خبرگزاری فارس لرستان_ نسرین صفربیرانوند، میرزا حسن مرادی كه به قول خودش در مقاطع مختلف از آمادگی تا دبیرستان آموزگار دانش آموزان استثنایی بوده است، می گوید: احساس آرامش و لذتی كه كمك به این دانش آموزان در من ایجاد می كند قابل گفتن نیست.

او كه ارشد روانشناسی عمومی است، می گوید: طبیعتا كار كردن با دانش آموزان استثنایی به مراتب سخت تر و دشوارتر از دانش آموزان عادی است، اما وقتی ارتباط عاطفی با آنها برقرار می كنی كار راحت تر می شود.

مرادی معتقد است: زمانی كه به كودكان استثنایی نزدیك می شوی و مشكلاتشان را از نزدیك می بینی دلت می خواهد هر كاری كه می توانی برای آنها انجام دهی.

مرادی یكی از دهها معلمی است كه نه تنها در راستای آموزش بلكه در راستای كارهای خیرخواهانه یك الگو به شمار می آید.

با وی به بهانه نزدیك شدن به هفته معلم گفت وگوی كوتاهی انجام داده ایم كه در ادامه می خوانید. در طول صحبت با وی سادگی و صمیمیتی خاص را می توان حس كرد.



 

چطور شد به فكر كمك به دانش آموزان استثنایی یا همان دانش آموزان با نیاز ویژه افتادید؟

وقتی مشكلات این دانش آموزان را در جلسات آموزشی خانواده ها می بینی، دیگر نمی توانی تنها روی آموزش متمركز شوی دلت می خواهد هر طور شده باری از روی دوششان برداری، تفاوتی ندارد كمك معیشتی باشد، تهیه نوشت افزار یا لباس مهم این است كه كاری برایشان انجام دهی.

نه من معلم هر انسانی زمانی كه با این دانش آموزان برخورد می كند در كمك به آنها كوتاهی نمی كند.

یعنی دقیقا از چه زمانی شروع كردید؟

زمانی كه مدیر مدرسه بودم با همكاران یك گروه بودیم كه پس از بازدید از خانواده های دانش آموزان در حد وسع و توان نیازهای آنها را برطرف می كردیم.

اما از 3 سال پیش یك گروه جهادی داریم كه بالغ بر 150 نفر عضو دارد كه پس از شناسایی نیازها سعی می كنیم آنها را بر طرف كنیم.

 چطور این دانش آموزان را شناسایی می كنید؟

ببینید كار سختی نیست به قول شاعر رنگ رخسار خبر می دهد از سر درون، رنگ زرد دانش آموز، كیف و لباس كهنه و اطلاعات اولیا به ما در شناسایی نیاز آنها كمك می كند.

به عنوان نمونه متوجه شدیم كه یكی از دانش آموزان در منطقه بیرانشهر به یك سمعك نیاز دارد، با كمك یكی از همكاران سمعكی را تهیه كردیم.

یا با كمك بهزیستی برای یك خانواده در جنوب شهر كه دارای دو فرزند با نیاز ویژه بود و وضع بسیار اسفناكی داشت با گاز تك شعله خانه شان را گرم می كردند یك زمین خریداری كردیم و اكنون اسكلت آن هم زده شد، البته گروه جهادی دانشگاه علوم پزشكی هم در مرحله شناژ كمك كرد.



 

 كمك ها شخصی است؟

اینكه من بگویم شخصی است خودستایی است، اما در حد توان هزینه شخصی است زمانی كه نیاز  باشد از خیرین و گروه های جهادی دیگر هم كمك می گیریم.

زمانی كه گرهی از كار دانش آموزان استثنایی و یا خانواده آنها باز می كنید چه احساسی در شما ایجاد   می شود؟
شما صبح با من تماس گرفتید و قرار مصاحبه را عصر تعیین كردید، جالب است داخل ماشین كه بودم رادیو در خصوص كارهای خیر برنامه داشت، مجری برنامه با استناد بر آیات قرآنی گفت: با كار خیر نفس ها استوار می شود از طرفی شخصی كه كمك می كند به لحاظ عاطفی رشد می كند.

حالا علاوه بر این موارد احساس آرامش در انسان ایجاد می شود و می توانم بگویم كمك كردن لذتی خاص دارد زیر متوجه می شوی كه كمك تو تاثیری هر چند اندك در اجتماع دارد، در زندگی شخصی هم تاثیر گذار است گاهی كه گره از مشكلاتم باز می شود با خودم می گویم پاداش خدمت به این دانش آموزان است.

گفتید كه كمك های شما در همه زمینه ها است؟

بله، اما هدف گذاری را در حال حاضر روی كارهای ماندگار مانند مسكن، اشتغال زایی و درمان گذاشته ایم، زیرا معتقد هستم كه بسته های معیشتی تنها یك مسكن موقت است، بنابراین باید به دنبال توانمند سازی این دانش آموزان برویم.



 

تاكنون اقدامی هم در این خصوص انجام داده اید؟

بله، ما مراكز متوسط حرفه ای داریم كه به آنها از مركز سرانه اختصاص می دهند، ما هم  چند مركز را در این حوزه فعال كردیم به عنوان نمونه یك مركز در شهرستان الشتر قرار است گلخانه تاسیس كند، یا مدرسه ای در بروجرد كارگاه خیاطی بزند. در خرم آباد هم چند مدرسه را در دست بررسی داریم، هدف ما توانمند سازی دانش آموزان استثنایی است. 

می توانید بگویید تاكنون به چه تعداد از دانش آموزان استثنایی كمك كرده اید؟

حدود 1800 دانش آموز استثنایی در استان داریم كه تا حد امكان و با شناسایی مشكلات از همه توان خود برای رفع نیازها استفاده كرده ایم، البته كار خیر كم و زیاد ندارد مهم نفس و نیت عمل است.

خانواده راضی هستند كه شما علاوه بر كار آموزش ساعاتی را هم به كارهای خیرخواهانه اختصاص می دهید؟



 

شاید جواب كلیشه ای باشد، اما واقعیت این است كه اگر خانواده پای كار نباشد نمی توان كارها را به راحتی پیش برد، همسر من معلم است و خودش هم تقریبا در این عرصه حضور موثری دارد. 

خاطره تلخی در حوزه كمك به دانش آموزان دارید؟

بله، چند سال پیش متوجه شدیم یك دانش آموز در منطقه گیلوران(اطراف خرم آباد) كه از طیف اوتیسم است نیاز به كمك دارد، همراه با دو نفر از همكاران برای بازدید رفتیم اول كه این خانواده با دو فرزند در یك اتاق زندگی می كردند و حتی یخچال هم نداشتند، و دردناك تر اینكه خانواده به دلیل اینكه كودك شان اقدام به آسیب به خود یا دیگری نكند دستهای او را به یك گونی ماسه بسته بودند هنوز هم وقتی آن صحنه را به یاد می آورم بهم می ریزم.

اما خاطره خوشایند این ماجرا و بازدید تلخ این بود كه با كمك همكاران برای این خانواده خانه ای ساختیم و یخچال و مایحتاج چند ماه را هم تهیه كردیم.

اما گفتن این خاطره هم خالی از لطف نیست، در جریان سیل پل دختر همراه با چند نفر از همكاران برای دانش آموزان جایزه تهیه كردیم پس از توزیع تو پ به یكی از دانش آموزان نرسید من قول دادم حتما از خرم آباد توپی برایت تهیه می كنم.

در بازدید بعدی موفق شدم دانش آموز را پیدا كنم و توپ را به او بدهم باور كنید از خوشحالی چنان خود را در آغوش من پرت كرد كه هنوز هم لذت خوشحالی او در وجود من هست.



 

به نظر شما برای گسترش فرهنگ كارهای خیرخواهانه چه باید كرد؟

به نظر من كه در گام اول نباید دانش آموزان مشكلات اقتصادی داشته باشند كه متاسفانه این كار نشدنی است.
اما در باب آموزش از همان پایه دانش آموز باید چگونگی رفتار در اجتماع را بیاموزد، پس از آن عواطف انسانی را در دانش آموزان پرورش دهیم در این صورت در بزرگسالی هم شاهد رشد خصلت های انسانی مانند كمك به هم نوع خود خواهیم بود.

حالا از مبحث كمك های خیرخواهانه كه بگذریم فكر می كنم كار با دانش آموزان استثنایی سخت است؟

بله، تفهیم محتوی به این دانش آموزان با توجه به مشكلات جسمی و ذهنی سخت است، اما هنگامی كه رابطه عاطفی با آنها برقرار می كنی راحت تر میتوان برخورد كرد.

كار كردن با این دانش آموزان نیازمند داشتن روحیه دلسوزی و انعطاف پذیری است؟

بله، دقیقا همانطور كه خودتان اشاره كردید دلسوزی و انعطاف پذیری برای دانش آموزان با نیاز ویژه ضروری  است،چون آموزش این دانش آموزان تحمل بالایی را می طلبد. نكته دیگر اینكه باید روی مهارت های زندگی و اجتماعی متمركز باشی.

انتهای پیام/م