فكر كردن به رؤیاهایش هم شیرین است و او را به آسمان هفتم می برد. رؤیاهایی كه تحققش هم برای او و هم قشرانش به آرزو و آرمانی تبدیل شده كه به این زودی ها برآورد شدنی نیست زیرا همتی برای جامه عمل پوشاندن به آن نیست چه رسد به كار مضاعف.

اشتغال، مسكن و ازدواج اضلاع مثلث مطالباتی معلولان است، اضلاعی كه كسی نمی خواهد یا نمی تواند قلم به دست گرفته و به ترسیم آن بپردازد. مسئولان استانی كه با محدودیت هایی برای ترسیم این سه ضلع مواجه هستند و این گره كور باید به دست تصمیم گیران و تصمیم سازان كشور باز شود مشروط بر اینكه مجریان قانون آنها را به منصه ظهور برسانند اما نه تنها ایده ای و راهكاری برای آن متصور نیستند بلكه حتی قوانین نصف و نیمه موجود هم به شكل كامل اجرا نمی شود و البته عده ای هستند كه قانون را تفسیر به رأی كرده و به نوعی راه فرار از اجرای آنها را پیدا می كنند.

آن قدری كه عده ای به دنبال كشف راه فرار از اجرای قوانین برای معلولان هستند، اگر به فكر اجرای قانون بوده و خواستار پیاده شدن آن در كشور می شدند شاید امروز كمتر معلولی پیدا می شد كه اشتغال، مسكن و ازدواج رؤیایی دست نیافتنی او محسوب می شد.

بی ثباتی اقتصادی هم كار را برای معلولان و زندگی آنها سخت تر كرده است زیرا آنها ازیك طرف باید هزینه های زندگی نرمال را تأمین و تهیه كنند و از طرف دیگر هزینه های مازاد به دلیل شرایط خاصشان را به مانند هزینه های دارو، پزشك، حمل ونقل و غیره گره های زندگی آنها را كورتر است اما آنها همچنان با پستی و بلندی های زندگی می جنگند تا بتوانند مسیر زندگی و توسعه فردی و اجتماعی خود را هموار كنند، كاری كه سخت است اما محال نیست.

نشستن پای سفره درد و دل معلولان سبب می شود كه تصورات از زندگی آنها به هم بریزد زیرا زندگی آنها به مانند كوه یخی است كه فقط قله آن بیرون زده و بیشترین قسمت و البته سخت ترین آنها زیر آب پنهان شده و دور از چشم است و تنها كسانی می توانند این قسمت را مشاهده كنند كه از نزدیك درگیر زندگی این قشر باشد.



اشتغال مهم ترین مطالبه معلولان

«قانون حمایت از معلولان در هیئت دولت تصویب و ابلاغ شده است اما كمتر سازمانی راضی به اجرای آن است و از طرف دیگر چون تعداد كثیری از معلولان با حقوق قانونی خود آشنا نیستند بنابراین نمی توانند مطالبه گری كرده و خواهان اجرای قوانین و رعایت حقوق خود بشوند.» این را یكی از معلولان اردبیلی در گفت وگو با ایسنا بیان كرد و گفت: طبق مصوبه دولت در سال 1397 باید 30 درصد پست های سازمانی تلفنچی دستگاه ها، شركت های دولتی و نهادهای عمومی به افراد نابینا و كم بینا و افراد دارای معلولیت جسمی و حركتی و 30 درصد پست های سازمانی دفتری و ماشین نویسی دستگاه ها، شركت های دولتی و نهادهای عمومی به افراد دارای معلولیت جسمی و حركتی اختصاص یابد و همچنین دولت موظف است حداقل 3 درصد از مجوزهای استخدامی خود را به معلولان اختصاص دهد اما در همین اردبیل چند اداره یا سازمان می شناسید كه به این مصوبه عمل كرده باشد؟

«محمد» با بیان اینكه اشتغال مهم ترین مطالبه معلولان است، تشریح كرد: اگر مسئله اشتغال معلولان حل شود تا حدود زیادی به مطالبات معلولان پاسخ داده شده است و این امر میسر نمی شود مگر آنكه تشكل های صنفی پیگیر مطالبات بوده و نهادهای مجری قوانین و همچنین نهادهای نظارتی در این زمینه بدون اغماض برخورد كرده و به معنای واقعی كلمه به قوانین حمایتی معلولان جامه عمل بپوشانند.

وی با بیان اینكه كارفرمایان بخش از نحوه تخصیص و پرداخت كمك هزینه ارتقای كارایی افراد دارای معلولیت شاغل در واحدهای بخش خصوصی اطلاع ندارند، اضافه كرد: اگر كارفرمایان از این بسته های حمایتی آگاه شوند قطعاً نسبت به جذب افراد دارای معلولیت تشویق و ترغیب می شوند و این آگاه سازی باید توسط اداره كار، سازمانی بهزیستی، استانداری و فرمانداری ها انجام شود كه چنین اراده ای در آنها دیده نمی شود.

به گفته «محمد»، ازدواج معلولان هم پروسه ای است كه كمتر معلولی موفق به پیمودن این پروسه می شود زیرا یا دختران راضی به ازدواج با افراد معلول نمی شوند یا خانواده ها با این ازدواج مخالفت می كنند و خانواده ها و دختران كمی پیدا می شوند كه حاضر به ازدواج با افراد معلول حتی با درصد معلولیت كمتر باشند.



ترحم؛ آزاری كه كمتر كسی متوجهش می شود

اینكه معلولان تا چه حدی می توانند با اشتغال مسائل و مشكلات فرهنگی و اجتماعی و معیشتی خود را مرتفع كنند، بستگی به نوع جهان بینی خود معلولان و همچنین ترمیم و اصلاح فرهنگ برخورد با معلولان در جامعه است هرچند كه اشتغال «ابَرمشكل» معلولان است اما اصلاح نوع نگاه جامعه به این افراد مسئله ای است كه باید نهادهای فرهنگی و مدنی در آن پیشقدم شده و در این زمینه ذهنیت مردم را از ذهنیت منفی با بك گراند ترحم تغییر دهند چرا كه نهادهای آموزشی اعم از آموزش وپرورش و آموزش عالی هیچ تعلیمی به افراد در زمینه برخورد صحیح با معلولان نداده است.

یكی از معلولان اردبیل بر این باور است كه نگاه ترحم آمیز مردم به معلولان نوعی آزار روحی و روانی است كه كمتر كسی متوجه آن می شود و افراد در حال مساعدت به معلولان دچار این نوع آزار می شوند و باید این نگاه در جامعه تغییر یابد.

«زهرا» در گفت وگو با ایسنا اظهار كرد: نباید رفتار افراد در جامعه به گونه ای باشد كه معلولان به دلیل نوع برخورد افراد جامعه با آنها گوشه عزلت اختیار كرده و از حضور در اجتماع پرهیز كنند زیرا این چنین كاری موجب می شود معلولان دچار افسردگی شده و استرس حضور در اجتماع را داشته و از حضور در جامعه فرار كنند.

وی با بیان اینكه تهیه مسكن برای معلولان از دیگر مشكلاتی است كه كمتر كسی به آن توجه می كند، گفت: با این هزینه سرسام آور مسكن، دیگر كمتر معلولی قادر به تأمین مسكن برای سكونت است، بنابراین باید دولت با ارائه سوبسیدهایی در زمینه مسكن معلولان، كمك حال معلولان برای تهیه مسكن باشد.

معلولان هم به مانند هر قشر دیگری حق حیات فرهنگی، اجتماعی، هنری و ... دارند و نباید كسی مانع این حیات شده یا بر سر راه آنها سدی ایجاد كند و دراین بین مهم ترین مسئله فرهنگ سازی است كه متولی خاصی برای آن در نظر گرفته نشده است و همه نهادهای فرهنگی یا فرهنگ ساز به نوعی از این مسئولیت شانه خالی می كنند.

بدون فرهنگ سازی نمی توان كاری از پیش برد و باید در این زمینه قانون گذاری شده و سازمان و افراد و نهادها مكلف به اصلاح فرهنگ برخورد با معلولان در زمینه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی باشند.

انتهای پیام