اضطراب یکی از حالات ناخوشایندی است،که ما انسان ها به شکل روزمره با آن سر و کله می زنیم. واکنشی که هر کدام از ما در برابر این حالت هیجانی نشان می دهیم بسیار متفاوت است. بعضی از این واکنش ها به ما کمک می کند تا بتوانیم اضطراب مان را حل و فصل کنیم و برخی دیگر عملکرد عکس دارند و نه تنها باعث بدتر شدن اضطراب خواهند شد، که به وجه های دیگر زندگی نیز آسیب وارد می کنند. اما اساسا چرا اضطراب را تجربه می کنیم؟ در ساده ترین بیان مساله، اضطراب به مثابه ی یک عامل هشدار دهنده است، نه یک عامل آسیب زا. وقتی دچار اضطراب می شویم، در واقع سیستم شناختی سعی دارد، به ما بفهماند یک چیزی سر جای خودش نیست و مشکلی وجود دارد که باید آن را حل کنیم بنابراین به این شیوه از ما دعوت می کند که اوضاع درون روانی خود یا حتی یک عامل بیرونی را سر و سامان بدهیم. فرض کنید در کار خود یک گره مالی دارید و به زودی موعد چک شما سر خواهد رسید اما می دانید که توانایی پرداخت آن را ندارید، در این حالت اضطراب زیادی را تجربه می کنید و اگر واکنش شما به چنین اضطرابی روی آوردن به سیگار و سایر دخانیات، روابط آسیب زا و مصرف زیاد قرص های آرام بخش است، در واقع مواجهه ی شما با این اضطراب یک مواجهه ی اجتنابی و ناکارآمد است. چرا که به جای تلاش برای حل مشکل، سعی می کنید به هر طریقی حواس خود را خنثی کرده و به اضطراب تان پشت کنید. چنین واکنش هایی به اضطراب، در شرایط پیچیده تر هم اتفاق می افتد، ممکن است هرچقدر فکر کنید و به دنبال ریشه ی اضطراب بگردید، قادر به یافتن آن نباشید، اما این به معنی عدم وجود ریشه نیست، بلکه به این معنی است که برای یافتن ریشه ی اضطراب باید از یک متخصص کمک بگیرید. برای مثال در روابط زناشویی ممکن است یکی از طرفین به روابط فرازناشویی روی بیاورد، اما این زوج قادر به یافتن علت این عمل نباشند. یکی از دلایلی که مطرح می شود، وجود اضطراب ناشی از یک عامل پنهان است. نتیجه ی پنهان ماندن عامل اضطرابی، این است که زوج، زندگی مشترک خود را در بن بست ببینند، اما در واقع کمک یک روان درمانگر می تواند قطعه ی گمشده ی پازل را پیدا کند. کسانی که نسبت به اضطراب، یا هر هیجان منفی دیگری واکنش «اجتنابی» دارند، در واقع سیم های آژیر خطر را قطع می کنند، بدون توجه به این واقعیت که عامل خطرزا همچنان باقی است. مواجهه با اضطراب، کند و کاو و رسیدن به علت آن در بسیاری از مواقع چاره ساز است و می تواند اضطراب را مهار کند. پس برای هر تجربه ی اضطرابی، نیازی به مصرف قرص های روانپزشکی هم نیست، چرا که با یک مداخله ی شناختی قابل درمان است.