راپامایسین كه به عنوان سیرولیموس نیز شناخته می شود، یك داروی سركوب كننده سیستم ایمنی است كه در سال 1999 توسط سازمان غذا و داروی آمریكا (FDA) تایید شد.

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیكال نیوز، حدود یك دهه است كه محققان از توانایی این دارو برای افزایش طول عمر موش ها و سایر ارگانیسم های آزمایشگاهی آگاه هستند.

مطالعه اخیر به بررسی این موضوع پرداخته است كه آیا مصرف دوزبندی شده این دارو برای یك دوره كوتاه در اوایل بزرگسالی می تواند تأثیر ضد پیری مادام العمر داشته و عوارض جانبی كمتری داشته باشد.

امید به زندگی در 200 سال گذشته به طور پیوسته افزایش یافته و همراه با آن، بروز بیماری های مرتبط با افزایش سن نیز افزایش یافته است.

در حالی كه طول عمر افزایش یافته است، اما سلامت در دوره پیری با آن همگام نشده است. این بدان معناست كه در حالی كه به دلیل پیشرفت در علوم پزشكی و زیستی می توانیم طولانی تر عمر كنیم، اما تعداد سال هایی كه بدون مشكلات سلامت ناشی از افزایش سن باشد چندان افزایش نیافته است.

بخشی از دلیل این امر این است كه فرآیندهای زیربنای كاهش سلامتی كه با افزایش سن رخ می دهد، درك نشده و كنترل آن دشوار است.

با افزایش سن، احتمال ابتلاء به بیماری های قلبی عروقی، دیابت نوع 2، آب مروارید، كم شنوایی و زوال عقل و همچنین كاهش عملكرد سیستم ایمنی و توده عضلانی بیشتر می شود و تئوری های متعددی در مورد علت آن وجود دارد.

در حالی كه تغییرات سبك زندگی برای بهبود سلامت در افراد مسن توصیه می شود، اما برای جلوگیری از ناتوانی ناشی از افزایش سن كافی نیست. همچنین، مداخلات سبك زندگی می تواند چالش برانگیز باشد. بنابراین، محققان در حال بررسی پتانسیل مداخلات دارویی هستند.

یكی از این مداخلات دارویی بالقوه استفاده از راپامایسین است. این دارو به عنوان یك سركوب كننده سیستم ایمنی برای بیماران پیوندی تأیید شده است. محققان همچنین دریافتند كه راپامایسین دارای خواص ضدسرطانی است.

در نهایت، ویژگی دیگری از این دارو كشف شده است: افزایش طول عمر و كاهش بیماری های مرتبط با افزایش سن.

شواهدی مبنی بر اینكه راپامایسین به طور بالقوه می تواند روند پیری را مهار كند، برای اولین بار در سال 2006 در دانشگاه نیویورك مطرح شد. این فرضیه در سال 2014 تأیید شد.

اخیراً محققان مؤسسه بیولوژی پیری ماكس پلانك در كلن آلمان این مسئله را بر روی مگس میوه و موش بررسی كرده اند.

دكتر «پائولا جوریكیك»، محقق ارشد این مطالعه توضیح می دهد: «در دوزهای مورد استفاده بالینی، راپامایسین می تواند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشد، اما برای استفاده از دارو در پیشگیری از ناتوانی ناشی از افزایش سن، باید این عوارض وجود نداشته باشد یا حداقل باشد. بنابراین، ما می خواستیم بفهمیم كه چه زمانی و چه مدت باید راپامایسین را برای دستیابی به اثرات مشابه درمان مادام العمر، تجویز كنیم.»

نویسندگان مطالعه دریافتند زمانی كه مگس های میوه جوان، راپامایسین را به مدت 2 هفته دریافت كرد، ظاهراً این دارو از آنها در برابر تغییرات مرتبط با افزایش سن در روده محافظت كرده و عمر آنها را افزایش می دهد.

آنها نشان دادند این فرایند ناشی از تنظیم مثبت مكانیسم های سلولی است كه مسئول بازیافت بخش هایی از سلول هستند كه در روده معیوب شده اند. به گفته نویسندگان، این تنظیم مثبت پایدار و به دلیل حفظ حافظه سلول های روده از دارو بود.

این دارو همچنین به مدت 3 ماه از 3 ماهگی، معادل اوایل بزرگسالی در انسان، به موش ها داده شد و بهبودهایی در یكپارچگی سد روده در میانسالی مشاهده شد. آنها همچنین دریافتند كه اثرات دارو هنوز 6 ماه پس از توقف درمان قابل تشخیص است.

محققان همچنان بر انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه تاكید دارند.