به گزارش ایسنا، امیدواری یا ناامیدی نسبت به آینده، از موضوع های مهم و مورد توجه در علوم انسانی و به طور خاص، علوم اجتماعی است كه در دهه های اخیر مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. امید و امیدوار بودن، مهم ترین انگیزه در زندگی انسان است؛ زیرا اگر كسی امید نداشته باشد، توان حركت به سوی خواسته های خود را از دست می دهد. درواقع، این امید است كه انسان ها را در رسیدن به اهداف خود یاری می كند. این موضوع به ویژه در دوران دانشجویی كه دوره ای مهیج و پرچالش برای دانشجویان است، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

به گفته محققان، دانشجویان پزشكی كه در آینده عهده دار تأمین و ارتقای سطح سلامت جامعه خواهند بود، باید از سلامت روانی و خوداتكایی بیشتری برخوردار باشند تا بتوانند به توفیق روزافزونی در تحصیل و حرفه خود دست یابند. بسیاری از دانشمندان بر این باورند كه محیط دانشگاه با گسترش مشكلات و فشارهای قوانین، ممكن است در بالا رفتن میزان ناامیدی در میان دانشجویان نقش داشته باشد. دوران دانشجویی مقطع بسیار حساسی در زندگی نیروهای كارآمد و فعال جوان هر كشوری محسوب می شود و غالباً با تغییرات زیادی در روابط اجتماعی و انسانی آن ها همراه است و ممكن است به طرق مختلف، زمینه ساز ناامیدی در دانشجویان شود.

در این خصوص، یك تیم پژوهشی 6 نفره از دانشگاه علوم پزشكی تهران و مركز تحقیقات پزشكی قانونی سازمان پزشكی قانونی مطالعه ای را انجام داده اند كه در آن، پدیده ناامیدی در دانشجویان پزشكی و عوامل مرتبط با آن مورد بررسی علمی واقع شده اند.

در این مطالعه، بیش از 600 نفر از دانشجویان رشته پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران با میانگین سنی حدود 23 سال مشاركت داشته اند و اطلاعات مورد نیاز را با استفاده از پرسشنامه های ناامیدی و پرسشنامه سلامت عمومی به محققان ارائه داده اند.

نتایج این مطالعه، حاكی از شیوع نسبتاً بالای ناامیدی در دانشجویان رشته پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران است كه بایستی به شیوه ای درست با آن برخورد و نسبت به رفع آن اقدام كرد. این موضوع باعث شده كه علاقه مندی به رشته، رضایت از زندگی و سلامت عمومی آن ها تحت تأثیر قرار گیرد.

محمدحسین صادقیان، پژوهشگر گروه پزشكی قانونی دانشكده پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران و همكارانش در این خصوص می گویند: «باتوجه به این كه این دانشجویان معمولاً از رتبه های برتر كنكور سراسری در سطح كشور هستند و از طرفی نیز در آینده عهده دار تأمین، حفظ و ارتقای سطح سلامت جامعه خواهند بود، نیاز به توجه بیش ازپیش مسئولان و محققان به سلامت روحی این افراد حس می شود تا از این طریق، علل زمینه ای این مشكلات بررسی شده و اقدامات مناسب برای رفع آن ها انجام شود».

به گفته آن ها، «عوامل استرس زای محیطی مانند عوامل شخصی، تحصیلی، اقتصادی، جسمی، بهداشتی، خانوادگی و اجتماعی زیادی می توانند بر دانشجویان تأثیرگذار باشند و سبب بروز ناامیدی در آن ها شوند. بنابراین پیشنهاد می شود در پژوهش های آینده، رابطه میان استرس و ناامیدی در دانشجویان مورد بررسی قرار گیرد. چراكه سنجش دقیق تر استرس، باعث درك بهتر این ناامیدی و پیامدهای آن مانند خودكشی و ضرورت ارائه مدل مداخله های مشاوره ای مناسب و به هنگام در مورد همه دانشجویان می شود».

این محققان همچنین با انتشار نتایج پژوهش خود در «مجله پزشكی قانونی ایران» وابسته به سازمان پزشكی قانونی ایران پیشنهاد كرده اند كه مطالعات گسترده تری در سایر رشته ها و گروه های آموزشی این دانشگاه و دیگر دانشگاه های كشور صورت گیرد و نتایج به دست آمده با پژوهش فوق مقایسه شود.

صادقیان و همكارانش معتقدند: «علاوه بر این، لازم است به صورت سالانه وضعیت سلامت عمومی دانشجویان رشته پزشكی و سایر علوم از ابتدای ورود به دانشگاه بررسی شود. بدین وسیله می توان تأثیر محیط دانشگاه را بر دانشجویان با دقت بیشتری ارزیابی كرد و با طراحی مداخلات مناسب، اقداماتی را در راستای پیشگیری از آسیب های فردی و تبعات اجتماعی و فرهنگی مربوطه انجام داد».

انتهای پیام