بررسی ها نشان می دهد در ماه های گذشته، قیمت تجهیزات و لوازم بهداشتی افراد دارای معلولیت افزایش چند برابری داشته و این افراد را با فشار مضاعف مواجه كرده است گزارش

زهرا جعفرزاده، روزنامه نگار

قیمت وسایل و تجهیزات مورد نیاز افراد دارای معلولیت افزایش قابل توجهی پیدا كرده است. بررسی های میدانی از بازار فروش تجهیزاتی مانند ویلچر و وسایل مصرفی روزانه این افراد نشان می دهد قیمت ها به ویژه در دو، سه ماه گذشته، چندین برابر شده است. مثلا قیمت سوند نلاتن از 1500تومان به 2500تومان رسیده. (فرد معلول روزانه حداقل 4عدد نیاز دارد.) قیمت پوشك هم از بسته ای 25هزار تومان تا حدود 40هزار تومان بالا رفته است، قیمت یك بسته 14عددی پوشینه هم از 100هزار تومان به بیش از 270هزار تومان افزایش یافته و دستكش نایلونی از بسته ای 3500تومان به 9500تومان رسیده است. به همه اینها افزایش قیمت ژل، دستمال، باند و چسب زخم را هم باید اضافه كرد. یكی از فروشندگان به همشهری می گوید كه هر بار دستشویی رفتن این افراد، بالای 20هزار تومان هزینه دارد. یك كیسه ادرار 1500تومانی، 12هزار تومان شده و وسایل جانبی دیگر، هر عددش 10هزار تومان است كه به هزینه دستشویی رفتن این افراد اضافه می شود. نكته اما اینجاست كه قیمت تولیدات داخلی از خارجی هم بالاتر رفته است. اینها وسایل بهداشتی اند. تجهیزات افزایش چند برابری داشته اند؛ مثل ویلچر و دست و پای مصنوعی.
ویلچرها قیمت های متنوعی دارند. فروشندگان می گویند ارزان ترین ویلچر را می توان یك میلیون و 800هزارتومان هم پیدا كرد اما ارزان ترین ویلچر در یكی از فروشگاه های معتبر اینترنتی، بالای 2میلیون تومان است آن هم ویلچری ساده برای استفاده موقت. ویلچرهای معمولی برای افراد ضایعه نخاعی، با ارزان ترین قیمت، 12میلیون تومان است. هر چقدر گزینه های بیشتری به ویلچر اضافه شود، قیمت ها هم بالاتر می رود كه گران ترین آن متعلق به ویلچرهای برقی است كه قیمت آن از 31میلیون تومان شروع و به
70میلیون تومان هم می رسد. دست و پای مصنوعی برای هر ناحیه متفاوت است اما كمتر از 15میلیون تومان پیدا نمی شود. عصا و واكر هم قیمت های مخصوص به خود را دارند و از 250هزار تومان شروع و به بالای 400هزار تومان می رسند. سمعك هم قیمت میلیونی دارد و نوع هوشمند آن به 3میلیون تومان و پیشرفته اش تا 6میلیون تومان قیمت دارد. سمعك ممتاز را تا
12میلیون تومان هم می فروشند.
ماجرا اما تنها به وسایل مصرفی این افراد محدود نمی شود. جلسه های كاردرمانی هم كه جزو روند درمانی این افراد به شمار می رود، گران تر شده و شهر به شهر تعرفه های متفاوتی دارد. یكی از افراد دارای معلولیت می گوید یك جلسه كاردرمانی در قزوین 150هزار تومان، در كرج 200هزار تومان، در تهران برای یك ساعت و نیم 300هزار تومان و برای 40دقیقه 250هزار تومان است. به همه اینها هزینه رفت و برگشت به مراكز درمانی و توانبخشی را هم باید اضافه كرد كه به طور متوسط بین 100تا 120هزار تومان با توجه به دوری مسیر است.

یك تشكچه ویلچر، 5میلیون تومان
یكی از این افراد دارای معلولیت به همشهری می گوید ماجرای كاردرمانی و خرید تجهیزات پیشرفته حالا دیگر تبدیل به یك اقدام لوكس برای معلولان شده است، آنها برای یك روز زندگی كردن مانند سایر افراد باید هزینه های بسیاری را متحمل شوند: «خرید سوند ادرار، پوشك و پوشینه برای افراد بزرگسال، یكی از معضلات فرد دارای معلولیت است. یعنی دقیقا چیزهایی كه برای ادامه حیات لازم است.» به گفته او، در كنار این مسائل، زخم بستر، هزینه رفت وآمد به مراكز درمانی و... را هم باید به آن اضافه كرد.
محمد عزت ور، هم كه معلولیت دارد، در توضیح بیشتر به همشهری می گوید هر فرد دارای معلولیت باید 2ویلچر داشته باشد؛ یكی برای خانه كه با آن در همان محیط رفت وآمد كند و به حمام برود و یكی هم برای بیرون كه معمولا ویلچر مقاوم تری است و قطعا هم قیمت بالاتری دارد. با این حال، او تأكید می كند كه در وضعیت فعلی، تهیه ویلچر، دغدغه اصلی معلولان نیست، چرا كه یك ویلچر با توجه به میزان مصرف آن، برای چند سال، قابل استفاده است. هر چند كه همان ویلچر هم نیاز به وسایلی دارد كه هر چند وقت یك بار باید تعویض شود. مانند تشكچه ای كه به روهو معروف است. این تشكچه آمریكایی است و هیچ شركتی نمی تواند آن را وارد كند. بنیاد جانبازان، این تشكچه ها را برای جانبازانی كه سهمیه دارند، وارد می كند. آنها هم مازادش را در بازار می فروشند. تنها در این صورت است كه افراد دارای معلولیت غیرجانباز می توانند این تشكچه ها را از بازار آزاد بخرند كه هزینه هر یك عدد 5میلیون تومان است. تشكچه های عادی كیفیت خوبی ندارند و به طور مداوم نیاز به تعویض دارند. او می گوید مدل ایرانی این تشكچه ها بیشتر از 6ماه كار نمی كند و 500 تا 600هزار تومان قیمت دارد. خرید این تشكچه اصلا به صرفه نیست. عزت ور هم به مشكلات افراد دارای معلولیت برای تهیه وسایل مصرفی روزانه شان اشاره می كند. به گفته او، سوند نلاتون وسیله ضروری برای افراد دارای معلولیت برای دستشویی كردن است و معمولا روزانه 3 تا 4بار استفاده می شود، سال گذشته هر یك عدد 1500 تا 1700تومان فروخته می شد، در كنار آن این افراد نیاز به ژل لیدوكائین و لوبیركانت دارند كه هر روز 3 تا 4بار باید از آن استفاده كنند. این وضعیت برای زنان سخت تر است، چرا كه آنها نیاز به وسایل بهداشتی بیشتری دارند.

دست و پای مصنوعی، معضل دیگر
ماجرا تنها به این وسایل محدود نمی شود؛ خرید دست و پای مصنوعی هم مشكل دیگر این افراد است. پیش از این محمودكاری، مدیرعامل انجمن ندای معلولان اعلام كرده بود كه افراد دارای معلولیت در تامین این وسایل ناتوان شده اند. همه اینها در شرایطی است كه وزارت رفاه، كمك های نقدی خود برای معلولان متوسط و خفیف را قطع كرده است. به گفته او، قیمت دست و پای مصنوعی و كفش بریس بسیار بالا رفته، درحالی كه بیمه ها هیچ كمكی نمی كنند: «برخی افراد دارای معلولیت متوسط یا شدید درآمدشان از حقوق كارافتادگی كه از تامین اجتماعی می گیرند، هنوز به حداقل حقوق كه هم اكنون 6میلیون و500هزار تومان است نمی رسد، اما سازمان های حمایتی حمایت شان را از معلولان به ویژه معلولان متوسط قطع كرده اند و این بسیار ناروا ست.» براساس اعلام او، برخی از افراد دارای معلولیت مانند افراد دارای ضایعه نخاعی ماهانه بیش از 2 تا 3میلیون هزینه پزشك پرداخت می كنند.
تا اسفند سال گذشته، قیمت یك پروتز بالای زانو حدودا 48میلیون تومان و زیرزانو حدود 18میلیون تومان است. البته این هزینه با توجه به وزن، شرایط جسمی و میزان كاربری برای هر فرد متفاوت است.

زخم بستر و جراحی چند ده میلیون تومانی
شهرام مبصر، مدیرعامل انجمن پیام آوران ساحل امید است؛ انجمنی برای حمایت از افراد دارای معلولیت. مبصر، در 19سالگی دچار آسیب نخاعی شده و حالا درباره مشكلات افراد دارای معلولیت برای تهیه وسایل مصرفی روزانه، توضیحاتی به همشهری می دهد. او می گوید: «یك فرد دارای معلولیت مانند تمام افراد نیازهایی دارد، خورد و خوراك دارد، رفت وآمد می كند، اگر خانواده داشته باشد باید برای آنها هزینه كند. بیمار می شود، ممكن است به سفر برود. خرید كند و... در كنار همه اینها اما دایره بزرگی از نیازهای دیگر دارد كه برای هركدام باید هزینه ای درنظر بگیرد. وسایل كمك توانبخشی یا پزشكی، وسایل بهداشتی، وسایل درمانی و... در این گروه قرار می گیرند.» به گفته او، شاید هم اكنون، مهم تر از تجهیزات، تهیه وسایل مصرفی یك فرد دارای معلولیت مشكل ساز شده است، چرا كه قیمت ها سرسام آور شده است، كیسه ادرار، پوشینه، سوند و... هر روز با افزایش قیمت مواجه می شوند و فرد دارای معلولیت را تحت فشار قرار داده است. اینها جزو نیازهای مبرم و ضروری زندگی این افراد است.
او می گوید برخی از افراد دارای معلولیت، با توجه به شدت یا خفیف بودن میزان معلولیت شان، نیاز به یك وسیله طبی مخصوص معروف به بریس دارند كه زانو را نگه می دارد، اسفند سال گذشته تنها یك عدد از این وسیله ساده ایرانی، به قیمت 15میلیون تومان فروخته می شد: «این وسایل تحت پوشش بیمه نیست و اگر هم باشد معمولا درصد بسیار ناچیزی از آن را بیمه پرداخت می كند. فشار اصلی بر دوش خود فرد است.» موضوع دیگری كه از سوی مبصر مطرح می شود، مسائل درمانی این افراد است؛ مثل زخم بستر: «افرادی كه معلولیت شدید دارند، ممكن است به زخم بستر دچار شوند، نشستن های طولانی روی ویلچر و فشاری كه به بخش هایی از بدن وارد می شود، منجر به زخم بستر می شود، این زخم ها گاهی برای درمان نیاز به جراحی دارند و با دارو و پماد بهبود پیدا نمی كنند. 2سال پیش زخم بستر خودم را 50میلیون تومان جراحی كردم، همسرم سرویس طلایش را فروخت تا توانستیم هزینه اش را جور كنیم، از كل این مبلغ، بیمه تنها 10میلیون تومان آن را پرداخت كرد. در بسیاری از موارد، افراد این زخم را جراحی نمی كنند و در نهایت بدنشان عفونت می كند و حتی منجر به مرگ شان می شود. از این موارد هم داشتیم.»

ویلچرهای ایرانی، نامناسب برای كودكان
او درباره نیاز افراد دارای معلولیت به ویلچر هم توضیح می دهد. به گفته او با توجه به وضعیت شهر و مكان های زیادی كه هنوز مناسب سازی نشده اند، عمر این ویلچرها خیلی بالا نیست. بسیاری از ساختمان ها آسانسور ندارند و فرد ویلچری باید با كمك دیگران از پله ها بالا رود، همین فشار وارده به ویلچر، منجر به شكستن آن می شود. بسیاری از افراد دارای معلولیت ناچارند ویلچرهای دست دوم استفاده كنند. علاوه بر آن، ویلچرها سایزبندی دارند كه معمولا نوع ایرانی تنها 3 سایز اصلی دارد اما خارجی ها مانند لباس، سایزهای دقیق تری دارند. وقتی كودكی نیاز به ویلچر پیدا می كند، ویلچر داخلی، یك معلولیت جدید به او اضافه می كند. چرا كه اغلب این ویلچرها برای كودكان مناسب نیست و كودك در تلاش برای قرار گرفتن روی آن، ستون فقراتش آسیب می بیند. بسیاری از كودكان دارای معلولیت این مشكل را دارند. مبصر می گوید در كنار همه اینها هزینه های رفت وآمد به مكان های مختلف را هم باید به مخارج افراد دارای معلولیت اضافه كرد؛ هر مسیر بین 40 تا 50هزار تومان در خوش بینانه ترین حالت است.

هر هفته كاردرمانی 750هزار تومان
به گفته او یكی دیگر از مشكلات افراد دارای معلولیت، عفونت های مجاری ادرار است، سوند یك جسم خارجی است كه وارد بدن فرد می شود، حتی باكیفیت ترین آن هم احتمال عفونت دارد. فیزیوتراپی و كاردرمانی هم برای این افراد مانند نفس است. اما هزینه هایش آنقدر بالاست كه بیمه پوشش نمی دهد. كاردرمانی برای 40دقیقه، 220هزار تومان بود كه اخیرا به 250هزار تومان رسیده. فردی كه در هفته 3بار به كاردرمانی نیاز داشته باشد، برای هر هفته 750هزار تومان تنها برای این جلسه ها هزینه كند. مبصر می گوید بیمارستان های كشورهای پیشرفته، واحد توانبخشی دارند. در این واحد، فرد از نظر روحی و جسمی مورد توانبخشی قرار می گیرد. همان جا به فرد آموزش داده می شود كه چطور پس از ایجاد معلولیت، باید با عصا و ویلچر زندگی كند، آسیب های روانی حادثه بررسی می شود و از فرد در برابر فشارهای مختلف حمایت می شود. هم خودش هم خانواده اش. اما در ایران اینطور نیست و بهزیستی عملا خودش را كنار كشیده است.

نكته
ارزان ترین ویلچر، 12میلیون تومان
حیدری، یكی از فروشندگان تجهیزات مرتبط به افراد دارای معلولیت است و حوالی خیابان جمهوری فروشگاه دارد. او در كنار ویلچر، موارد مصرفی روزانه این افراد را هم می فروشد و به همشهری می گوید هم اكنون ارزان ترین ویلچر، با ساده ترین امكانات یك میلیون و 800هزار تومان است كه برای افرادی كه به طور موقت به آن نیاز دارند، مثل سالمندان برای رفت وآمد به مكانی یا فردی كه پایش شكسته و... مناسب است. فرد دارای ضایعه نخاعی یا ناتوان در راه رفتن، برای یك ویلچر ساده باید حداقل
12میلیون تومان هزینه كند: «ویلچرهای ساده از یك میلیون و 800 شروع می شوند و به 25میلیون تومان هم می رسند. ویلچرهای برقی هم قیمت شان از 20میلیون تومان شروع می شود.» او می گوید یك تیوپ ویلچر، 100هزار تومان شده است. این تیوپ را باید هر چند ماه یك بار تعویض كنند.
او به گرانی وسایل مصرفی روزانه این افراد هم اشاره می كند و می گوید هر بار دستشویی رفتن این افراد، بالای 20هزار تومان هزینه دارد. كیسه ادرار 1500تومانی حالا
12هزار تومان شده است، آن هم نوع ایرانی آن. اگر فرد معلول مرد باشد، كاندوم شیت هم نیاز دارد كه هر عدد 10هزار تومان است. نكته اینجاست كه تولیدكنندگان داخلی به شدت قیمت ها را بالا برده اند و باعث شده تا روی قیمت اقلام خارجی هم تأثیر بگذارد: «دو سه ماهی است كه قیمت ها به شدت بالا رفته است.»

نكته ها
بررسی های میدانی از بازار فروش تجهیزاتی مانند ویلچر و وسایل مصرفی روزانه این افراد نشان می دهد، قیمت ها به ویژه در دو سه ماه گذشته، چندین برابر شده است. مثلا قیمت سوند نلاتن از 1500 تومان به عددی 2500 تومان رسیده. (فرد معلول روزانه به حداقل 4 عدد نیاز دارد.) قیمت پوشك هم از بسته ای 25 هزار تومان به حدود 40 هزار تومان بالا رفته است، قیمت یك بسته 14 عددی پوشینه هم از 100 هزار تومان به بیش از 270 هزار تومان افزایش یافته و دستكش نایلونی از بسته ای 3500 تومان به 9500 تومان رسیده است

یكی از فــــروشــندگان تجــــهــــیزات معلولان مــــی گــــــویـــد هـــر بــار دستشویی رفتن این افراد، بـــــالای 20 هزار تومـــان هــــزینه دارد. یك كیسه ادرار 1500 تومانی، 12 هزار تومان شده و وسایل جانبی دیگر، هـــر عددش 10 هزار تومان است كه به هزینه دستشویی رفتن این افراد اضافه می شود. نكته اما اینجاست كه قیمت تولیدات داخلی از خارجی هم بالاتر رفته است

ارزان ترین ویلچر را می توان یك میلیون و 800 هزارتومان هم پیدا كرد اما ارزان ترین ویـــــلــچر در یـــــكـــی از فروشگاه های معتبر ایـــنــــترنــــتی، بـــــالای 2 میلیون تومان است. آنهم ویلچری ساده برای استفاده موقت. ویلـــچرهــــای معمولی برای افــــراد ضـــایعه نخاعی، با ارزان ترین قیــــمـــــت، 12 میلیون تومان است. هر چقدر گزینه های بیشتری به ویلــچر اضافه شود، قیمــــت ها هم بالاتر می رود كه گران ترین آن متعلق به ویلچرهای برقی است كه قیمت آن از 31 میـــلـــیــــون تــومـــــان شــــروع و به 70 میلیون تومان هم می رسد

تعـــــرفــــه جلسه های كاردرمانی كه جزو روند درمــــــانـــی این افراد به شمار می رود، گران تر شده و شهر به شهر تعرفه های متفاوتی دارد. یكی از افراد دارای معلولیت می گـــوید یك جلسه كاردرمانی در قزوین 150 هزار تومان است در كـــــرج 200 هزار تومان، در تهران برای یك ساعت و نیم 300 هزار تومان و برای 40 دقیقه 250 هزار تومان است