به گزارش ایسنا، سلامتی را باید گنج گران بهایی دانست و برای حفظ آن نكاتی را رعایت كرد؛ چرا كه درمان همواره با مشكلات متعددی همراه است. صف های طولانی بیماران نسخه به دست بیماران خاص تا خودرو خوابی همراهان بیمارانی كه از شهرهای دور و نزدیك به بیمارستان شریعتی تهران آمده اند. پای صحبت بیماران نشستن خیلی دردناك است، چرا كه هركدام از مشكلات متعددی مثل كمبود دارو، گرانی درمان یا نبودن سرپناهی مناسب سخن می گویند.

اگرچه كرونا در صدر مهم ترین رویدادهای خبری حوزه سلامت قرار دارد، ولی نباید از مهم ترین مسائل و دستاوردهای حوزه پزشكی غافل شد. شاید تا چند سال پیش تصور می كردیم كه چاپ تنها محدود به دنیای كاغذ باشد و در مخیله هم نداشتیم كه واژه "جوهر زیستی" و "چاپگر زیستی" را بشنویم. بهار سال 86 واژه "پروتز" كه كلمه ای گمنام برای بسیاری از مردم بود، به لطف سریال "راه بی پایان" به عبارتی آشنا تبدیل شد. این سریال، داستان جوانی به نام منصور بود كه می خواست پروتز تولید كند و اقتصاد ایران را لااقل در این زمینه به خودكفایی برساند، اما به سرمایه احتیاج داشت.

اگرچه پروتز، یك انقلاب جدید در علم پزشكی بود، اما عوارض فراوانی به همراه داشت. سازمان نظارت بر غذا و دارو آمریكا (FDA) نسبت به خطرات و عوارض جانبی استفاده از پروتزها به ویژه آن دسته كه با سرطان و دیگر بیماری ها از جمله بیماری های خودایمنی، درد مفاصل، درد عضلانی، و خستگی مزمن ارتباط دارند، هشدار داده بود.

این روزها، فناوری ها در تمام زمینه ها پیشرفت كرده و زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. امروزه بسیاری از بافت ها یا ضایعه های استخوانی به وسیله "چاپ زیستی سه بعدی" ترمیم می شود. چاپ زیستی سه بعدی (3D Bioprinting)، روشی است كه با استفاده از «جوهر زیستی» می تواند ساختارهایی مشابه بافت های واقعی بدن انسان یا حتی یك اندام كامل را تولید كند.

فناوری چاپ زیستی سه بعدی از طریق تركیب سلول ها، فاكتورهای رشد و مواد بیولوژیكی، بافت یا اندامی تولید می كنند كه به طرز شگفت انگیزی رفتارهای بافت طبیعی را تقلید می كنند. چاپگرهای زیستی سه بعدی علی رغم تنوعی كه دارند، در یك اصل اساسی مشترك هستند و آن قرارگیری لایه به لایه مواد روی هم برای تولید محصول سه بعدی نهایی است.

محمد احسان غیاثوند، مدیر عامل شركت دانش بنیان "ایده كاران سه بعدی شریف" است كه در زمینه طراحی و ساخت چاپگر زیستی سه بعدی فعالیت می كند. این شركت طراح و سازنده نخستین چاپگر زیستی نیوماتیكی در ایران است. هدف از ساخت این دستگاه، ایجاد بافت مصنوعی جهت استفاده در پروژه های تحقیقاتی در زمینه مهندسی بافت و پزشكی بازساختی یا ساخت قطعه برای ترمیم و جایگزینی بافت آسیب دیده است.

مهم ترین بخش چاپگر زیستی این شركت، هد دستگاه است كه مواد اولیه برای تولید قطعه را به كمك مكانیزم نیوماتیك تزریق می كند. همچنین این دستگاه مجهز به محفظه تمیز جهت چاپ سلول زنده است، به این صورت كه مجهز به فیلتر هپا و لامپ یووی جهت استریلیزاسیون محفظه داخلی دستگاه است. علاوه بر این موارد طراحی دستگاه به گونه ای است كه به دلیل ابعاد مناسب قابلیت استفاده در زیر هودهای آزمایشگاهی نظیر هود لامینار را دارد.



مهم ترین وظیفه نهادهای علمی، توسعه و رشد علم بر اساس نیازهای داخلی است؛ این در حالی است كه مراكز علمی از انجام این موضوع مهم شانه خالی می كنند. اگرچه بسیاری از جوامع علمی دنیا تلاش می كنند تا طرح های نوینی ارائه دهند اما در ایران شناسایی نیازها تنها به عنوان یك هدف ارزشمند محسوب می شود و پس از مدتی، همه موارد به دست فراموشی سپرده می شود. اگرچه بسیاری از شركت های دانش بنیان از قحط الرجال بودن در حوزه علمی شكایت می كنند و معتقدند كه بسیاری از استعدادها در ایران به واسطه بی برنامه بودن مدیران هرز می روند. این موضوع سبب می شود تا بسیاری از طرح ها و نخبگان از ایران خارج شوند و در سرزمین های دیگر ریشه بدوانند. اگرچه معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری تا حدودی به یك محصول دانش بنیان توجه می كند یا با شناسایی یك نیاز، تلاش می كند زمینه ساز یك محصول دانش بنیان باشد، اما به نظر می رسد، این تلاش ها اثربخش لازم را ندارند؛ چرا كه بسیاری از شركت های دانش بنیان تنها حمایت های محدودی را دریافت می كنند و سپس به حال خود رها می شوند.

- چطور به حوزه تولید چاپگرهای زیستی سه بعدی وارد شدید؟

معاونت علمی پیشگام تولید محصول شد

به طور معمول معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، فهرستی از نیازهای علمی ایران را منتشر می كند. در فهرست منتشر شده، چاپگر زیستی سه بعدی به چشم می خورد. این اعلام نیاز و سابقه تیم ما در طراحی و ساخت پلتفرم های سه بعدی، سبب ارائه طرح پیشنهادی ساخت چاپگر زیستی شد. هنگامی كه تحصیلات دانشگاهی را با موفقیت پشت سر گذاشتم، در دو شركت دانش بنیان به عنوان مسئول و مدیر فنی طراحی و ساخت اشتغال داشتم.

طرح پیشنهادی، از سوی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری تایید شد. پس از این مرحله، موضوع استقرار تیم در یك مكان مناسب به همراه تجهیزات مطرح شد. مركز نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات دانشگاه صنعتی شریف، مسئولیت تهیه مكان استقرار تیم را بر عهده داشت؛ علاوه بر این، تجهیزات فنی و اداری لازم را در اختیار تیم ما قرار داد.

مشكلات مالی، بزرگ ترین چالش ما بود و بودجه به صورت قطره چكانی تخصیص داده می شد. پس از گذشت 2 سال از زمان شروع پروژه توانستیم اولین نمونه دستگاه چاپگر زیستی سه بعدی ایرانی به روش مكانیزم نیوماتیكی طراحی كنیم. پس از اینكه اولین چاپگر را تولید و ارائه خدمات را آغاز كردیم، تیم ما شكل رسمی به خود گرفت؛ شركت تاسیس شد و در مدت زمان كوتاهی به واسطه این دستگاه مجوز دانش بنیان نوع یك را دریافت كردیم.

واضح و روشن است كه مباحث مدیریتی و تصمیم گیری های مقام های بالادستی بر روند پیش روی پروسه ساخت اثرگذار بودند. باز هم تأكید می كنم، مسائل مالی بر بسیاری از جنبه های كار مانند افزایش تعداد اعضای تیم و تقویت تجهیزات به صورت مستقیم اثر می گذاشت.



بسیاری از شركت های دارویی و پزشكی جهان به واسطه ترس از تحریم های ایالات متحده بسیار محتاطانه با ایران وارد معامله می شوند؛ این موضوع مختص دارو نیست، بلكه شامل كالاهایی هم می شود كه برای ساخت قطعات پزشكی و دارویی كاربرد دارد.

- چقدر تحریم ها بر فعالیت های شما تأثیر منفی داشت؟

تحریم ها یك چالش بزرگ در عرصه درمان

این دستگاه، نمونه خارجی دارد، اما تحریم عاملی برای ممانعت ورود این دستگاه به ایران است. اگر این كالا تحریم نبود، بازهم به دلیل قیمت گزاف آن امكان واردات وجود نداشت. به طور قطع، تمام دانشگاه ها، آزمایشگاه ها و مراكز پژوهشی نمی توانند چنین كالایی را فراهم كنند. با توجه به این شرایط، بومی سازی این فناوری در ایران به عنوان یك نیاز در نظر گرفته شد كه مراكز پژوهشی و تحقیقاتی بتوانند از خدمات دستگاه ایرانی استفاده كنند.

تحریم بر روند ساخت چاپگر زیستی اثر گذاشت؛ برخی از قطعات مورد نیاز برای ساخت دستگاه توسط واسطه ها از دیگر كشورها وارد می شدند. همچنین مجبور بودیم كه برخی از قطعات مورد نیاز را طراح كنیم و بسازیم. تمام این مشكلات و مسائل عاملی برای كند شدن روند ساخت و تحمیل هزینه های بیشتر شد.

تحریم ها فقط به واردات قطعات مورد نیاز برای ساخت یك كالا محدود نمی شود؛ بسیاری از شركت های دانش بنیان كه موفق به ساخت یك محصول دانش بنیان با فناوری بالا می شوند، برای صادرات محصول تولیدی خود با چالش های متعددی روبرو هستند.

- در زمینه صادرات با چه موانع و چالش هایی روبرو بوده و نیازمند چه حمایت هایی هستید؟

حمایت ها محدود نباشد

تمام موانع را با موفقیت پشت سرگذاشتیم و محصول نهایی را تولید كردیم. اگرچه موفق شده ایم این چاپگر زیستی را به نیوزلند صادر كنیم، اما باید گفت كه صادرات در سطح وسیع با چالش های فراوانی همراه است و موضوعی ساده نیست. اگر خواهان جدی تر شدن روند صادرات این چاپگر باشیم، باید سرمایه گذار خصوصی یا دولتی به ما كمك كند. به طور قطع، در این شرایط می توانیم این دستگاه را با تمام قابلیت هایش به دنیا معرفی كنیم.

معتقدم، بسیاری از هزینه های ساخت این كالا به صورت ریالی است؛ این شرایط را می توان یك فرصت مناسب در مقایسه با شركت های آمریكایی و كانادایی كه دستگاه مشابه را تولید می كنند، دانست. منظور این است، می توانیم كالا را با قیمت بسیار رقابتی و عملكرد فنی هم رده با رقبای خارجی به فروش رساند. حمایت از صادرات یك كالا بسیار اهمیت دارد. هنگامی كه نیاز به این دستگاه اعلام شد، برای ساخت آن تلاش كردند. مسئولان، نتایج حاصله را دیدند و تا حدودی حمایت كردند.

بر این باور هستم، حمایت نباید محدود به ساخت محصول باشد، بهتر است كه به حمایت ها ادامه دهند. اگر صادرات این دستگاه به عنوان یك هدف در نظر گرفته می شود، باید زمینه حضور در نمایشگاه های خارجی فراهم شود كه مستلزم سرمایه گذاری هدفمند با برنامه است. هنگامی كه تمام شركت های دانش بنیان دنیا موفق به ساخت محصول و فروش آن می شوند، به مرحله جذب سرمایه گذار پا می گذارند. شركت های دانش بنیان بدون جذب سرمایه، توانایی پیشبرد اهداف صادراتی خود را ندارد. تعداد محدودی از شركت های دانش بنیان می توانند به مرور زمان به صورت مستقیم و مستقل كالای خود را صادر كنند.

اگرچه جذب سرمایه گذار برای ما بسیار اهمیت دارد، اما هیچ حمایتی در ارتباط با این موضوع دریافت نكرده ایم. پس از ارائه محصول به مشتریان داخلی، مسئولان معاونت علمی كه برای ساخت این دستگاه اعلام نیاز كردند، هیچ واكنشی نسبت به خواسته هایمان نشان ندادند.

برای واگذاری امور مدیریتی آماده هستیم

آماده ایم به منظور به ثمر نشستن این تكنولوژی در كشور و گسترش صادرات آن، بخشی از شركت و یا اجرای امور مدیریتی آن را به بخش خصوصی واگذار كنیم. ساخت این محصول اهداف تحقیقاتی و درمانی ویژه ای را دنبال می كند و ما در حال تلاش برای شناساندن این دستگاه به متخصصان و سرمایه گذاران این حوزه هستیم.

قیمت تمام شده این محصول با ماژول های آن كمتر از 200 میلیون تومان است, مراكز دولتی می توانند با بهره گیری از حمایت های دولتی این كالا را با قیمت كمتر از 150 میلیون تومان تهیه كنند. این چاپگر در مقایسه با برخی از محصولات خارجی دارای عملكرد مشابه و قیمت پایین تری است، به طور مثال دستگاه تك اكسترودر آمریكایی با عملكرد مشابه دستگاه ما و بدون هیچ ماژول اضافه حدود 20 هزار دلار قیمت دارد كه كه با قیمت فعلی دلار حدود 580 میلیون تومان قیمت دارد، در حالی كه دستگاه دو اكسترودر ما به همراه ماژول های اضافی برای مراكز دولتی كمتر از 150 میلیون تومان قیمت دارد، یعنی حدود یك چهارم دستگاه های خارجی.

دپارتمان پزشكی دانشگاه هارواد، مقاله ای در سال 2021 منتشر كرد كه در آن درباره شركت های تولیدكننده چاپگر زیستی سه بعدی اطلاعاتی ارائه داد؛ در این مقاله لیستی از برترین شركت های تولیدكننده دستگاه چاپگر زیستی در دنیا منتشر كرد كه در منطقه غرب آسیا ما تنها شركت آسیایی هستیم كه در این مقاله به آن اشاره شده است. این موضوع برای ما و كشورمان افتخار و موفقیت بزرگی به حساب می آید؛ ما برای توسعه نیازمند توجه هستیم، اما چندان بهاء داده نمی شویم. یك دپارتمان مطرح در سطح دنیا به فعالیت شركت و محصول تولیدی توجه می كند، اما اراده ای برای حمایت و تولید انبوه در داخل كشور وجود ندارد.



بسیاری از صنایع ، تجهیزات و كالاهایی كه به شیوه های قانونی و غیر قانونی وارد كشور می شوند، در شركت های دانش بنیان تولید می شود. ارتباط موثر و درست میان صنایع و شركت های دانش بنیان وجود ندارد، این موضوع به ابزاری قدرتمند برای منفعت طلبان می شود. آنها با واردات یك كالا می توانند یك محصول دانش بنیان را به محاق ببرند. واردات سیستم های مافیایی، ضربه های بزرگی به تولیدات داخلی این شركت ها وارد می كند.

- میزان استقبال از چاپگر زیستی تولیدی شما چقدر است؟

به مهاجرت فكر می كنیم!

مافیا و دست های پشت پرده واردات كالا را می توان عاملی تهدیدكننده برای محصولاتی دانست كه در داخل تولید می شوند، اما به دلیل اینكه نمونه خارجی از كالای تولیدی ما وجود ندارد با چنین آسیبی مواجه نیستیم. همانطور كه گفتم، موضوع بازاریابی (ماركتینگ) و صادرات این چاپگر زیستی در بازار جهانی برای ما یك چالش به حساب می آید.

مشكلات موجود سبب شده تا تمام اعضای تیم فشار زیادی را متحمل شوند؛ چنین مسائلی سبب می شود تا موضوع مهاجرت مطرح شود. مایل هستیم كه تیم خود را توسعه دهیم، اما هنگامی كه تلاش هایمان به دلیل مشكلات به ثمر ننشیند، به انتقال خط تولید به خارج از كشور فكر می كنیم. توجه به پتانسیل و ظرفیت های داخلی محدود است، خارج از مرزهای ایران به ما توجه می كنند، اما در ایران دیده نمی شویم. حدود 2 ماه پیش، یك تیم برزیلی فعال در زمینه سلولی برای همكاری در پروژه ای بزرگ با تیم ما ارتباطات برقرار كرد. این موضوع گواهی بر ادعای توجه كشورهای خارجی به زمینه فعالیت این شركت است؛ خارج از مرزهای ایران دیده می شویم، اما هیچ یك از نهادهای ایرانی فعال در زمینه سلولی و پزشكی به ما توجه نمی كند.

نسبت به محصولات ایرانی بی اعتماد هستیم، چرایی علت بی اعتمادی مسئولان به محصولات ایرانی را نمی دانم. ما این دستگاه را ساخته ایم و خروجی آن قابل لمس است. هنگامی كه نمونه كارهای خود را در شبكه های اجتماعی منتشر می كنیم، خارجی ها درباره محصول تولیدی اظهار نظر می كنند، اما داخلی ها هیچ استقبالی از محصولات نمی كنند. شاید بتوان گفت دلیل این بی توجهی، رایج نبودن این فناوری در ایران است.

فناوری چاپ زیستی هنوز در ایران رایج نیست، تلاش می كنیم این فناوری را جایگزین روش های سنتی كنیم. همانطور كه گفتم، جمعیت كثیری نسبت به لباس تا دستگاه تخصصی كه در ایران تولید می شود، بی اعتماد هستند. تلاش می كنیم تا اعتماد مسئولان را جلب كنیم.



اواخر سال گذشته، برای نخستین بار در ایران توانستیم با همكاری یك تیم پزشكی قوی، عمل شكاف كام یك بیمار را با بهره گیری از چاپ زیستی سه بعدی انجام دهیم. در این فرآیند، پس از تصویربرداری از بیمار و ساخت مدل سه بعدی، ناحیه دارای آسیب از صورت بیمار به وسیله مواد زیستی توسط دستگاه چاپگر زیستی تولید و در بدن بیمار كاشته شد.

در روش چاپ زیستی سه بعدی، یك بافت پوستی یا استخوانی با توجه به اطلاعات به دست آمده از اسكن بیمار و با استفاده از مواد زیستی ساخته می شود. مواد (متریال) زیستی به صورت سنتزی و كامپوزیتی است كه هركدام ویژگی مختص به خود را دارند. در حال حاضر مواد اولیه برای ساخت جوهر زیستی را از كشورهای خارجی وارد كردیم. ساخت خط تولید گرید مدیكال بسیار سخت است و استفاده از این مواد بسیار محدود است. به موضوع ساخت مواد پایه برای ساخت جوهر زیستی فكر می كنیم، ولی به طور حتم با چالش روبرو هستیم. سال ها است، چند شركت شناخته شده آمریكای و اروپایی در این زمینه فعالیت می كنند. وقتی با پزشكان متعددی برای مواد اولیه ساخت جوهر زیستی مشورت می كردیم، اظهار می كردند وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشكی با مواد تولیدی این شركت ها موافقت می كند.

مشكلات تمامی ندارد

با مشكلاتی از طیف های مختلف روبرو هستیم كه مهم ترین چالش مسائل مالی است. همانطور كه گفتم، مراكز دولتی بخش عمده ای از مشتریان ما را تشكیل می دهند. نمایشگاه "ایران ساخت" در آذرماه هر سال برگزار می شود؛ شركت ها با استفاده از پنلی كه در اختیار آنها قرار می گیرد، محصولات تولیدی خود را به مشتریان دولتی ارائه می دهند.

بر اساس اظهار نظر مشتریان و شركت های دانش بنیان، پروسه خرید و فروش بسیار پیچپده است، چرا كه یك صندوق به عنوان ضلع سوم در میان فروشنده و خریدار قرار می گیرد. دو طرف معامله با صندوق قرارداد می بندند و كالا را تحویل و رد و بدل می كنند. این صندوق، پول خریدار را تحویل می گیرد و با اضافه كردن كمك هزینه های دولتی به فروشنده پرداخت می كند. بارها پیش آمده است كه یك كالا را تحویل می دهیم، اما هیچ پولی دریافت نمی كنیم و پس تاخیر فراوان هزینه دستگاه دریافت می شود. شركت های دانش بنیان نوپایی مثل ما برای امور اجرای خود نیازمند پول هستند. این بخشی از ماجرا است، اگر بخواهیم پیش پرداخت دریافت كنیم، وارد كاغذبازی اداری و تضمین تحویل كالا می شویم. با توجه به این شرایط ترجیح می دهیم كه كالا را ابتدا تحویل دهیم و سپس پول را دریافت كنیم.



ما بیشتر خدمات مان را بر بستر شبكه آزمایشگاهی معاونت علمی ارائه می دهیم. سامانه برای این كار طراحی شده، دانشجویان و اساتید می توانند به وسیله آن از شركت ها خدمات مورد نیازشان را دریافت كنند. مشتری موظف است كه حدود 50 درصد از هزینه خدمات ارائه شده را پرداخت كند؛ 50 درصد دیگر نیز توسط این سامانه تسویه می شود. خدمات به صورت مجزا تسویه نمی شود، بلكه به صورت تجمیعی (برای بازه زمانی 2 تا 3 ماهه) محاسبه و پرداخت می شود. پس از اینكه درخواست تسویه حساب را ثبت می كنیم، باید 3 ماه در انتظار دریافت پول باشیم. بنابراین باید گفت، از زمان ارائه خدمات تا دریافت مبلغ خدمات ارائه شده، حدود 6 ماه زمان می برد.

دستگاهی ساخته ایم كه توانایی تولید قطعات با بافت طبیعی را دارد و نسبت به پروتزهای رزینی و فلزی مزیت دارد؛ گویا قطعه تولیدشده در چاپگر یك بافت ترمیم شده از بدن است. این فناوری بومی سازی شده، انتظار داریم كه مبلغ فروش كالای خود را دریافت كنیم؛ چرا كه این مبالغ برای مراكز دولتی بسیار ناچیز است.

- یكی از دغدغه های شركت های دانش بنیان، بحث معافیت مالیاتی است. شما در این زمینه با مشكلی مواجه بودید؟

معافیت مالیاتی شركت های دانش بنیان تنها یك شوخی است

مالیات از دیگر مشكلات شركت های دانش بنیان است. برخلاف آنچه كه در اخبار منشتر می شود، شركت های دانش بنیان معافیت مالیاتی ندارند. سازمان امور مالیاتی كشور معتقد است كه تنها شركت های دانش بنیان نوع یك معافیت مالیاتی دارند. این در حالی است كه ما یك شركت نوع یك هستیم، اما هنگامی كه موضوع را پیگیری می كنیم، مسئولان اجرایی اطلاعی از قانون كشوری یعنی معافیت مالیاتی شركت هایی از دست ما ندارند.

پس از پیگیری های متعدد توانستیم دستگاه های تولیدی را مشمول معافیت مالیاتی كنیم، اما خدمات ما مشمول پرداخت مالیات است. تنها دلخوشی ما معافیت مالیاتی است كه از آن محروم هستیم.

- چقدر از امكانات پارك های علم و فناوری، برج های فناوری یا مراكز مشابه استفاده كرده اید؟

تهیه مكان استقرار تیم سخت است

تهیه فضای استقرار یكی از چالش های مهمی است كه با آن دست و پنجه نرم می كنیم. یك تیم نوپا هستیم و با توجه به قیمت افسار گسیخته قیمت مسكن در تهران نمی توانیم یك دفتر برای استقرار دائم تیم بخریم. كارخانه نوآوری آزادی و پارك و علم فناوری پردیس با هدف استقرار شركت های دانش بنیان احداث شده اند. چند ماه پیش برای استقرار دچار مشكل شدیم و دانشگاه شریف به فضایی كه در اختیار ما قرار داده بود، احتیاج داشت.

شركت های دانش بنیان برای اجاره دفتر نمی توانند به صورت مستقیم به عنوان مثال با كارخانه نوآوری آزادی وارد مذاكره شوند. (بخشی از) این مكان در اختیار شركت های بزرگی است كه همگی نام آنها را بارها شنیده ایم. غول های بزرگ تجاری كه در گذشته ای نه چندان دور، یك استارت آپ بوده اند و حالا متولی امور اجرایی این مكان هستند. قیمت اجاره هر صندلی در فضای اشتراكی كارخانه نوآوری آزادی حدود یك میلیون و پانصد هزار تومان است كه بسیار گران قیمت محسوب می شود. شركت های دانش بنیان باید به صورت مستقیم برای اجاره این مكان ها وارد مذاكره شوند، نه اینكه به واسطه ها چندین میلیون بپردازند. قیمت رهن یك اتاق 20 متری نیز حدود 350 میلیون تومان است.

برج فناوری طرشت نیز برای شركت های دانش بنیان تاسیس شده است. قیمت رهن یك واحد 100 متری در این برج فناوری حدود 800 تا 900 میلیون تومان است كه در مقایسه با قیمت منطقه بسیار گران است. مدیریت اجرایی این مكان ها به افراد اشتباه واگذار می شود و شركت های دانش بنیان از تهیه مكان مناسب باز می مانند.



اگر بخواهیم در یك نمایشگاه خارجی شركت كنیم، صندوق نوآوری و شكوفایی، 70 درصد از هزینه ها را پرداخت می كند. به طور مثال، شركت در یكی از نمایشگاه های امارات حدود 300 میلیون تومان هزینه دارد. ابتدا باید هزینه ها را به طور كامل پرداخت كنیم و سپس با ارائه مستندات می توانیم هزینه ها را دریافت كنیم.

كارگزاران صندوق نوآوری و شكوفایی كه مسئولیت بازاریابی را برعهده دارند، مسئولیت خود را به درستی انجام نمی دهند. به طور مثال، ما برای بازاریابی و شركت در شوروم محصولات دانش بنیان در روسیه وارد قرارداد با یك كارگزار شدیم و در نهایت بعد از 6 ماه از شروع قرارداد، این كارگزار لیستی از دانشگاه های روسیه در اختیار ما قرار داد كه پتانسیل خرید چاپگر تولیدی ما را داشتند. تهیه لیست دانشگاه ها با یك جستجوی اینترنتی ساده نیز میسر است، اما برای همین لیست و همچنین فعالیت های انجام نشده برای ما 35 میلیون تومان تمام شد. پس از كش و قوس های فراوان و انصراف از ادامه قرارداد، كارگزار 10 درصد مبلغ پرداخت شده را كسر كرد و باقیمانده پول را واریز كرد. شركت در نمایشگاه روسیه برای ما ره آوردی نداشت؛ حالا برای شركت در نمایشگاه كشور ارمنستان از ما دعوت كرده اند.

یكی از دستگاه های تولیدی خود را در نمایشگاه دائمی محصولات صادراتی "ایران ساخت" گذاشته ایم، اما هیچ وقت برای ارائه (پرزنت) دستگاه دعوت نشده ایم. اكثر اقداماتی كه برای بازاریابی دستگاه های تولیدی دانش بنیان انجام می شود، نمایشی است. شعار سال، توجه به اقتصاد دانش بنیان است؛ این موضوع نباید به یك شعار محدود شود. تصمیم بر این بود تا محصول خود را در اكسپوی دبی نمایش دهیم، این موضوع با تغییر یكی از مدیران منحل شد. نمایشگاهی كه برای محصولات با فناوری بالا است به محلی برای فروش گز و شیرینی ایرانی تبدیل شد.

انتهای پیام