دکتر امیر آرامی‪-‬ لکنت زبان نوعی مشکل در سخن گفتن است، به طوری که شخص نمی تواند به طور پیوسته کلمات را بیان کند. . علائم آن به این شکل است که فرد یا یک واج را تکرار می کند و یا آن را با طول و تشدید و فشار بیان می کند. 5 تا 8 درصد کودکان زیر 4 سال کشورمان دچار لکنت می شوند. ترس و اضطراب، علت لکنت نیست، بلکه بدعمل کردن عصب شناختی که می تواند منشاء ژنتیکی داشته باشد، علت لکنت خواهد بود. باید گفت عوامل زبان شناسی و پیچیدگی های جمله که عوامل روانشناختی باعث بروز و یا تشدید آن خواهد شد، در چگونگی لکنت نقش دارند. وضعیت ایران از بابت موارد ابتلا به لکنت زبان در کودکان شبیه دیگر کشورها است و با توجه به نتایج آخرین سرشماری انجام شده در کشور، اگر 7 میلیون کودک زیر 4 سال در کشور داشته باشیم، حدود 560 هزار تن از آنان دچار لکنت می شوند. این تصور اشتباه که فرد دارای لکنت خود به خود درمان می شود لذا ممکن است که تا 70 درصد افراد دچار لکنت خوب شوند، اما نتایج تحقیقات نشان می دهند که درمان لکنت در همان سنین زیر 4 سال و توسط متخصصان و کارشناسان رشته گفتاردرمانی، روند درمان را تا 7/5 برابر سرعت می بخشد. در واقع می توان گفت مداخلات درمانی گفتار درمانگران در سرعت بخشیدن و تسهیل کردن روند درمان بسیار حائز اهمیت است. چهار علامت اولیه در تشخیص لکنت وجود دارد که تکرار کل کلمه یا تکرار اولین حرف کلمه، کشیدن حروف و هر گونه قفل کردن روی حروف، علائم اولیه تشخیص لکنت هستند که به محض مشاهده هر یک از آن ها، باید کودک سریعا مورد مشاوره کارشناسان و متخصصان گفتاردرمانی قرار بگیرد. اولین مرجع رسیدگی و مداخلات درمانی لکنت، گفتاردرمانگران هستند و گفتاردرمانی تنها رشته توانبخشی - پزشکی است که به صورت علمی و دائم روی این موضوع خاص تحقیقات وسیع انجام داده و می دهد.

انتهای پیام