عكس دریافتی و تزیینی است به گزارش ایسنا، بیماری آرتروز یا استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل در سراسر جهان است و مفصل زانو بیشتر درگیر این مشكل می شود. در این بیماری، غضروف ها و ساختارهای اطراف آن ها تخریب شده و همچنین باعث به وجود آمدن خارهای استخوانی و تحلیل استخوان می شوند. بیماری آرتروز یا استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل در سراسر جهان است و مفصل زانو بیشتر درگیر این مشكل می شود. در این بیماری، غضروف ها و ساختارهای اطراف آن ها تخریب شده و همچنین باعث به وجود آمدن خارهای استخوانی و تحلیل استخوان می شوند.

نزدیك 40 درصد از بیماران بالای 65 سال از آرتروز زانو رنج می برند و درد، تورم، ضعف عضلانی، كاهش دامنه حركتی، بی ثباتی مفصل، كاهش تعادل، سفتی مفاصل و ... از جمله علائم و نشانه های این بیماری هستند.

در بیماران مبتلا به آرتروز خطر سقوط و زمین خوردن افزایش پیدا می كند و عوامل مختلفی در بروز این مشكل نقش دارد. زمین خوردن در سالمندان منجر به آسیب های مختلفی از جمله شكستگی استخوان می شود. همچنین این مشكل پیامدهای روانی مانند ترس از زمین خوردن و افسردگی را نیز به همراه دارند كه همین موضوع باعث كاهش كیفیت زندگی این بیماران می شود.

مطالعات مختلفی در مورد روش های بهبود تعادل و كاهش خطر سقوط انجام شده است و در برخی از این مطالعات عنوان شده كه ورزش تركیبی در آب می تواند در بهبود خطر زمین خوردن مؤثر باشد.

در محیط های آبی حفظ تعادل به دلیل تغییر مركز ثقل بدن، چالش برانگیزتر است و ممكن است تمرینات تعادلی در آب بتواند خطر سقوط را كاهش دهد. پژوهشگران گروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشكی زاهدان در مطالعه ای به بررسی این موضوع پرداختند.

در این مطالعه برای مقایسه تاثیر انجام تمرین تعادلی در آب و خشكی در بهبود تعادل، 43 زن بیمار مبتلا به آرتروز زانوی خفیف تا متوسط انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه (تمرین تعادلی در آب، تمرین تعادلی در خشكی و گروه كنترل)، قرار گرفتند.

برای انجام این مطالعه از بیماران گروه های تمرین تعادلی در آب و خشكی درخواست شد كه علاوه بر تمرین های روتین فیزیوتراپی، 12 جلسه تمرین تعادلی به مدت چهار هفته و هر هفته سه جلسه، انجام دهند و بیماران گروه كنترل تنها درمان روتین فیزیوتراپی را دریافت كردند.

پیش از شروع این مطالعه، میزان خطر سقوط این بیماران با استفاده از یك دستگاه تعادلی ارزیابی شد. برای این اندازه گیری از بیماران خواسته شد با پای برهنه و چشم باز روی یك سطح بایستند و دست ها روی قفسه سینه قرار بگیرد. از آن ها خواسته شد صاف بایستند و هنگام تغییر زاویه دستگاه، تنها در صورت نیاز كمی وضعیت بدن خود را تغییر دهند. برای اندازه گیری خطر سقوط، سطح ناپایداری دستگاه در سطح دو تا 6 قرار گرفت. همچنین پس از 12 جلسه تمرین نیز همه شركت كنندگان در این مطالعه مجدد از نظر خطر سقوط مورد بررسی قرار گرفتند.

بررسی های این مطالعه نشان داد كه خطر سقوط در همه گروه ها پس از مداخله، بهبود پیدا كرد و این بهبود می تواند به دلیل تمرینات تقویتی و كششی باشد كه در فیزیوتراپی های روتین انجام می شود.

در این مطالعه، تفاوتی بین دو گروه تمرین تعادلی در آب و خشكی مشاهده نشد. مقایسه بین این دو گروه با گروه كنترل نشان داد كه گروه تمرین تعادلی در آب تفاوتی با گروه كنترل نداشت، ولی خطر سقوط بیماران در گروه تمرین تعادلی در خشكی نسبت به گروه كنترل بهبود پیدا كرده بود.

این نتایج حاكی از این بود كه خطر زمین خوردن پس از تمرین تعادلی، در هر دو محیط آبی و خشكی كاهش می یابد؛ اما گروه تمرین در خشكی نتیجه بهتری داشت و این موضوع بر خلاف فرضیه ابتدایی پژوهشگران بود.

پژوهشگران این مطالعه، بر اساس نتایج به دست آمده، می گویند: با توجه به هزینه های بالای استفاده از استخر و درمان های مبتنی بر آب، می توان تمرینات را در محیط خشكی تجویز كرد.

در انجام این تحقیق فرزانه حاج محمدی، محمد حسینی فر، اصغر اكبری، فاطمه غیاثی، حسن نامور، احمدرضا عسكری آشتیانی؛ پژوهشگران گروه فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشكی زاهدان با یكدیگر مشاركت داشتند.

یافته های این مطالعه به صورت مقاله علمی در نشریه مجله توانبخشی ایرانیان (Iranian Rehabilitation Journal) منتشر شده است.

انتهای پیام