دبیرخانه رصدخانه اجتماعی كووید 19 اعلام كرد:

كودكان كار مهاجر، در مقابله با پاندمی كووید 19، آسیب پذیرترند

هنگامی كه بحران های تازه ای مانند همه گیری كووید 19 پدیدار می شود. كودكان مهاجر به دلیل دسترسی محدود تر به خدمات پزشكی و مراقبت های بهداشتی، نسبت به دیگر كودكان، آسیب پذیرترند.

به گزارش دبیرخانه رصدخانه اجتماعی كووید 19 بنقل از دفتر امور آسیب دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی، براساس آخرین آمار این سازمان، بیش از 80 درصد كودكان كار و خیابان در استان تهران را كودكان اتباع خارجی تشكیل می دهند. كودكان مهاجر به همراه اعضای خانواده و یا از طریق اقوام و آشنایان اقدام به مهاجرت نموده اند. این كودكان در خانواده های پر جمعیت و با خانه های با متراژ بسیار كم، خانه هایی با اسكان چندین مستاجر و گاهاً یك اتاق با تعداد جمعیت زیاد زندگی می كنند.

سرپرستان این كودكان برای تامین هزینه های زندگی خویش، كودكان خود را نیز به كار می گمارند. در این خانواده ها، حتی در صورت داشتن درآمد، نیازهای تغذیه ای، بهداشتی و درمانی در اولویت قرار نمی گیرد. دور شدن آنان از خانه و خانواده در طول روز و عدم نظارت سرپرستان آنان بر نحوه تغذیه، و مسائل و مشكلات مربوط به آزارهای جسمی و روانی در خیابان و... ، آنان را در معرض مخاطرات بیشتری قرار می دهد.

این درحالی است كه ضرورت رعایت پروتكل های بهداشتی، رعایت فاصله گذاری اجتماعی، دوركاری و حضور شیفتی كاركنان مراكز حمایتی و یا عدم تمایل كاركنان به كمك رسانی به دلیل ترس از ابتلا به بیماری، امكان دسترسی دو جانبه مركز و كودك را كاهش داده است.

برغم وجود آموزش های بهداشتی مجازی، حضوری، توزیع اقلام بهداشتی و... در زمان پاندمی، این كودكان بدون استفاده از ماسك در سطح شهر حضور دارند و می توانند بیماری را به شهروندان و خانواده های خود انتقال دهند.

از ابتدای آغاز پاندمی به دلیل فضای كوچك و محدود خانه های این كودكان، امكان قرنطینه و جداسازی هم تقریباً غیرممكن بوده است. چنانچه مددكاران اجتماعی در روزهای اخیر گزارش داده اند كه در خانه های این مهاجرین، اغلب یك یا دو نفر درگیر بیماری هستند .

تاكنون اغلب این كودكان تحت نظارت مراكز خیریه، سازمانهای مردم نهاد و... بوده و از امكانات آموزشی و درمانی حداقلی بهره مند بودند. اما به دلیل فقر اقتصادی و آموزشی مهاجرین، سبك زندگی، حضور والد یا والدین دارای اعتیاد در خانواده، در معرض خشونت بودن زنان و كودكان این خانواده ها، علاوه بر نیاز های درمانی اضطراری و غیراضطراری و... ، نیاز این خانواده ها به برخورداری از خدمات تخصصی مشاوره ای، بهداشتی و خودمراقبتی به ویژه در زمان پاندمی كووید 19 مطرح است.

برخی از سازمانهای مدنی پیشنهادهایی مبنی بر اختصاص یك یا دو بیمارستان در سطح شهر دارند كه تعامل بیشتری با سازمان های غیردولتی و تشكل های مردم نهاد (NGO ها) داشته باشند. و با توجه به آنكه نظام بهداشت و درمان كشور به تنهایی امكان ارائه خدمات به كلیه شهروندان و مهاجرین را ندارد و مهاجرین نیز همچنان در كشور حضور دارند، لذا می توان برنامه های حمایتی معیشتی و درمانی كوتاه مدت را از طریق افراد داوطلب، خیران، تشكل های مردم نهاد و... با نظارت قوی دستگاههای اجرایی برای آنها طراحی و اجرا كرد.

برغم وجود حمایت های مختلف، پراكندگی ارائه خدمات در كشور وجود دارد و نیاز به یك سازمان متولی امور مهاجرین احساس می شود تا خدمات ارائه شده به مهاجرین احصاء گردد. از سوی دیگر، شرایط اقتصادی سالهای اخیر ، از تعداد خیرین و داوطلبین مراكز كاسته، و افراد داوطلب و جوانان علاقه مند كه دانشجو و یا بیكار هستند، نیازمند تامین برخی از هزینه ها نظیر ایاب و ذهاب، تامین وعده ناهار و... در مدت زمان همكاری می باشند، درصورتی كه منابع خیرین سازمانهای های مردم نهاد نیز كاهش یافته است.

انتهای پیام/

تنظیم خبر: نعیمی پور