تهران- ایرنا- مستند «هیچكس منتظرت نیست» با نمایش زیر پوست شهر تهران، تصویری ملموس و همدلی برانگیز از زنان معتاد و كارتن خواب را پیش روی مخاطب قرار می دهد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، مستند هیچكس منتظرت نیست به كارگردانی و تهیه كنندگی محسن اسلام زاده اتفاقات مركز نگهداری زنان كارتن خواب در میدان شوش تهران را روایت می كند. این مستند در پانزدهمین جشنواره سینماحقیقت (18 تا 25 آذر) حضور دارد.

سپیده علیزاده چند سالی است مسئول مركز نگهداری زنان كارتن خواب در میدان شوش تهران است. زنانی كه به این مركز مراجعه می كنند اكثرا دچار آسیب های اجتماعی، از قبیل اعتیاد شده اند و خانواده آن ها را طرد كرده است. مونا یكی از همین زن هاست كه 28 سال قبل، از خانه فراری و معتاد و خلاف كار شده است. اما 4 سال قبل با سپیده علیزاده آشنا می شود و بعد از ترك اعتیاد، معاون سپیده در مركز نگهداری زنان می شود. حالا اما مونا دچار چالش شده است. او دوست دارد پس از 28 سال به كمك سپیده به سراغ دو فرزندش برود ولی رد و نشانی از آنها ندارد...

توانایی فیلمساز در جلب اعتماد زنان و مردان معتادان به عنوان آدم های طرد شده و منزوی ستودنی است. آنها كه به راحتی تن به مصاحبه نمی دهند جلوی دوربین این فیلم خودافشاگری كرده و از گذشته تاریك و آرزوهای فردایشان می گویند.



در نگاه اول شاید تماشای یك مستند دوساعته كار دشواری باشد؛ اما ضرباهنگ مناسب اثر مخاطب را تا آخرین لحظه درگیر می كند. نیمه اول و نیمه دوم هر كدام واجد جزئیات جذابی هستند كه لذت پیگیری سوژه را دوچندان می كنند. در نیمه اول با زوایایی پنهان از زندگی سپیده علیزاده به عنوان زنی كه زندگی اش را وقف زنان كارتن خواب كرده آشنا می شویم. خانم علیزاده به عنوان زنی مهربان، فداكار و انسان دوست در مركز ثقل اثر قرار گرفته است. او افكار زیبایی دارد و در تمام لحظات فیلم مخاطب را در درك این زیبایی سهیم می كند. مستندساز از طریق ورود به خانه سپیده علیزاده و نمایش فعالیت ها او، گام به گام به لایه های شخصیتی اش نزدیك می شود. او زنی است كه مهربانی و جدیت را با هم تركیب كرده و با تكیه بر این دو ابزار پیش می رود. سپیده علیزاده همدم و رفیق زنانی است كه به آخر خط رسیده اند. از سویی دیگر او با پرسه زدن در پاتوق های شبانه حاشیه شهر (محل سكونت معتادان و كارتن خواب ها) به استقبال خطر می رود. در یكی از دیالوگ ها خودش به این نكته اشاره می كند كه صدای پارس سگ ها و فكر خفت گیری ولگردها در هنگام خواب هم رهایم نمی كنند.

با تماشای فیلم می توان دریافت كه مركز نور سپید هدایت، (با هدف كاهش آسیب های اجتماعی زنان و دختران) در سایه مدیریت سپیده علیزاده رشده كرده و شخص دیگری نمی تواند امورات آنجا را رتق و فتق كند. در تیتراژ پایانی به این نكته اشاره می شود كه این مركز وضعیت بلاتكلیفی دارد و معلوم نیست فعالیتش ادامه یابد یا خیر.



فیلمساز در نیمه دوم با روایت یك پیرنگ جستجومحور (پسری كه دنبال مادر معتادش می گردد) روی تعلیق آفرینی متمركز می شود. فیلم لحظه تقابل مونا (مادر) و پسر را هر بار به بهانه ای به تاخیر می اندازد تا این تعلیق بیشتر به چشم بیاید. در دیدار اولیه دوربین در پشت دریچه در مركز نور سپید هدایت كاشته شده و اتفاق را از فاصله ای دورتر نشان مان می دهد. این تمهید به مخاطب یادآوری می كند كه مادر و پسر هنوز دو شهروند معمولی این جامعه هستند و قرار نیست فاصله ها میان آنها برداشته شود. در سكانس های بعدی كارگردان در انتخابی بجا لوكیشنی زیبا و معنوی را برای حساس ترین لحظه روایت برمی گزیند. شرح داستان زندگی دو شخصیت اصلی یعنی سپیده و مونا می توانست در دو اپیزود جداگانه اتفاق بیفتد. اما روایت موازی فیلم از این دو شخصیت چهره منسجم تری به اثر بخشیده است.

اسلام زاده با ساخت مستندهایی چون زندگی میان پرچم های جنگی، تنها میان طالبان و به دنبال صلح ثابت كرده كه كارگردان راحت طلبی نیست و دنبال سوژه های بحرانی و چالش برانگیز می گردد. او در فیلم هیچكس منتظرت نیست رویكرد قبلی اش را با قدرت ادامه می دهد.

برچسب ها
- شهر تهران
- جشنواره سینما حقیقت
- مستند
- اعتیاد