گروه جامعه خبرگزاری فارس - مهدی امیری پور: قدمتش به 50 سال می رسد، آسایشگاهی بزرگ كه به مأمنی آرام برای سالمندان و بیماران تبدیل شده است. بناهای گوناگون اینجا توجه هركسی را به خود جلب می كند. ساختمان هایی كه هر كدام از آنها به پناهگاهی برای سامندان تبدیل شده اند. در گوشه و كنارش سالمندانی را در خود جای داده كه گرد پیری ایام بر چهره شان نشسته و چرخ روزگار آنها را به اینجا آورده تا ادامه مسیر پر پیچ و خم زندگی را در این محیط سپری كنند.

شاید وقتی اسم آسایشگاه سالمندان به گوش هریك از ما بخورد، احساس غربت و اندوه وجود مارا فرا گیرد اما كاركنان و پرستار ایجا همه تلاش خود را می كنند تا نگذارند غم و غصه در وجود پدر و مادرها رخنه كند. در این سال ها شاهد راه اندازی كارگاه های مهارت آموزی، ساختمان برای نگهداری شبانه روزی بیماران MS و سالن های ورزشی و آسایشگاهی برای معلولان و سالمندان بوده ایم، اقداماتی كه تا حدی می توانند كمك زیادی به سرگرمی و توامندسازی ساكنان این شهر كوچك كنند.

به محض اینكه پایم به آسایشگاه می رسد چشمم به مقبره ای می افتد، از یكی از مسوولان سوال می كنم اینجا مقبره چه كسی است؟ پاسخ می دهد اینجا آرامگاه آقای محمدرضا حكیم زاده بنیانگذار آسایشگاه و خانم اشرف قندهاری همراه و همیار او در مسیر دشوار راه اندازی این آسایشگاه است. خانم جعفری كه قرار است ما را در بازدید از آسایگاه همراهی كند ما را به سمت  اتاقی كه محصولات و تولیدات سالمندان و معلولان در آن نمایان است هدایت می كند،  تابلوهای نقاشی آبرنگ، تابلوهای رنگ روغن كاری و ... صنایع دستی سفالی، فرش های كوچك دستباف به این اتاق رنگ و لعابی خوش نقش داده است. در حال تماشای هنرهای دستی سالمندان هستیم كه حضور یكی از همان سالمندان فضای مسكوت اتاق را تغییر می دهد و وی با خوشحالی و با صدای بلند شروع به خوشامدگویی كرد.



مددجویان از كارافتاده را تونمند كردیم

مینا جعفری، كارشناس روابط عمومی كه در این بازدید ما را همراهی می كند می گوید: هدف این است كه كرامت سالمند و معلول حفظ شود، آموزش این عزیزان باید همراه با صبر و حوصله باشد و به همین دلیل است كه آموزش دهندگان این كلاس ها خیرین و نیكودلانی هستند كه به كهریزك می آیند. ما مددجویی داشتیم كه مدتها در خانه استحمام نكرده و حتی قادر به حركت نبوده، اما امروز با تلاش همكاران در فیزیوتراپی آن معلولان و سالمندانی كه روی ویلچر می نشستند دیگر روی پای خود ایستاده اند و حركت می كنند. همه اینها یك كار دلی است و باید بگویم كار كردن در اینجا، جز همان كارهای دلی است.

در همان اتاق نمایش كار دست همین سالمندان و معلولان، به پیرمردی 87 ساله برخوردم كه انگیزه بالایی برای زندگی داشت، شاید او را بتوانیم سرتیم بخوانیم، تا پیش از این ها قهوه چی بوده اما حالا 14 سال است كه میهمان كهریزكی هاست. 



«اصغر آقا» ، با آنكه سن بالایی دارد اما حافظه او همچنان مثل ساعت كار می كند، نه به بیماری دمانس(آلزایمر) مبتلا است و نه از اختلالات جسمی رنج می برد،اما وقتی از او درباره چرایی آمدنش به كهریزك سوال كردیم چهره اش غمناك شد و پاسخ داد :«امروز هواكش های شركت ها را در این جا آماده می كنم» انگار كه اصلا دلش نمی خواهد از آن روزها برایمان حرفی بزند. او درباره وضعیت جسمی اش گفت: «دارای واكرهستم اما با عصا راه می روم تا پاهایم دچار بی حسی نشود.»

در ادامه این بازدیدها، به اتاق نقاشی های سالمندان و معلولان رفتیم، مسعود قدرتی كارشناس نقاشی ایرانی است و  می گوید: «5 سال است كه در این مكان فعالیت می كنم و با این بزرگواران در حال كار كردن هستم. روزانه تقریبا حدود 17 تا 20 نفر فعالیت دارند و نقاشی را فرا می گیرند.»

او توضیح می دهد: «این دوستان بسیار فعالند و با انگیزه، برخی از این بچه ها نوع كارهایشان طوری است كه حتی تابلوهای خوبی هم دارند، بین جسم و ذهن آنها هماهنگی بسیار كمی وجود دارد، برخی از آنها تصادف كرده اند، برخی بیماران ذهنی هستند و برخی هم به صورت مادرزاد معلول هستند،اما نكته جالب آن است كه در گذشته برخی از همین بچه ها حتی توان دست گرفتن خودكار را نیز نداشتند اما امروز آن ها قادر به این كار هستند.»



آقای خوش چشم، نقاشی های سبك قهوه خانه ای را ترسیم می كند، می گوید: «در دوران دبیرستان به  نقاشی علاقه مند شدم اما كمی بعد مجبور شدم با دنیای مدرسه خداحافظی كنم، پس از ورودم به آسایشگاه دوباره به نقاشی روی آورده و حالا  نقاشی هایم مرا آرام می كند.»

آقای خوش چشم درباره آسایشگاه كهریزك گفت:«واقعا بهشتی كه می گویند اینجاست؛ زمانی كه به اینجا آمده بودم پس از 15 روز قرنطینه تمام شد، اما من منزوی و گوشه گیر بودم، با كسی حرف نمی زدم و شرایط برایم جدید بود تا آنكه رفتارهای مددكاران ما را به حرف وا داشت، اینجا ما را بابا صدا می زنند و این كلمه خیلی برایم آشناست».



در ادامه وارد كارگاه های توانبخشی شدیم، مریم عباس نژاد، كارشناس روابط عمومی آسایشگاه خیریه نیز در این بخش همراه ما بود و تأكید می كند:«44 كارگاه كوچك اعم از خیاطی، سفال گری معرق كاری و ... در اینجا  فعالیت دارند، همه مددجویان وارد این كارگاه شده و فعالیت می كنند، این باعث شده كه مشكلات جسمی و روانی آن ها كم شود و در پایان ماه نیز دستمزدهایی پرداخت می شود.

محسن یكی از دیگر از مددجویان آسایشگاه است، معلول است و متكی به ویلچر، دفترنقاشی پیش روی خود دارد و آرام آرام نقاشی می كشد، فراموش كرده چه كسی او را به آسایشگاه آورده حتی زمان وارد شدن خود به این جمع دوست داشتنی را نمی داند،اما خنده های او در میانه صحبت هایش تمامی ندارد، به شدت طرفدار تیم پرسپولیس است اما مداد رنگی قرمز او گوشه ای كز كرده و هیچ گاه در دستان او قرار نمی گیرد.

خانم عباس نژاد در ادامه ما را به كارگاه دیگری هدایت كرد، كارگاه خیاطی كه ته مانده های پارچه ها را سرهم می گذارند و با آن رومیزی های زیبا تولید می كنند، می گوید: «5 زن خیاط از مددجویان در اینجا كار می كنند و محصولات آن ها از طریق بازارچه ها به فروش می رسد.»



مونتاژ هواكش ها یكی از دیگر از فعالیت های مددجویان در آسایشگاه كهریزك است، گفته می شود اینجا سفارشات شركت ها را مونتاژ می كنند و پیچ و مهره و بسته بندی می شود.

در ادامه ما به سمت كارگاه سراجی هدایت كردند، هنری اصیل و قدیمی اما مهجور، مددجویان در اینجا به چرم دوزی مشغول هستند و كیف های چرمی تهیه می كنند. این محصولات در بازارچه باغ فردوس تجریش به صورت فصلی به فروش می رسد و درآمدی به شمار می آید.



یكی از آن بخش هایی كه توجه ما را به خود جلب كرد، اتاقكی بود برای جمع آوری اقلام دسته دوم در آسایشگاه، از یخچال گرفته تا تلویزیون و فرش های دسته دوم اهدایی از سوی مردم، همه و همه اینجا جمع آوری و تعمیر می شوند و در نهایت مورد استفاده مددجویان قرار می گیرند. این همان بخش هدایای مردمی است كه شاید به كار مددجویان بیاید.

كارگاه معرق كاری نیز با حضور آقایان حسین فر و تركی همیشه فعال است، معرق ها براساس لیزر انجام می شود، تمام چوب ها طبیعی است از آن جمله چوب های عناب و گردو است كه مورد استفاده قرار می گیرد.

در ادامه این بازدیدها، به ساختمان نگهداری زنان سالمند رفتیم، ساختمانی چندطبقه  كه این زنان را براساس نوع توانایی ها و سالمندی اشان به انواع مختلف تقسیم می كند، یكی می تواند راه برود، یكی توانایی كامل دارد و دیگری با ویلچر و واكار راه می رود و آن دیگری نیز وابسته به تخت است و یا نابینا، اینها همه در اتاق ها و طبقات این ساختمان زندگی می كنند.

در میانه همین بازدیدها، زن سالمندی را دیدیم كه كتاب به دست دارد، برای ما این ماجرا جالب بود، به سمتش رفتم تا او از چند سوال بپرسم، گفت: «من 7 سال است كه اینجا هستم، روزها كتاب می خوانم،  تمام امورات شخصی خودم را انجام می دهم و پیش از این ها كودكیار بوده ام و بیمارستان شهران دوره دیده ام اما بعد از كودكیاری به استخدام بهزیستی درآمده ام، اینجا هم فضا خوب است و راضی هستم.»



این زن سالمند كه 80 سال سن دارد، از تنها آرزوی خود می گوید:« تا زمانی كه زنده ام و اینجا هستم درد كمتری بكشم و در سلامت باشم.»

پس از خروج از استراحتگاه زنان، در حیاط این آسایشگاه، با فاطمه یوسفی صحبت كردیم، حمام چی آسایشگاه كهریزك و به گفته خودش سرپرست گروه روز چهارشنبه، او می گوید: «47 سال است كه به آسایشگاه آمده و افراد ناتوان را به حمام می برم، پیشتر از این ها با مادرم به اینجا می آمدیم و پس از آنكه مادرم ناتوان شد،  استحمام بیماران را انجام می دادم و امروز نیم قرن است كه میهمان این آسایشگاه هستم البته نه با امكانات امروز.

او در ادامه از سختی های آن زمان آسایشگاه می گوید: «با این امكانات زیر صفر اینجا كار می كردیم،  آب گرم می كردم و آن زمانی كه با مادرم می آمدم 19 تا 20 ساله بودم و امروز تقریبا 45 نفر هستیم و در قالب یك اتوبوس به این آسایشگاه می آییم، یك عده در آسایشگاه، برخی هم در بخش درمان حضور می یابند و برانكاردی ها را می شویند.



 دیگر بخش آسایشگاه، ساختمان ویژه بیماران MS است، ساختمانی با جغرافیای خاص و مخصوص شرایط جسمانی بیماران، دارای 2 طبقه ساختمان و ظرفیت حدود 108 نفر. علی اكبركیایی مسئول مراقبت از این بیماران است، او می گوید:« این ساختمان در 2 طبقه بنا شده است، هر طبقه ای ظرفیت 54 بیمار را دارد، اتاق ها تهویه شده اند، هر اتاق 2 تا 3تخت دارند، در داخل اتاق ها سرویس بهداشتی و حمام وجود دارد و ساختمان از نظر معماری طوری طراحی شده كه نور مستقیم به بیماران MS نخورد، چرا كه از لحاظ بیماری آسیب پذیر هستند.»

كیایی گفت: «میانگین سنی ما از 30 سال شروع و تا بالاترین بیمار 75 ساله داریم. وقتی بیمار در مرحله ای قرار دارد كه نگهداری از سوی خانواده با مشكل مواجه است و نمی توانند رسیدگی كنند آنها را به اینجا می آورند.»



در بخش پایانی این بازدیدها، خانم عباس نژاد با ارائه توضیحاتی درباره  امكانات درمانی آسایشگاه، تأكید كرد: در این آسایشگاه، رایولوژی، چشم پزشكی، سونوگرافی، داندانپزشكی و تمام پزشك های متخصص به صورت خیرخوهانه به مردم كهریزك خدمات ارائه می دهند. در واقع این جا بیمارستان كوچكی هم دارد كه مددجویان را به آنجا منتقل و درمان می كند.

انتهای پیام/