به گزارش جام جم آنلاین، محمد اكبریان اظهار كرد: سندروم گیلن باره نوعی بیماری است كه اعصاب محیطی را گرفتار می كند. عملكرد اعصاب محیطی به گونه ای است كه مغز را با تمام قسمت های بدن در یك ارتباط گسترده نگه می دارد؛ یعنی فرمان های مغزی به وسیله این ارتباطات به سایر نقاط بدن می رسند. این ارتباط را می توان به نوعی سیم كشی گسترده و دقیق تشبیه كرد كه عوامل و محرك های محیطی را به مغز می رساند و برای انجام حركات، فرمان های مغزی را به عضلات منتقل می كند. اگر این ارتباط كارش را به درستی انجام ندهد مغز فرمان را می دهد، ولی این سیم كشی نمی تواند فرمان را به ارگانی كه اجرا كننده است برساند.

او افزود: گلین باره یكی از بیماری هایی است كه باعث اختلال در كار سیستم هماهنگ كننده مغز می شود. این بیماری منجر به از بین رفتن و آسیب به رشته های محیطی كه در حال رفت و آمد به مغز هستند، خواهد شد. در این بیماری رشته های عصبی نمی توانند فرمان های مغزی را به محیط ببرند یا احساسات محیطی را به مغز برسانند كه در این شرایط شخص فلج می شود.

این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: علت این بیماری هنوز به طور قطعی مشخص نیست، ولی احتمالا یك بیماری خود ایمنی باشد به طوری كه بدن خودش ماده ای می سازد كه باعث اختلال در انتقال فرمان ها می شود. بعضی از متخصصان معتقدند بیماری های ویروسی مثل كووید می تواند یكی از علل این سندروم باشد.

اكبریان بیان كرد: وقتی ویروس ها وارد سیستم ایمنی می شوند بدن ماده ای می سازد كه ویروس را بكشد، به احتمال زیاد این ماده روی اعصاب محیطی تاثیر منفی می گذارد و آن را از بین می برد. در این بیماری عضلات به تدریج ضعیف می شوند و گاهی ممكن است فرد كاملا فلج شود و به طور كلی احساسات در اندام های بدن را از دست دهد.

اكبریان تصریح كرد: سندروم گلین می تواند در سریع ترین زمان ممكن طی 24 یا 48 ساعت به صورت حاد در مغز مستقر شود. درمان این بیماری به كمك دارو و به صورت تدریجی انجام می شود. در بعضی موارد بسیار نادر نیز بیمار تا آخر عمر بهبود پیدا نمی كند.

وی افزود: برای تشخیص این سندروم به یك معاینه دقیق نورولوژیك نیاز داریم. بهترین وسیله برای تشخیص این بیماری نوار عصب و عضله است. در مراحل بعدی آزمایش های خون و نمونه برداری از مایع نخاع به عنوان روش های تشخیصی مكمل مورد استفاده قرار می گیرند.

این متخصص مغز و اعصاب بیان كرد: برای درمان این بیماری ابتدا باید از طریق تصفیه پلاسما، سموم وارد شده به بدن را خارج كنیم. در مرحله بعدی به كمك تجویز برخی از دارو ها مثل تركیبات كورتون، واكنش های سم سازی را ضعیف می كنیم.

اكبریان ادامه داد: در مراحل تكمیلی درمان با كمك دارو ها و پس از توقف علائم بیماری به كمك فیزیوتراپی در طولانی مدت و یا با استفاده از دز های یاداور شدت اوج گیری بیماری را كنترل می كنیم.

این متخصص مغز و اعصاب گفت: به طور كلی درمان این سندروم 70 تا 80 درصد نتیجه بخش است و جای نگرانی برای بیمار وجود ندارد و فقط در كمتر از 20 درصد از موارد ممكن است بهبودی حاصل نشود.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان