حامد عابدین زاده، رئیس هیات مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران با بیان اینكه حدود یك سال از شیوع بیماری كرونا می گذرد، در این باره به ایسنا می گوید: در این دوران مشكلات ارتباطی مانند زدن ماسك و سخت تر شدن برقراری ارتباط برای ناشنوایان و حتی افراد كم شنوا و كسانی كه كاشت حلزون انجام دادند ایجاد شده است. البته این شرایط باعث اثبات به آن دسته از مسئولان و پزشكانی كه می گفتند «كسی كه كاشت حلزون انجام می دهد یا از سمعك استفاده می كند و یا در حوزه توانبخشی زیاد كار كند، شنوا می شود و نیازی به زبان اشاره ایرانی ندارد»، شد. كرونا ثابت كرد كه اینطور نیست؛ اگر فردی ناشنوا متولد شود هویت و غریزه او هم همانطور ناشنوا می ماند و هیچوقت تغییر نمی كند.

وی معتقد است كه در دوران كرونا راه حل برقراری ارتباط میان ناشنوایان و كم شنوایان با شنواها «ارتباط نوشتاری» است و یا اینكه افراد با رعایت فاصله اجتماعی (بین 1.5 تا 2 متر فاصله) با پایین كشیدن ماسك و لب خوانی و آهسته و شمرده شمرده صحبت كردن بدون صدای بلند با ناشنوایان ارتباط برقرار كنند.

عابدین زاده ادامه می دهد: با توجه به شرایط كرونایی، لزوم رعایت پروتكل های بهداشتی و فاصله اجتماعی برای همه انسان ها لازم است، اما زدن ماسك باعث سختی بسیاری برای ناشنوایان در زمینه برقراری ارتباط و بروز حساسیت و فشارهای روحی به آنها شده است، چراكه این جامعه برای برقراری ارتباط نیاز به لب خوانی دارند.

رئیس هیات مدیره انجمن جامعه ناشنوایان ایران كه خودش یكی از اعضای جامعه ناشنوایان است، با بیان اینكه ویروس كرونا باعث شده جامعه ناشنوایان نتوانند با افراد ارتباط برقرار كنند و ماسك زدن باعث عدم ارتباط آنها شده است، زیرا آنها نمی شنوند، از مردم خواست تا در زمان برخورد با افراد ناشنوا، برای آنها احترام قائل شده و برای سلامتی خود و آنها فاصله اجتماعی را رعایت كرده و با پایین كشیدن ماسك و بیان حرف های مهم و به صورت خلاصه در زمان كوتاه، سخنان خودشان را به آنها انتقال دهند و در صورتی هم كه نمی توانند ماسك خود را كنار بزنند، از طریق نوشتن با فرد ناشنوا ارتباط برقرار كنند.

وی در بخش دیگری از این گفت وگو به دیگر مشكلات جامعه ناشنوایان اشاره می كند و با بیان اینكه ناشنوایان با توجه به شرایط كرونا و تحریم در واردات سمعك و باتری آن با مشكلات بسیاری روبرو شده اند، می افزاید: خدمات سمعك و شنوایی به دلیل كمبود ارز و گران شدن سمعك، باتری سمعك و قطعات و تجهیزات مربوط به آن، بسیار محدود شده است و ناشنوایان توان خرید معمولی ترین سمعك و باتری كه حداقل چهار میلیون قیمت دارد را ندارند؛ سمعك های با كیفیت بالا حدود 8 میلیون تومان و باتری سمعك نیز بسته ای 350 هزارتومان ارزش دارد؛ با وجود حداقل حقوق دریافتی، ناشنوایان توانایی خرید سمعك و باتری را ندارند.

رئیس هیات مدیره انجمن جامعه ناشنوایان ایران خاطرنشان می كند: از سوی دیگر، حمایت مالی مانند بیمه و حقوق از سوی سازمان بهزیستی در راستای تامین خدمات توان بخشی بسیار ضعیف عمل می شود.

وی همچنین ادامه می دهد: از سوی دیگر تعرفه بیمه تامین اجتماعی و بیمه تكمیلی بسیار پایین است ؛ به طور مثال بیمه تنها یك میلیون از هزینه سمعك را پوشش می دهد، این درحالیست كه یك سمعك حدود چهار میلیون قیمت دارد و فرد ناشنوا باید سه میلیون تومان آن را خودش پرداخت كند كه این رقم برای او بسیار سنگین است.

رئیس هیات مدیره انجمن جامعه ناشنوایان ایران در بخش دیگری از صحبت های خود بر لزوم رسمی شدن زبان اشاره در كشور تاكید می كند و می گوید: زبان اول ناشنوایان زبان اشاره ایرانی و زبان دوم آنها زبان فارسی است و لازم است كه پزشكان، معلمان، مسئولان و... از زبان اشاره حمایت كنند.

عابدین زاده با بیان اینكه در قانون حمایت از حقوق معلولان نیز زبان اشاره به صورت رسمی شناخته نشده است و این موجب پایمال شدن حقوق ناشنوایان شده است، ابراز امیدواری می كند كه با پیگیری های سازمان بهزیستی و وزارت كار و رفاه اجتماعی، در سال جاری زبان اشاره به عنوان زبانی رسمی، به رسمیت شناخته شود.

وی همچنین نسبت به بی توجهی سازمان صداوسیما نسبت به جامعه ناشنوایان انتقاد می كند و می گوید: وزیر رفاه در مراسمی كه به مناسبت گرامیداشت هفته جهانی ناشنوایان برگزار شد، با رئیس سازمان صدا و سیما تماس و برای بهره مندی ناشنوایان از برنامه های صدا و سیما قول گرفت؛ سالهاست كه ناشنوایان از تلویزیون فاصله گرفته اند، زیرا مترجمی كه در صدا و سیما كار ترجمه را انجام می دهد از زبان فارسی اشاره ای استفاده می كند كه این زبان با زبان اشاره ایرانی بسیار متفاوت است، اما متاسفانه گروهی كه در صدا و سیما مشغول به كار هستند، به درخواست ها و انتقادات جامعه ناشنوا توجهی ندارند و طی سالیان گذشته فقط قول داده اند و هرگز به قول هایشان عمل نكرده اند.

دشواریهای ناشنوایان در روزگار كرونایی

علی همت محمودنژاد-مدیرعامل انجمن دفاع از حقوق معلولان نیز در این باره و با اشاره به مشكلات جامعه ناشنوایان در دوران كرونا به ایسنا گفت: جامعه ناشنوایان از طریق لب خوانی می توانند با افراد ارتباط برقرار كنند، اما در دوران كرونا ارتباط ناشنوایان با جامعه به طور محسوسی كاهش پیدا كرده است. از سوی دیگر می بینیم كه علاوه بر كاهش برقراری ارتباط ناشنوایان، آنها در استفاده از كلاس های آموزشی كه به صورت آنلاین برگزار می شود به شدت با چالش مواجه شده اند.

وی ادامه داد: می طلبید كه در این راستا پكیج های خدماتی و مشاوره ای برای ناشنوایان در نظر گرفته می شد. دسترسی ناشنوایان به موبایل و وسیله هایی كه بتواند به آنها در برقراری ارتباط مجازی كمك كند، نیز ضروری به نظر می رسد.

مدیرعامل انجمن دفاع از حقوق معلولان با بیان اینكه در دوران كرونا میزان اشتغال ناشنوایان كاهش یافته است، تاكید كرد: به طور مثال اگر فرد ناشنوایی، راننده و در حال مسافركشی باشد، به دلیل داشتن ماسك و عدم لب خوانی و اینكه فضای ماشین فضای كوچكی است و باید از ماسك استفاده شود، شرایط برایش بسیار دشوار است.

محمودنژاد گفت: البته در این خصوص طرح های ابتكاری از سوی ناشنوایان درخصوص طراحی ماسك های طلقی صورت گرفته است، اما جامعه به دلیل اینكه چندان به فكر معلولین نیست و این تبعیض ها همیشه وجود داشته مایل به استفاده از آنها نبود و یا هزینه این نوع از ماسكها برای جامعه بسیار بالا بود. امید است كه كرونا هرچه زودتر ریشه كن شود تا شرایط ناشنوایان نیز برای برقراری ارتباط بیشتر شود و دولت نیز بسته های حمایتی را برای ناشنوایان در نظر گیرد.

وی در ادامه به طرحی كه ناشنوایان برای اطلاع رسانی از مشكل آنها در برقراری ارتباط در شبكه های اجتماعی راه اندازی كرده اند، اشاره كرد و گفت: این طرحی كه در محیط مجازی منتشر شده بیشتر برای فرهنگ سازی و جلب توجه مردم به حقوق ناشنوایان است؛ زمانی كه افراد با ناشنوایان صحبت می كنند باید با رعایت فاصله اجتماعی، ماسك را كنار زده و بعد از اتمام صحبت دوباره از آن استفاده كنند.

مدیرعامل انجمن دفاع از حقوق معلولان تصریح كرد: در یكی از سخنرانی های خود كه در تلویزیون نیز پخش شد به خاطر لب خوانی برای جامعه ناشنوایان، از ماسك استفاده نكردم البته با رعایت فاصله اجتماعی، اما یكی از خبرنگاران صدا و سیما گزارشی درمورد استفاده از ماسك تهیه كرده بود و در بخشی، از تصویر من استفاده كردند و نوشتند كه «آقای دكتر پس ماسكتان كجاست؟». به هرحال شرایط افراد و برداشت های جامعه از شرایط افراد دارای معلولیت بسیار متفاوت است و همه این موارد باید با كارهای فرهنگی پیش برود.

وی افزود: باتوجه به تمام موضوعات اشاره شده، به رسمیت شناختن زبان اشاره ناشنوایان موضوعی است كه باید به طور جدی در دستور كار مجلس شورای اسلامی قرار گیرد.

انتهای پیام