروع كردم و ترم اول دانشگاه بودم كه به تیم ملی والیبال نشسته جوانان دعوت و به مسابقات آسیایی مالزی2013 اعزام شدم كه بعد از آن تغییر رشته دادم و وارد رشته تربیت بدنی شدم و همین باعث شد، علاقه ام به درس خواندن بیشتر شود.



 

تحقیقی كه علی را به سمت ورزش سوق داد

علی كه از سال 1389 به ورزش روی آورده گفت: ورزش را از نورآباد ممسنی شروع كردم و تنها و بهترین خاطره ای كه دارم و هیچ وقت هم فراموش نمی كنم این است كه روزی به صورت اتفاقی در خیابان مشغول تحقیق در رابطه با درس آمار بودم و با گذر از كنار یك سالن ورزشی متوجه افرادی شدم كه با هم وارد سالن شدند؛ من نیز كنجكاو شده و وارد سالن ورزشی شدم؛ با مشاهده ورزشكاران رشته والیبال نشسته آنها مرا به سوی این ورزش دعوت كردند كه من نیز پذیرفتم و از فردای آن روز مشغول به تمرین شدم.

وی در رابطه با مقام هایی كه كسب كرده بیان كرد: قهرمانی آسیا با تیم ملی جوانان، یك مقام دوم و سوم با تیم ذوب اهن اصفهان در لیگ برتر، مقام سوم با تیم مس كرمان در لیگ برتر، مقام دوم با تیم نفت و گاز گچساران در لیگ دسته یك از جمله افتخاراتی است كه در این مدت با كمك هم تیمی هایمان توانستیم كسب كنیم.

این بازیكن تیم والیبال نشسته گفت: از نظر من مشكلات بزرگ ما معلولان در جامعه این است كه، اطرافیان مان به یك دید نامناسب به معلول نگاه می كنند و نداشتن شغل مناسب هم در اینكه من مجرد هستم تاثیرگذار بوده و اكنون مشغول به كار خاصی نیستم اما منتظر هستم كه دانشگاهم تمام شود و در آزمون های استخدامی شركت كنم.

 

آرزویم حضور در مسابقات پاراالمپیك است

از رضایی پرسیدم آرزویت چیست؟ پاسخ داد: تنها آرزویم این است كه همراه با تیم والیبال نشسته ایران در مسابقات پاراالمپیك شركت كنم.

او از تلخ ترین خاطره ورزشی اش گفت: سال قبل ما می توانستیم با تیم ذوب آهن اصفهان قهرمان لیگ شویم ولی متاسفانه این شانس را از دست دادیم و شیرین ترین خاطره ام هم این است كه سال 1392به تیم ملی جوانان دعوت شدم و آن روز یك تاریخ فراموش نشدنی برای من است.



 

رضایی در رابطه با اولین مربیان خود بیان داشت: وقتی از نوراباد شروع كردم اولین مربی بنده مجید رحمانی بود كه واقعا برایم سنگ تمام گذاشت و هنوز هم  من را حمایت می كند و در مقاطع تیم ملی و لیگ برتر هم حسن محمدی و محمد رضا رحیمی از اولین مربیانم بودند.

وی بیان كرد: در حاضر عضو تیم ذوب آهن اصفهان هستم و به طور جدی هم ادامه میدهم تا به هدفم كه حضور در تیم ملی والیبال نشسته بزرگسالان است برسم.

علی از مسئولین انتظار دارد افراد مستعد را حمایت كنند و چنین افرادی را به راحتی كنار نزنند.

علی جمله «معلولیت محدودیت است» را قبول ندارد و معتقد است كه خواستن توانستن است و ورزش و مطالعه را از جمله كارهایی می داند كه در روز بیشتر از همه انجام می دهد.

 

انتهای پیام/م