سارینا ساعدی بعد از اعزام نشدن تیم دوومیدانی به مسابقات قهرمانی جهان می گوید: اگر فدراسیون قصد داشت تیم اعزام كند یك اردو برای ما برگزار می كرد
شاید خبر جذابی برای خیلی ها نبود و به سادگی از كنارش گذشتند اما برای 5نفری كه در چند ماه گذشته سخت ترین تمرینات را انجام داده بودند به امید اینكه كنار بهترین های جهان رقابت كنند، اعزام نشدن تیم به مسابقات قهرمانی جهان، شوك بزرگی بود، در این حد كه بعضی از آنها را از ادامه كار پشیمان كند. مسابقات دوومیدانی قهرمانی جوانان جهان از فردا در كلمبیا برگزار می شود اما 5دوومیدانی كار ایران كه سهمیه این رقابت ها را دارند در ایران هستند و در حسرت مسابقه. علی امیریان دونده 800متر از سیستان و بلوچستان خودش را به سطح جهانی رسانده بود. سمیر اقبالی در دوی 3هزارمتر با مانع، ارشیا صادقی در پرش با نیزه، ارسلان قشقایی در پرتاب وزنه و سارینا ساعدی در پرش 3گام ورزشكاران تهرانی بودند كه ركورد ورودی را آورده بودند. فدراسیون دوومیدانی چند بهانه برای اعزام نشدن تیم دارد؛ یك روز از صادر نشدن ویزا می گوید و یك روز هم از هزینه بالای اعزام. بعضی وقت ها هم از ركوردهای پایین این 5نفر گلایه می كند. سارینا ساعدی از حال بدی كه این روزها دارد، به همشهری می گوید.

دوشنبه مسابقات شروع می شود و شما در تهران هستید. از قبل می دانستید فدراسیون قصدی برای اعزام تیم ندارد؟
نه همه چیز نشان می داد كه قصد فدراسیون اعزام تیم است. من نخستین نفری بودم كه سهمیه گرفتم. آبان سال پیش در مسابقات خرم آباد بود كه به ورودی مسابقات قهرمانی جهان رسیدم. مسابقات فصل زمستان هم كه تمام شد، فدراسیون چند مسابقه برگزار كرد كه بچه های دیگر بتوانند به ركوردهای ورودی برسند. در همین چند ماه بچه ها چند مسابقه دادند و 4نفر از پسرها هم به ركورد رسیدند. در این مدت مدام می گفتند كه تیم اعزام می شود. فقط تأكید داشتند كه بچه ها حتما ركوردهای ورودی شان را تكرار كنند.

بهانه آورده اند كه ركوردهای بچه ها خوب نبوده.
خوب نبوده؟ بچه ها به ركوردهای ورودی فدراسیون جهانی رسیده اند. این یك حد نصاب است، یك قانون و برای همه كشورها هم یكسان است، یك قانون برابر. همه بچه ها نه تنها به این ركوردها رسیدند كه اگر دونده بودند، چند ثانیه بهتر دویده اند، اگر پرنده هم بوده اند، چند سانتی متری بهتر پریده اند. پرتابی ها از حد نصاب بیشتر پرتاب كرده اند. اصلا اینطور نیست كه ركورد ما خوب نباشد. این ركورد را گذاشته اند كه همه در یك حدی باشند كه بتوانند رقابت كنند. اگر ما در حد رقابت جهانی نبودیم، نمی توانستیم به ركورد ورودی برسیم.

شاید انتظارشان این بوده كه ركوردهایتان در حد مدال باشد.
اگر قرار باشد فقط كسانی كه می توانند مدال بگیرند به مسابقات اعزام شوند، در هر مسابقه چهارپنج نفر بیشتر نباید شركت كنند. مهم رقابت با بزرگان جهان است.

گفته می شود فدراسیون در این مدت هیچ اردویی برای شما 5نفر برگزار نكرده است.
درست است ما هیچ اردویی نداشتیم. از بین ما 5نفر، 4نفر تهرانی بودیم و خیلی راحت می توانستند برایمان اردو بگذارند. فقط علی امیریان است كه اهل سیستان و بلوچستان است.

پس همین كارشان نشان می دهد كه نمی خواستند تیم را اعزام كنند.
نمی دانم چه بگویم.

امسال مسابقات قهرمانی آسیا هم برگزار نشد.
بدترین قسمت ماجرا همین است. قرار بود خردادماه مسابقات آسیایی جوانان باشد كه آن هم كنسل شد. امسال آخرین سالی بود كه می توانستم در گروه سنی جوانان مسابقه بدهم، با این اتفاقات همه فرصت هایم را از دست دادم. خیلی برایم سخت گذشت. اگر مسابقات آسیایی برگزار می شد، الان اینقدر حرص نمی خوردم.

اگر به مسابقات قهرمانی جهان می رفتید، چه اتفاقی برای شما می افتاد؟
مسابقات سطح خیلی بالایی دارد، شركت در آن یك امتیاز برای من است و در روزمه ام ثبت می شود. هم تجربه خوبی برایم بود و هم اینكه روی كارمان تأثیر می گذاشت. ركوردهای آسیا در مقایسه با ركوردهای جهانی خیلی پایین است. مهم این است كه در شرایط مسابقه سطح بالا قرار بگیری و بتوانی سطح خودت را بالاتر ببری.

با این اتفاقات چطور انگیزه تان را حفظ می كنید؟
به سختی. آن روز كه گفتند تیم اعزام نمی شود خیلی به هم ریختم. شب خوابم نبرد، تا صبح بیدار بودم. چند روزی هم در شوك بودم. نمی توانستم به چیزی فكر كنم. انگیزه ام را برای تمرین از دست داده بودم. در ایران خودم با خودم رقابت می كنم و دوست داشتم در یك مسابقه با بهتر از خودم باشم. اما این حس های بد فقط چند روز طول كشید و دوباره كارم را شروع كردم. ولی مدام به خودم می گفتم فدراسیون كه نمی خواست تیم اعزام كند، چرا مسابقه برگزار كرد، چرا ما در گرما و سرما تمرینات سخت انجام دادیم و این همه هزینه كردیم.

بعضی از بچه ها هم كه وسیله ندارند. مثل ارشیا صادقی كه پرش با نیزه كار می كند ولی نیزه ندارد.
بعضی از ماده ها به وسیله نیاز دارد و كار پرش با نیزه از همه سخت تر است. هر كسی با توجه به قد و وزنش باید نیزه داشته باشد. وزن كه بالاتر می رود، نیزه هم عوض می شود. تهیه اش راحت نیست. در مسابقات برون مرزی هم بچه ها نمی توانند با خودشان نیزه ببرند و با نیزه ورزشكاران دیگر مسابقه می دهند كه خیلی به وزن و قدشان نمی خورد.

باید خیلی انگیزه داشته باشید كه بتوانید در این شرایط كار كنید.
بله ولی با این اتفاقات خیلی ها انگیزه شان را از دست می دهند. حیف است، ما خیلی استعداد داریم ولی ما را كه می بینند می گویند چرا باید تلاش كنیم به ركورد برسیم؟ این همه استعداد و انگیزه از بین می رود ولی كسی هم پاسخگو نیست.

هزینه ها
همه هزینه ها با خودمان و خانواده هایمان است. هزینه های كفش، لباس، مكمل، ماساژ و... را فدراسیون نمی دهد. یك آسیب كوچك می بینی باید كلی هزینه درمان و فیزیوتراپی بدهی. مكمل هر روز گران تر می شود، هم وارد نمی شود و هم با هر باری كه دلار گران می شود، قیمت مكمل هم چندبرابر می شود. هزینه هااینقدر زیاد است كه ذهنم یاری نمی كند بگویم چقدر می شود.