عكس تزئینی است. به گزارش ایسنا، دكتر كتایون مصری در وبینار "بررسی روند مقابله با پدیده شوم فرزندكشی در ساختار حقوقی و اجتماعی ایران"، با اشاره با تعدد رسانه ها و پوشش اخبار مربوط به فرزندكشی اظهار كرد: این تعدد رسانه ها باعث شده است كه ما با مراحل مختلفی در واكنش به فرزندكشی مواجه باشیم. مرحله اول انتشار خبر فرزندكشی "شوك" است سپس مخاطب به پرسش گری روی می آورد و رسانه ها به این چرایی و چگونگی فرزندكشی می پردازند.
وی با بیان اینكه مخاطب شروع به قضاوت پدیده می كند، افزود: در رسانه ها ساز و كار مناسبی برای انتشار اخبار فرزند كشی وجود ندارد و آنچه مغفول است بحث نگاه ترمیمی و استفاده از ساز و كار عدالت ترمیمی در روایت اخبار و اطلاعات فرزندكشی است. تكرار این مساله منجر به رخوت خبری و بی تفاوتی و از بین رفتن قبح جرم می شود.
مصری ادامه داد: مطابق با آمار منتشر شده در یكی از خبرگزاری های رسمی طی سال گذشته 75 مورد فرزندكشی در كشور ما گزارش شده است. یكی از مهم ترین عوامل فرزند كشی در كشورمان اخلال در كاركرد خانواده است. خانواده ها در یك گذار طبیعی از الگو پدر سالاری دور شده است اما ما به ازای دقیقی برای آن الگو ندارند. اقتدار والدین كاهش یافته و شكاف نسلی عمیق شده است. در این میان شرایط اجتماعی، فرهنگی و... نیز دخیل هستند اما پیدا كردن عامل دقیق غیر ممكن است.
این پژوهشگر حوزه جامعه شناسی و مطالعات زنان با بیان اینكه گفته می شود پدر و مادر بر اساس موقعیت و شرایط اجتماعی نقش مساوی در فرزند كشی دارند ، اظهاركرد: در كشورهای مختلف بیشترین عوامل موثر در بحث فرزند كشی به اضطراب ها، روان پریشی ها، مشكلات روحی و روانی، مصرف مواد روان گردان و مخدر، سرزنش ها و پشیمانی از بارداری های نامشروع و ناخواسته، دریافت نكردن مراقبت های بهداشتی در دوران بارداری، افسردگی پس از زایمان و ... معطوف می شود.
وی همچنین این را هم گفت كه روند فرزندكشی ارتباط نزدیكی با فقر و بیكاری والدین، جنون اجتماعی و فشارهای اجتماعی، غیرت و ناموس و... دارد.
مصری افزود: ساختارها اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به شدت در بازتولید خشونت موثر هستند و ما از منظر جامعه شناسی معتقدیم نگاه حقوق كیفری به تنهایی نمی تواند بازدارنده این عارضه باشد بلكه به جرم شناسی از نوع پیشگیری و تقویت سایر نهادها نیازمندیم.
این پژوهشگر عرصه رسانه و جامعه شناسی در پایان تصریح كرد: ما در مواجهه با آسیب ها در جامعه، خانواده و رسانه و... آمادگی لازم را نداریم. به نظر می رسد تقویت اورژانس اجتماعی بسیار كمك كننده است. باید از این ظرفیت در بخش دولتی و خصوصی استفاده كنیم تا آسیب های خانواده عارضه یابی شوند و مورد پژوهش قرار گیرند.
انتهای پیام