ناشنواسان همچون ما قادر نیستند كه خواسته ها، دغدغه ها و مشكلاتشان را فریاد بزنند، از این رو آن ها با دست و اشاره می گویند و ما هم باید با گوش شنوایمان بشنویم، اما گاهی اوقات، صدای خواسته هایشان به گوش هیچ شنوایی نمی رسد. گفته می شود كه زبان اشاره ایرانی، زبان اصلی بیشتر ناشنوایان است، زبانی سه بعدی كه برگرفته از حركت لب، بدن و دست است و با هجی انگشتی باغچه بان تفاوت دارد.

سمیه، مادر یكی از ناشنوایان بوشهری در گفت وگو با ایسنا كمبود مربی در برنامه های صدا و سیما را از مشكلات جدی ناشنوایان دانست و اضافه كرد: فرزند من و دیگر ناشنوایان و كم شنوایان بعد از پایه هفتم به دلیل نداشتن مدرسه مستقل باید در كنار افراد عادی درس بخوانند در این شرایط مترجم مخصوص برای انتقال مفاهیم هم وجود ندارد.

او خواستار آن شد كه رسانه های جمعی برای ناشنوایان مناسب سازی شوند و زیرنویس یا مترجم داشته باشند.

این مادر عنوان كرد: بزرگ ترین چالش ناشنوایان و كم شنوایان زمانی است كه حادثه ای رخ می دهد و یا مورد ضروری پیش می آید؛ برای مثال اگر سر و كار یك ناشنوا به بیمارستان بیفتد دیگر زبان اشاره كافی نیست و شخصی لازم است تا بتواند این زبان اشاره را برای افراد شنوا ترجمه كند. این موضوع به قدری مهم است اگر یك ناشنوا قادر نباشد منظور خود را به خوبی بگوید احتمال دارد جانش به خطر بیفتد.

تمسخر و ترحم عوامل انزاوی ناشنوایان است

سمیه عنوان می كند: بسیاری از افرادی كه دچار معلولیت هستند منزوی می شوند چرا كه یا مورد تمسخر قرار می گیرند و یا با ترحم با آن ها برخورد می شود كه این تعاملات باعث انزوا و دوری گزیدن آنان از جامعه می شود.

او با اشاره به اینكه فرهنگ تعامل افراد با ناشنوایان نسبت به گذشته بهتر شده است، یادآور می شود: تا چند سال گذشته وقتی با فرزندم می رفتیم و با زبان اشاره با یكدیگر حرف می زدیم برخی افراد ادای ما را در می آوردند و مسخره می كردند. خوشبختانه این موضوع در مقایسه با سال های گذشته بسیار كمتر شده است.

علی فرزند سمیه با اشاره های دست به مادرش می گوید كه به خبرنگار بگوید: در دوران كرونا به خاطر ماسك زدن، شرایط سخت شده بود، بیشتر افراد ماسك شان را بر نمی داشتند و ما نمی توانستیم از طریق لب خوانی متوجه حرف هایشان بشویم.

علی با لبخند ادامه می دهد: زمانی كه بچه بوده برای ارتباط با افراد دیگر مشكل داشتم و خیلی ناراحت می شدم، اما الان این موضوع برایم عادی شده است. بعضی ‍ها با لب خوانی متوجه حرف هایم می شوند، گاهی هم نیاز است روی كاغذ بنویسیم تا با جامعه ارتباط برقرار كنم.

او می گوید: بیشترین مشكل من و افرادی كه ناشنوا و كم شنوا هستند نبود برنامه های مناسب تلویزیونی و سخت بودن ارتباط گیری و استفاده از فضای مجازی است.

استان بوشهر 2984 ناشنوا و كم شنوا دارد

مدیر كل بهزیستی استان بوشهر از ارائه خدمات بهزیستی استان به 2984 ناشنوا و كم شنوا در استان خبر داد و گفت: ناشنوایان جزء 5 گروه معلولیت قرار دارند كه می توانند از همه خدمات بهزیستی بهرمند شوند.

حسین اسدی راد بابیان اینكه برای كسانی كه مشكل ناشنوایی دارند موظف به دادن سمعك و كاشت حلزون گوش هستیم، افزود: در سه ماهه نخست امسال 3198 كودك غربالگری شنوایی شدند كه مشخص شد 10 مورد نیاز به اقدامات درمانی دارند.

وی با اشاره به اینكه تعدادی از ناشنوایان و كم شنوایان از فارغ التحصیلان دانشگاهی و آموزشگاه های فنی و حرفه ای هستند، افزود: این افراد شغلی ندارند، اما سازمان های دولتی و كارفرمایان از این ظرفیت استفاده نمی كنند.

مدیر كل بهزیستی استان بوشهر نبود مربی زبان اشاره در برنامه های صدا و سیما و نداشتن مدرسه ای مستقل بعد از پایه هفتم و حضور این دانش آموزان در مدارس عادی را از دیگر مشكلات دانست.

به گفته اسدی راد در استان بوشهر 3 مركز آموزشی كودك و خانواده كم شنوا و ناشنوا در بوشهر، گناوه و دشتستان وجود دارد.

عامل 50درصد ناشنوایی ها و كم شنوایی ها ژنتیكی است

وی با بیان اینكه عامل 50درصد ناشنوایی ها و كم شنوایی ها ژنتیكی است، می گوید: در 25 درصد موارد دلیل این مشكل ناشناخته و در 25 درصد باقیمانده عواملی همچون زایمان ناموفق، بیمارس مادر و ... دخیل هستند.

مدیر كل بهزیستی استان بوشهر گفت: براساس آمار كشور از هر هزار كودك متولد شده دو تا چهار كودك دارای مشكلاتی در شنوایی هستند.

به گفته كارشناسان، صدا و سیما در راستای كمك به ناشنوایان و كم شنوایان می تواند از ظرفیت گروه های مختلف NGO ها كه در زمینه ناشنوایان فعالیت می كنند كمك بگیرند همچنین استفاده از زیرنویس نیز می تواند موثر باشد.

انتهای پیام