پایگاه مركز اسناد انقلاب اسلامی؛ مراجعه مردم خرم آباد به علما و روحانیون همیشه زیاد بوده است. اصولا مراجعه مردم به علما برای انجام عقود شرعی خود، مانند: ازدواج، طلاق و معاملات، بیشتر از محاضر بوده است. منزل علما از صبح تا غروب، مركز این نوع مراجعات بوده و مردم به دلیل اعتماد به روحانیت؛ نزاع های شخصی، خانوادگی و قبیله ای خود را نزد آن ها حل و فصل می كردند. تا جایی كه علما به دلیل اشتغالات فراوان و كمبود وقت، خودشان نمی رسیدند همه كارها را به تنهایی انجام دهند و به همین خاطر، همیشه چند نفری بودند كه وظیفه داشتند كارهای تحریری علما را انجام دهند.
رابطه بی واسطه علمای لرستان با مردم
یك سنت دیگری در لرستان وجود داشت كه در ایام محرم و ماه رمضان، علما در مجالس سوگواری منبر می رفتند؛ مثلا در روز یك منبر می رفتند و حساب منبر علما از منبر وعاظ و منبری ها جدا بود. این هم رسم بود كه یك امام جماعت كارش فقط اقامه نماز جماعت نبود، بلكه هم نماز جماعت می خواند، هم به كار مردم رسیدگی می كرد و هم اینكه گاهی منبر می رفت و این مساله در بین همه علمای خرم آباد عمومیت داشت.
در ایام عید و مناسبت های دیگر، مردم به دیدن علما می رفتند و علما نیز به بازدید مردم می رفتند و این دید و بازدیدها موجب نزدیكی و ارتباط بین مردم و روحانیت بود. همچنین گاهی علما با دعوت الوار و عشایر به میان آن ها می رفتند. خلاصه كلام اینكه، ارتباط مردم با علما بسیار شدید بود.
ماجرای استعفای شیخ لرستانی از مجلس شورای ملی
در مورد مرحوم حاج شیخ عبدالرحمان لرستانی؛ كه دیوانی هم دارد و قبرش هم در قبرستان نو قم می باشد، عموی بنده و دیگران نقل می كنند كه ایشان اهل فضل بوده و تحصیلاتش در نجف بوده است و از علمای معروف و به نام خرم آباد بود و رتق و فتق امور مردم را عهده دار بوده است. در دوره های اولیه مجلس شورای ملی كه مردم تلاش می كردند علما را به مجلس بفرستند، یكی از كسانی كه به عنوان منتخب واقعی مردم به مجلس راه پیدا می كند، مرحوم حاج شیخ عبدالرحمان لرستانی بوده است. منتهی با تسلط رضاخان و دستور وی مبنی بر اینكه كسانی كه در مجلس هستند باید عمامه ها را بردارند، ایشان احساس می كند كه این جریانات با شئون روحانیت وفق نمی دهد. به همین دلیل از نمایندگی استعفا می دهد و مجلس را ترك می كند.
یادم می آید كه پسر مرحوم لرستانی، مرحوم آقا نجم الدین لرستانی كه قبل از انقلاب زمان مرحوم آقای بروجردی، مدتی شهردار قم بود در همان ایام به من كه طلبه بودم و سطح می خواندم، اظهار تمایل كرد كه با علمای قم، از جمله امام دیداری داشته باشد. آن وقت امام یك مدرس عالی رتبه درس خارج و از علمای محترم و بزرگ حوزه محسوب می شد. من رفتم خدمت امام و تقاضای پسر مرحوم لرستانی را مطرح كردم. امام او را شناخت و فرمود پسر همان آشیخ عبدالرحمان لرستانی؛ به خاطر همان جریانی كه مرحوم لرستانی، شئون روحانیت را حفظ كرده و از نمایندگی مجلس استعفا داده بود، حضرت امام از ایشان به نیكی یاد كرد. امام فرمود، حالا پسر ایشان برای چه می خواهد بیاید پیش ما و بعد اجازه داد. در آن جلسه باز هم امام یادی از پدر ایشان كرد. منظورم از ذكر این دیدار این نكته بود كه مرحوم حاج شیخ عبدالرحمان یك چنین مردانگی در مقابل پهلوی انجام داده بود كه امام هم به خاطر داشت و از ایشان به نیكی یاد می كرد.
در مورد مرحوم حاج آقا ابوتراب جزایری می توانم به این نكته اشاره كنم كه ایشان از همدوره ای های مرحوم آقای بروجردی در درس مرحوم آخوند بوده و فردی ملا و خیلی محتاط و اهل ورع و تقوا بود و به خاطر مقام علمی و تقوایی كه داشت مورد احترام عموم و در برهه ای از زمان در راس علمای خرم آباد بودند. من به یاد دارم كه در فوت ایشان شهر خرم آباد به صورت تعطیل عمومی درآمد و تاثیر عمیقی در مردم گذاشت. همه این آقایان در زمان پهلوی به واسطه ظلم بی حساب رژیم خانه نشین شدند و رژیم نگذاشت مردم از وجود آنان بهره كافی ببرند و از معلومات این بزرگواران استفاده كنند.
در حاشیه این سخن باید بگویم كه از زمان های قدیم این رسم در خرم آباد بوده است كه مردم و بازاری ها، اول صبح به منزل علما می رفتند و یك مقداری مساله و تفسیر قرآن فرا می گرفتند و بعد مشغول كسب و كار می شدند كه در زمان پهلوی این رسم هم ظاهراً تعطیل می شود.
منبع: كتاب خاطرات آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی، مركز اسناد انقلاب اسلامی