سندرم آسپرگر یك نوع اختلال طیف اوتیسم است كه از راه عیب در برقراری روابط اجتماعی و الگوهای مكرر و محدود رفتار، علاقه ها و فعالیت ­ها شناخته می­ شود. در این مطلب با ما همراه باشید تا با نشانه های آسپرگر و درمان آسپرگر و دلایل این سندرم بیشتر آشنا شوید.

آسپرگر جزء اختلالات عصبی رشدی است كه در گذشته به عنوان یك اختلال جداگانه طبقه بندی می شد. اكنون آسپرگر در بخش اختلالات طیف اوتیسم قرار می گیرد. در رابطه با این اشخاص می فهمید كه هوش آن ها به اندازه دیگر اشخاص جامعه است. ولی مشكلات آن ها در زمینه مهارت های اجتماعی معلوم است. این اختلال سبب عملكرد متفاوت مغز شده و به همراه آن، اختلال در مهارت های ارتباطی و حركتی ایجاد می شود. چنانچه در جهت بهتر شدن آن تلاشی انجام نگیرد شخص مبتلا در بزرگسالی دچار بحران های شدیدی خواهد گردید.

علائمی سندرم آسپرگر - نداشتن آگاهی اجتماعی

- نداشتن علاقه به اجتماع و به وجود آوردن رابطه دوستی

- دشوار ساختن و حفظ دوستی

- ناتوانی در تحلیل اندیشه ها و احساسات دیگران

- بیش از اندازه با دقت نگاه كردن و یا خودداری از تماس با چشم

- عدم تغییر شكل صورت و یا استفاده از عبارات چهره اغراق آمیز

- عدم استفاده یا درك حركات

- ناتوانی درك علامت های غیر كلامی یا ارتباطات

- عدم توجه به مرزهای بین فردی

- بیشتر حساس به صدا، لمس، بوی ، و محرك های تصویری

- انعطاف پذیری و بیش از اندازه وابستگی به روال

- الگوهای حركتی كلیشه ای و تكراری ،مثل حركت دست

- یكی دیگر از خصوصیت های معلوم از سندرم اسپرگر این است كه در مورد برخی مسائل وسواس خاص دارند (مثل اتومبیل ها یا قطارها یا حتی مسائل كوچك تر مثل جارو برقی).

این علاقه ها غیرمعمول تكراری و شدید در مقایسه با دیگر علاقه های بچه ها است.

- با تلاش زیاد، كودك میلی به حرف زدن ندارد.

- رشد زبان در كودكان مبتلا به سندرم اسپرگر اغلب در قیاس با دیگر شرایط اوتیست طبیعی است.

- كودكان مبتلا به سندرم اسپرگر، نمرات طبیعی در آزمونهای زبان شامل واژگان، و دستور زبان دارند كه سبب جدا سازی این سندرم با اوتیسم است.



عوامل خطر بیماری سندرم آسپرگر چند عامل خطر وجود دارند كه در سندرم آسپرگر نقش دارند. این عوامل به مواردی كه ژنتیكی هستند یا به علت اثرات محیطی به وجود می آید، تقسیم می شوند.

جنسیت مردها احتمال بیشتری برای پیشرفت آسپرگر نسبت به زنان دارند. با این حال، معلوم نیست كه چرا مردان نسبت به زنان، بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند. بعضی بررسی ها نشان داده است كه روشهای خاص تولد، امكان دارد نقش كمی در این اختلال داشته باشد، ولی داده ها بی نتیجه هستند و مطالعه بیشتری نیاز است.

ژنتیك شواهد محكمی وجود دارند كه نشان می دهند، آسپرگر لااقل تا اندازه ای، یك بیماری ارثی است. دوقلوهای همسانی كه در آن همه ژن ها مشترك است، در معرض خطر ابتلا به آسپرگر هستند. مثلا، چنانچه یكی از دوقلوها آسپرگر را گسترش دهد، 60 درصد احتمال وجود دارد كه این بیماری در دیگری هم رشد كند. بچه هایی كه در خانواده هایی با فرزندان بزرگ تر مبتلا به آسپرگر متولد شده اند، پنج تا شش درصد احتمال دارد به این بیماری مبتلا باشند. همینطور اكنون هیچ راهی برای آزمایش تمایلات ژنتیكی نسبت به آسپرگر وجود ندارد.

دلایل محیطی بعضی محققان اعتقاد دارند كه بیماران مبتلا به آسپرگر بیشتر در معرض عوامل محیطی قرار گرفته اند تا ژنتیكی! بعضی از محرك های محیطی عبارتند از:

- - عفونت های ویروسی یا باكتریایی در دوران بارداری
- - مادری كه زمان بارداری سیگار می كشید.
- - والدینی كه در زمان بارداری سن بالایی هستند.
- - آلودگی هوا
- - قرار گرفتن در معرض آفت كش ها بعضی از شواهد برای حمایت از این عوامل محیطی وجود دارند. مثلا، زنانی كه در هنگام بارداری در معرض عفونت سرخچه قرار داشته اند، هفت درصد خطر تولد كودك مبتلا به آسپرگر را بیشتر می كند. زنانی كه در دوران بارداری سیگار می كشند، 40 درصد امكان دارد شانس داشتن بچه مبتلا به آسپرگر را داشته باشند. شواهد كمتری برای نشان دادن ارتباط سن والدین در دوران بارداری و قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا یا سموم دفع آفات، نسبت به این بیماری وجود دارند.

درمان سندرم آسپرگر درمان گر درصورت تشخیص دقیق می تواند درك بهتری از چالش هایی كه بیمار با آنها روبه روست، پیدا كند و بیمار هم در این صورت شانس بیشتری برای بهتر شدن خواهد داشت. درمان های گوناگونی وجود دارند كه شخص را برای تعاملات اجتماعی و مبارزه با اضطراب آماده می كنند و به او یاد می دهند كه از انزوای اجتماعی بیرون بیاید. بعضی از این درمان ها عبارت اند از:

فراگیری مهارت های تحصیلی و آكادمیك درمان های كمك آموزشی می توانند برای كودكانی كه مبتلا به سندرم آسپرگر تشخیص داده می شوند، خیلی موثر باشند. در این نوع درمان مهارت هایی مانند سازمان دهی یادداشت ها، مدیریت اهداف تكالیف و دیگر احتیاجات خاص یادگیری به كودك آموزش داده می شوند. معمولا كودكان مبتلا به سندرم آسپرگر می توانند با دانش آموزان مدارس عادی با هم باشند.

فراگیری مهارت های اجتماعی مبتلایان به سندرم آسپرگر درنتیجه ی آموزش مهارت های اجتماعی یاد می گیرند كه تعاملات شان با دیگران را از روش درك علامت های اجتماعی و پیدایش عكس العمل مناسب بهبود ببخشند.

فراگیری مهارت های ارتباطی مبتلایان به سندرم آسپرگر به كمك گفتار درمانی و آموزش های زبانی خاص به عنوان مثال یاد می گیرند كه چگونه مكالمه با دیگران را شروع و ادامه دهند. شخص در این دسته از آموزش ها همینطور یاد می گیرد كه لحن صدا زمان سؤال كردن، تأییدكردن، ابراز مخالفت یا فرمان دادن چطور باید باشد. از دیگر آموزش های مربوطه می توان به چگونگی تفسیر علامت های كلامی و غیركلامی و شیوه ی پاسخ درست به این علامت ها اشاره كرد.

رفتار درمانی شناختی (CBT) مبتلایان به سندرم آسپرگر از روش رفتار درمانی شناختی یاد می گیرند كه احساسات شان را كنترل كنند و از علاقه های وسواسی و روتین های تكرارشونده كم كنند.

تغییر و اصلاح رفتار تغییر و اصلاح رفتار شامل استراتژی هایی است كه باعث تقویت رفتارهای مثبت و كم كردن رفتارهای بی فایده می شود.

كار درمانی و فیزیوتراپی كار درمانی و فیزیوتراپی در مبتلایان به سندرم آسپرگر باعث بهتر شدن مشكلات یكپارچگی حسی و تقویت هماهنگی های حركتی می شود.

دارو درمانی هیج دارویی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد، ولی امكان دارد بعضی داروهای مخصوصو برای برطرف كردن علامت ها و درمان اضطراب تجویز گردند.

طب جایگزین بعضی مطالعات نشان داده اند كه رژیم های غذایی سالم ویژه ای مانند رژیم های بدون گلوتن و مكمل های ویتامین می توانند در درمان سندرم آسپرگر موثر باشند. شواهد روایی حاكی از آن اند كه استفاده منظم روغن ماهی در كمك به برطرف كردن اضطراب و بعضی مشكلات شناختی مفید است.

همیطور پژوهشگران با نگاهی بر مطالعات انجام شده در زمینه ی درمان های جایگزین برای سندرم آسپرگر مشاهده كردند كه طبق شواهد روایی گویا موسیقی درمانی، درمان یگپارچگی حسی، طب سوزنی و ماساژ درمانی هم تااندازه ای مفیدند. با این حال پژوهشگران تأكید دارند كه هنوز شواهد قطعی و محكمی كه تاثیرگذاری طب جایگزین و مكمل در درمان سندرم آسپرگر را اثبات كند، در دست نیست.

عوارض سندرم اسپرگر چیست؟ همانگونه كه قبلا گفته شد، سندرم اسپرگر امكان دارد با دیگر شرایط روانپزشكی ،مثل؛ اختلال بیش فعالی كمبود توجه (ADHD) یا اختلال اضطراب همراه باشد.حتی وقتی كه اختلال اضطرابی وجود نداشته باشد، اشخاص مبتلا به سندرم اسپرگر، امكان دارد از اضطراب یا حساسیت نسبت به محرك های خاص، مثل، صداهای بلند برخوردار باشند.در بعضی موارد، رفتارهای ناخوشایند (تندریم، خود آسیب و تجاوز) و یا افسردگی امكان دارد ،در جواب به اضطراب و ناامیدی ناشی از بیماران مبتلا به سندرم اسپرگر اتفاق بیفتد.

منبع: بیتوته

رفتارهای دیگری كه در افراد مبتلا به سندرم اسپرگر گزارش شده است، شامل رفتارهای وسواسی-اجباری و مشكلات مدیریت خشم است. همانگونه كه با هر وضعیت، مقدار شدت علامت ها می تواند به صورت وسعی در بین اشخاص مختلف باشد، همه اشخاص مبتلا به سندرم اسپرگر، اختلالات مربوط به روانپزشكی، افسردگی و یا رفتارهای ناخوشایند را تجربه خواهند كرد.

بیشتر بخوانید:

دانستنی هایی درباره سندرم خشكی چشم
سندروم دست بی قرار چیست
سندرم پای بی قرار چیست؟

لینك كوتاه: asriran.com/003KNY