یك روان درمانگر مطرح كرد:
سالمندان تنها زندگی كردن در ایام كرونا را یاد بگیرند/ترس از ""تنها مردن"" در خانه، دغدغه سالمندان یك روان درمانگر با اشاره به اثرات روانشناختی پاندمی كووید 19 بر روی سالمندان و غلبه احساس تنهایی، نا امیدی و بعضا افسردگی بر آنها، گفت: سالمندان باید بپذیرند پیر شده اند و برای شرایط پاندمی كووید 19 كه بیش از پیش آنها را تنها كرده است برنامه ریزی داشته باشند. در شرایط پاندمی كرونا چه جوان ترها و چه افراد مسن باید تنها زندگی كردن را بپذیرند و بدانند در شرایط فعلی دیگر نمی توان بر روی فرزندان به عنوان سرمایه اجتماعی و عاطفی حساب كرد، بلكه باید خودشان هم كارهای خود را انجام دهند.

اعتمادآنلاین| مژگان احمدپور با اشاره به توقعات بیش از حد برخی از سالمندان از فرزندان خود در شرایط پاندمی كووید 19، اظهار كرد: در شرایط فعلی بعضا برخی سالمندان به دلیل احساس تنهایی كه بیش از پیش به آنها غلبه كرده است از فرزندان خود انتظار دارند همانند گذشته به آنها سر بزنند و این در حالی است كه همگی باید بدون احساس افسردگی و نا امیدی، تنها زندگی كردن در شرایط پاندمی كووید 19 را بپذیریم.

به گزارش ایسنا، این روانشناس ادامه داد: در واقع در حال حاضر تنها خودمان هستیم كه می توانیم خود را بغل و مشكلاتمان را حل كنیم. سالمندان نیز باید خودشان به فكر حل مسائل و انجام امور خود باشند. دیگر با پاندمی كووید 19 نمی توان بر روی فرزندان به عنوان سرمایه اجتماعی و عاطفی حساب كرد و باید تنها زندگی كردن را بپذیریم و به آن عادت كنیم.

این هیات علمی دانشگاه با تاكید بر ضرورت تقویت شایسته سالاری در بین سالمندان، تصریح كرد: باید شایسته سالاری را در سالمندان از طریق یادآوری زندگی عزت مندانه، تربیت فرزندان صالح و توانایی و كارهای مثبتی كه آنها در جوانی انجام داده اند تقویت كنیم. باید اعمال مثبت آنها را دائما گوشزد كنیم تا اینگونه دوره سوگ را برای سالمندان كمتر و احساس خود ارزشمندی را در آنها ایجاد كنیم تا از افسردگی ایام كرونا برایشان جلوگیری كنیم.

این استاد دانشگاه ترس از "مرگ به تنهایی" را از جمله ترسهای سالمندان در ایام پاندمی كووید 19 دانست و خاطر نشان كرد: از جمله ترسهایی كه در این ایام سالمندان مطرح می كنند ترس از مرگ به تنهایی و در خانه است. در این شرایط لازم است فرزندان با والدین خود صحبت كنند و با گفتگو در اینباره از ترس سالمندان بكاهند. در دوره "سوگواری" و ترس از مرگ مرحله ای به نام "چانه زنی" به این معنا كه سالمند دوست ندارد بمیرد، وجود دارد. سالمندانی در این مرحله موفق اند كه به مرگ فكر نكنند و برای امروز خود برنامه ریزی كنند. بعضا سالمندان می ترسند در خانه خود به تنهایی بمیرند و از این رو دچار اضطراب و وسواس فكری می شوند. لازم است فرزندان با گفتگو از این ترس والدین بكاهند.

به گفته احمدپور، بسیاری از افراد در ایام میانسالی و پس از 45 سالگی به بعد دچار "بحران هویت" شده و احساس می كنند عمرشان به هدر رفته است چراكه به قدر كافی برای تفریح، تحصیل، علائق و لذت های خود وقت نگذاشته اند و احساس می كنند به خود بدهكارند. همین امر منجر می شود در دوران سالمندی احساس افسردگی و ناامیدی بر آنها غلبه كند كه در این مواقع استرس و اضطراب و تنهایی حاصله از پاندمی كووید 19 نیز این هیجانات بد را افزایش می دهد.

این روانشناس با اشاره به "سندروم آشیانه خالی" در ایام سالمندی و احساس افسردگی ناشی از آن در پاندمی كووید 19، افزود: این سندرم را اغلب در خانواده های پر جمعیت شاهد هستیم. خانواده های پرجمعیتی كه اكنون با سالمند شدن والدین و مستقل شدن فرزندان از شور و شوق آنها كاسته شده و والدینی كه اكنون سالمند شده اند احساس تنهایی و افسردگی بیشتری می كنند چراكه والدین خانواده های پر جمعیت به مراتب بیشتر برای فرزندان تلاش می كنند و تمام انرژی خود را برای فرزندان می گذارند و چون انرژی زیادی گذاشته اند وقتی به دوران میانسالی به بعد می رسند افسردگی بر آنها غلبه می كند.

وی معتقد است كه در ایام تنهایی پاندمی كوویو 19 تمام افراد باید برای تنهایی خود برنامه ریزی كنند. سالمندان نیز باید برنامه هایی نظیر مطالعه، ورزش ساده، آشپزی، پیاده روی حتی در خانه، تماشای برنامه مورد علاقه و سریال مورد علاقه برای ایام كرونا بچینند. در عین حال فرزندان حداقل باید با والدین خود تماس بگیرند و جویای احوال آنها شوند و در حد توان اموراتشان را انجام دهند. امیدواری دادن به والدین، به كار بردن كلمات و جملات محبت آمیز و صحبت درباره مشكلاتشان از جمله كارهایی است كه فرزندان برای كاهش احساس تنهایی والدین باید انجام دهند.

این روان درمانگر درباره احساس نا امیدی در برخی سالمندان و در عین حال توقع بیش از اندازه از فرزندان، یادآور شد: در مرحله آخر رشد روانی و اجتماعی یعنی پیری، این نگرش وجود دارد كه فرد نحوه زندگی خود را ارزیابی می كند و اگر این ارزیابی با احساس خوشنودی و رضایت خاطر همراه شود، سالمند به یك انسجام و رضایت درونی می رسد. چنین فردی گذشته خود را با تمام برد و باخت ها پذیرفته و از دیگران انتظار انجام كاری ندارد. در مقابل اگر سالمندان زندگی خود را با نا كامی مرور كنند و از فرصت های از دست داده عصبی شده و از زندگی خود تاسف بخورند به نا امیدی می رسند. اگر سالمندان احساس زایندگی نسبت به گذشته خود داشته باشد هیچ وقت انتظارات بیش از حدی از فرزندان خود ندارد.

این روانشناس با تاكید بر اثر داشتن دوستان خوب در زندگی سالمندان برای ایجاد امنیت خاطر، این را هم گفت كه فرزندان نباید در مورد نگرانی های خود با سالمندان صحبت كنند. لازم است سالمندان روابط اجتماعی خود را حفظ كرده و دوستانی داشته باشند كه با آنها گفتگو كنند و دغدغه های خود را مطرح كنند.

احمدپور تصریح كرد: سالمندان باید دوره سالمندی خود را بپذیرند. آنها باید بپذیرند كه پیر شده اند. پذیرش این موضوع حدود 70 درصد از احساس تنهایی را رفع می كند. فرزندآوری نوعی معامله نیست كه در دوران پیری انتظار داشته باشیم آنها كارهایمان را انجام دهند. سالمندان باید شرایط تنهایی ایام پیری را بپذیرند و با امید و به دور از افسردگی و احساس نا كارآمدی برای این ایام برنامه ریزی كنند. در این راه می توانند از فعالیت های ساده ای نظیر آشپزی، پیاده روی، تماشای سریال، مطالعه و ... استفاده كنند.