دریافت اطلاعات ...
 
روابط عمومی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی
پنج شنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

یک بیماری روانی مهم که بیشتر مبتلایان از آن بی خبرند | 800 هزار نفر در ایران اسکیزوفرنی دارند | مبتلایان شیزوفرنی خطرناکند؟| مهم ترین علائم را بشناسید
 
مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی می گوید: پیش بینی می شود 800 هزار نفر بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی در کشور داشته باشیم اما موضوع این است که خیلی از مبتلایان از بیماری خود خبر ندارند و ممکن است تا پایان عمر با آن زندگی کنند. البته در این شرایط هم خودشان بسیار اذیت می شوند و هم اطرافیان.
مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی می گوید: پیش بینی می شود 800 هزار نفر بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی در کشور داشته باشیم اما موضوع این است که خیلی از مبتلایان از بیماری خود خبر ندارند و ممکن است تا پایان عمر با آن زندگی کنند. البته در این شرایط هم خودشان بسیار اذیت می شوند و هم اطرافیان.

اسکیزوفرنی - شیزوفرنی همشهری آنلاین - پروانه بندپی: بیست وچهارم می در تقویم جهانی، روز «اسکیزوفرنی» که شدیدترین اختلال روانی شناخته می شود، نام گذاری شده تا از این طریق توجه جهانیان به این بیماری مهم جلب شود.

بسیاری از افراد تصور می کنند فرد مبتلا به اسکیزوفرنی، دیوانه، مجرم و یا قاتل خطرناک است. اما واقعیت این است که اسکیزوفرنی یا شیزوفرنی (Schizophrenia)، یک اختلال روانی است که نحوه تفکر فرد، رفتارها، بیان و ابراز احساسات و همچنین درک واقعیت در فرد را مختل می کند. این بیماری که حادترین و وخیم ترین بیماری روان شناختی شناخته می شود، معمولاً در دوران نوجوانی بروز می یابد و به همین دلیل گاه با رفتارهای طبیعیِ ناشی از دوران بلوغ اشتباه گرفته می شود.

توهم (توهم شنیدن صداها، دیدن افراد و شنیدن بوهایی که در واقعیت وجود ندارد)، هذیان گویی و اختلالات فکری، و افکار و گفتار بی نظم از علائم اصلی این بیماری هستند و علائم دیگر نیز عبارتند از کناره گیری اجتماعی و انزواطلبی، کاهش یا عدم ابراز احساسات و عواطف، داشتن رفتارهای عجیب و نامناسب، بی تفاوتی، کم حرفی، بی انگیزگی، و نداشتن اشتیاق به زندگی و لذت های آن.

علت دقیق ابتلا به اسکیزوفرنی هنوز کاملا مشخص نیست اما بیولوژی، ژنتیک و عوامل محیطی هرسه در بروز آن نقش دارند. این بیماری اگر شناخته و کنترل نشود، عملکرد اجتماعی و مهارت های شغلی فرد مبتلا را به طرز چشمگیری دچار اختلال می کند.

این گروه از بیماران بیشتر رفتارهای انزواطلبانه و جامعه گریز دارند. یعنی بیشتر دوست دارند در خانه تنها بمانند، با دیگران ارتباط نداشته باشند، ترس از بیرون آمدن از خانه دارند، نگاه های دیگران را برنمی تابند و اذیت می شوند، حتی از مراجعه به روانپزشک و پذیرش اختلالات رفتاری خود پرهیز می کنند. این افراد اگر داروهای خود را مرتب مصرف کنند و خدمات توانبخشی دریافت کنند، می توانند زندگی روزمره خود را داشته باشند اما اگر به دلایلی اوضاع شان وخیم شود، کارشان به بستری اجباری هم می انجامد.

اسکیزوفرنی شیوع بالایی ندارد و تنها یک درصد از جمعیت جهان دچار این اختلال هستند اما با توجه به این که برخی علائم آن با دیگر بیماری های روانی یکسان است، تشخیص آن در ابتدا دشوار است و اگر هم تشخیص داده نشود، می تواند پیشرفت کند و زندگی عادی فرد و خانواده وی را دچار مشکلات متعدد کند.

همشهری آنلاین به مناسبت روز جهانی اسکیزوفرنی (24 می/ 3 خرداد) گفتگویی با طیبه دهباشی زاده، مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی انجام داده است که می خوانید.

آیا همه مبتلایان اسکیزوفرنی دچار توهم می شوند و افرادی را به چشم می بینند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند؟ یا صداها و بوهایی را می شنوند که واقعیت ندارد؟

بیماری اسکیزوفرنی انواع و اقسام دارد و این طور نیست که همه آنها فردی را به چشم ببینند و با او حرف بزنند که وجود خارجی ندارد. بیماران اسکیزوفرن اگر درمان مناسب بگیرند و داروهای خود را دریافت کنند و مرتب بخورند، علائم مثبت بیماری مثل پرخاشگری، توهم، هذیان گویی، ترس از این که فکر می کنند کسی دنبال شان است، کنترل می شود. بخش دیگر مربوط به این است که این بیماران ترس بیرون آمدن از خانه دارند، ارتباط اجتماعی ندارند، اگر شغلی دارند آن را از دست می دهند. اینها علائم منفی است که افت عملکرد را در این بیماران در پی دارد. این علائم هم با خدمات توانبخشی مثل موسیقی درمانی، روانشناسی، کاردرمانی و ... که در مرکز توانبخشی انجام می شود، قابل کنترل است. برخی بیماران با دارودرمانی و خدمات توانبخشی گاهی بهبودی بالای 90 درصد داشته اند. مثلا بیماری که 20 سال ترس بیرون آمدن از خانه داشته، الان می رود کار می کند. خیلی از آنها روز اول همراه کسی به مرکز توانبخشی می آمدند اما الان تنها می آیند.

یک بیماری روانی مهم که بیشتر مبتلایان از آن بی خبرند | 800 هزار نفر در ایران اسکیزوفرنی دارند | مبتلایان شیزوفرنی خطرناکند؟| مهم ترین علائم را بشناسید

چرا بیمار اسکیزوفِرِن را دیوانه می نامند؟ آیا این بیماران واقعا دچار جنون می شوند؟

یکی از بزرگ ترین مشکل این بیماران و خانواده های آنها «انگ بیماری» است که جامعه به آنها می زند. انگ بیماری، هم بیمار را ایزوله می کند و هم بقیه افراد خانواده تحت تاثیر این انگ قرار می گیرند و دچار مشکلت فراوان می شوند. انگ هایی مثل این که این فرد مبتلا به اسکیزوفرنی روانی است یا دچار جنون است یا دیوانه است. اگر همسایه بداند که شما در خانه یک بیمار روانی دارید، سعی می کند که رفت و آمد خود را با شما محدود کند و اجازه ندهد کودکش در راه پله با شما گفتگو و برخوردی داشته باشد. چون فکر می کند چنین فردی به دیگران آسیب می زند و دلیلش هم فقط ناآگاهی است.

ممکن است یک بیمار اسکیزوفرن با رفتارهای خطرناک به دیگران یا خودش آسیب برساند؟ آیا بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی خطرناک است؟

خیر. من 40 سال دارم با این بیماران کار می کنم و آنها کوچک ترین آسیبی به دیگران نمی زنند. در حالت معمولی هم ممکن است شما با همسایه دعوا کنید و آسیبی به شما برسد. اینها هم مثل افراد معمولی هستند و چنین چیزی ممکن است اما کمتر است. حتی در مسائل همسایگی پیش آمده که این بیماران از همسایه خود کتک خورده اند و نتوانسته اند از خود دفاع کنند.

درواقع بیشتر دوری و انزوا است که می تواند شرایط بیمار را بدتر کند و در این میان حمایت خانواده و درمان مناسب می تواند تا حد زیادی از رفتارهای خطرناک بیمار بکاهد.

اما در برخی فیلم ها این افراد را بسیار خطرناک جلوه می دهند! اذهان عمومی هم این افراد را خطرناک می دانند.

در فیلم ها اطلاعات غلط می دهند و درواقع انگ بیماری را زیاد می کنند. آیا افرادی که به ظاهر سالمند و مرتکب قتل می شوند، اسکیزوفرن هستند؟ همان قدر که در جامعه خشونت وجود دارد و امکانش هست که افراد عادی پرخاشگری کنند، برای این بیماران هم ممکن است مواردی از این دست پیش بیاید. اما موضوعی عام و فراگیر نیست. با توجه به این که توهم، یکی از علائم بیماری اسکیزوفرنی است، ممکن است فرد مبتلا صدایی به گوشش برسد که فلانی دشمن است و به او حمله کن. اما این رفتار با مصرف مرتب داروها هرگز اتفاق نمی افتد. تا زمانی که بیمار درمان دارویی مرتب داشته باشد، هیچ خطری برای خود و دیگران ندارد. فردی که رها شده باشد، حامی نداشته باشد، دارو مصرف نکند، بله ممکن است دچار توهم شود و رفتار خطرناک از او سر بزند.

یک بیماری روانی مهم که بیشتر مبتلایان از آن بی خبرند | 800 هزار نفر در ایران اسکیزوفرنی دارند | مبتلایان شیزوفرنی خطرناکند؟| مهم ترین علائم را بشناسید

ممکن است فردی به بیماری اسکیزوفرنی مبتلا باشد اما خودش اطلاع نداشته باشد؟

اکثرا همین طورند. ما داریم کسانی را که 20 سال است بیمار هستند اما حتی خانواده های آنها هم از بیماری شان بی خبرند. چون این بیماری را نمی شناسند. خانم 20 سال با مردی زندگی می کند و می گوید شوهرش بددل است، همسر و دختران خود را در خانه زندانی می کند، اجازه نمی دهد همسر و بچه ها از خانه بیرون بروند و همه اینها را پای بددلی می گذارند اما اینها بددلیِ ناشی از اسکیزوفرن است. ما کسی را داشتیم که موقعیت شغلی خیلی مهمی داشته و انسان موفقی هم بوده و بعد از 30 سال و موقع بازنشستگی بچه هایش خسته شدند و برای مشاوره آمدند و تازه آن وقت متوجه شدند که پدرشان به اسکیزوفرنی مبتلا است. این آقا وقتی کار به بستری رسید و مرتب دارو مصرف کرد، تغییر اساسی کرد و خانواده متوجه شدند که او اصلا خشن و بددل نبوده است. ولی به دلیل ناآگاهی و مسائل فرهنگی رایج در جامعه خیلی اوقات تصور می شود که چنین فردی بددل است.

چه تعداد از افراد جامعه ایران به این بیماری مبتلا هستند؟

به طور کلی یک درصد از افراد در سراسر دنیا مبتلا به بیماری اسکیزوفرنی هستند. این آمار جهانی است. در کشور ما که مردم عادی هم فشارهای مختلف اقتصادی و اجتماعی و ... را تحمل می کنند، زمینه بروز این بیماری بیشتر است. استرس، احساس ناامنی، فشارهای موجود در جامعه و مسائل اقتصادی بروز این بیماری را در افرادی که زمینه این بیماری را دارند، ایجاد می کند. پیش بینی می شود که حداقل 800 هزار بیمار اسکیزوفرن در ایران داشته باشیم. ولی آماری نداریم که از این تعداد حتی 100 هزار نفر شناسایی شده باشند. چون خیلی از این بیماران از بیماری خود خبر ندارند. چون هم شناسایی نشده است و هم ممکن است علائمی که دارند را به چیزهای دیگر که بالا گفتم، ربط بدهند. خیلی از خانواده ها رفتارهای ناشی از اسکیزوفرنی در فرزندان و همسران خود را طبیعی می دانند و خیلی وقت ها با آنها مدارا و تحمل می کنند. در حالی که هرچقدر زودتر متوجه این بیماری شوند و هرچه زودتر برای کنترل آن اقدام کنند، راحت تر زندگی خواهند کرد.

دلایل ابتلا به این بیماری چیست؟

ابتلا به اسکیزوفرنی عوامل و دلایل زیادی دارد. قبلا صدمات ناشی از زایمان و انواع عفونت ها را عامل ابتلا به آن عنوان می کردند اما استرس های مختلف، پیام های دوگانه، احساس ناامنی در جامعه، و استفاده از داروهای روانگردان در بعضی موارد می توانند عامل بروز باشند. دخانیات مثل سیگار و ... تاثیری در ابتلا به اسکیزوفرنی ندارد.

این بیماری بیشتر کدام گروه های سنی را مبتلا می کند و ژنتیک چقدر در ابتلا به آن تاثیر دارد؟

این بیماری معمولا از 15 سالگی فرد شروع می شود و خانواده اگر آگاهی داشته باشد، بیماری در مراحل اولیه می تواند خاموش شود و بیمار با دریافت دارویی مختصر می تواند به زندگی عادی خود ادمه دهد. ما مواردی از این دست داریم که بیماری فرد در همان 15 سالگی تشخیص داده شده و کنترل شده و الان این شخص، فرد بسیار موفقی است و طب اسلامی خوانده و دارد طبابت می کند. اگر بیماری پیشرفته می شد، باید 6 قلم دارو مصرف می کرد اما الان فقط یک قلم دارو دریافت می کند. پس شناخت به موقع بیماری بسیار مهم است. در این بیماری، ژنتیک تاثیر قابل توجهی دارد اما موضوع این است که ممکن است ژن تا پایان عمر خود را نشان ندهد و بیماری خاموش بماند. اگر شرایط خانواده و جامعه شرایط امن و استانداردی باشد، خیلی ها هستند که اصلا متوجه بیماری خود نمی شوند و تا پایان عمر بابت آن اذیت هم نمی شوند.

این بیماری در سنین پایین چطور خود را نشان می دهد و علائم بارز آن چیست؟

در سنین پایین ممکن است فرد دچار افت تحصیلی شود. فردی که باهوش و همیشه درس خوان بوده، ناگهان دچار افت می شود و تکالیف خود را انجام نمی دهد و درس نمی خواند یا درسش ضعیف می شود. چنین فردی مورد شماتت خانوده و مدرسه قرار می گیرد و تحت فشار آنها قرار می گیرد اما هیچ کس نمی فهمد باید این نوجوان مشاوره دریافت کند تا مشکلش پیدا شود. بعضی از خانواده ها افتخار می کنند و می گویند فرزند ما هیچ دوست و رفیقی ندارد و سربه راه است و این را مزیت می دانند. در حالی که این می تواند از نشانه های اسکیزوفرنی باشد. خیلی اوقات فرد وقتی وارد دانشگاه می شود، تازه متوجه بیماری خود می شود و وقتی به ما مراجعه می کنند، ما متوجه می شویم که از همان 15 سالگی علائم را داشته و خانواده متوجه آن نشده است.

روستاییان هم در معرض ابتلا به این بیماری هستند یا یک بیماریِ متعلق به زندگی شهرنشینی است؟

میزان شیوع این بیماری در همه جوامع یکسان است. اما چون آگاهی وجود ندارد، شیوع آن در برخی مناطق مشخص نمی شود. ما چند سال پیش در سفر به یکی از روستاهای سیستان و بلوچستان (نیک شهر) که برای همین کار رفته بودیم، فردی 48 ساله را دیدیم که متوجه شدیم از 8 سالگی مبتلا به اسکیزوفرنی بوده و در آن 40 سال متوجه بیماری نشده بودند. این فرد یک مادر پیر ناتوان داشت و اقوامش هم او را دیوانه می پنداشتند. این فرد عادت داشت که زباله های روستا را هر روز جمع می کرد و در خانه شان که یک اتاق بیشتر نداشت، نگه می داشت.

پس امکان ابتلا به اسکیزوفرنی قبل از 15 سالگی هم وجود دارد؟

بله، اسکیزوفرنی در کودکان هم موردی هست ولی شیوعش از 15 سالگی است. بیمارستان های روانپزشکی بخش کودکان هم دارند. علائم اسکیزوفرنی در کودکان این است که در خود فرو می روند، پرخاشگری می کنند، علائم دیگری هم دارند که باید به طور دقیق توسط یک تیم پزشکی، و نه حتی یک روانشناس یا یک روانپزشک تشخیص داده شود.

تعداد زنان و مردان مبتلا در این بیماری متفاوت است؟

هیچ فرقی ندارد و هردو به یک اندازه مبتلا می شوند. در مرکز توانبخشی ما مراجعه مردها بیشتر است. اما معنایش این نیست که تعداد زنان مبتلا کمتر است. دلیلش هم این است که مردها به دلیل انتظاری که از نقش آنها در خانه می رود، شناخته تر می شوند. پسرها چون باید کار کنند، مراجعه مردها بالاتر است.

یک بیماری روانی مهم که بیشتر مبتلایان از آن بی خبرند | 800 هزار نفر در ایران اسکیزوفرنی دارند | مبتلایان شیزوفرنی خطرناکند؟| مهم ترین علائم را بشناسید

آیا افراد متمول یا ساکنان بالای شهر بیشتر به اسکیزوفرنی مبتلا می شوند یا فرقی ندارد؟

خیر، هیچ فرقی نمی کند. همان طور که گفتم، یک درصد از کل هر جامعه ای به این بیماری مبتلا می شوند اما خیلی از افراد به دلیل عدم شناخت متوجه آن نمی شوند و ممکن است تا پایان عمر با بیماری خود زندگی کنند و هم خود آزار ببینند و هم اطرافیاشان اذیت شوند.

آمار خودکشی در بیماران اسکیزوفرن بالا است؟

آمار خودکشی هم در این بیماران مثل بقیه افراد جامعه است. در کیس هایی که ما کار کردیم، خیلی نادر بوده است و اصلا فراوانی ندارد.

سالانه چه تعداد از افراد جامعه ایران به این بیماری مبتلا می شوند؟ آیا رسیدگی به این بیماری در کشور ما مناسب است؟

ما هیچ آمار دقیقی در این زمینه نداریم. چون بیماران اعصاب و روان به دلیل انگی که به آنها زده می شود، به مراکزی مراجعه می کنند که اسم شان ثبت نشود. متولی بیماران روان در کشور ما سازمان بهزیستی است اما بیشتر کسانی به سازمان بهزیستی مراجعه می کنند که از نظر مالی درمانده و نیازمند هستند و هیچ حمایتی ندارند. بیمارانی که وضعیت مالی خوبی دارند، به سازمان بهزیستی مراجعه نمی کنند که اسم شان ثبت نشود. اینها به پزشکان و بیمارستان ها مراجعه می کنند و آمارشان هم به کسی داده نمی شود. ضمن این که مساله بهداشت روان برای وزارت بهداشت خیلی مهم نیست و خود را موظف به درمان این گونه بیماران نمی بیند. در حالی که متولی نظام سلامت کشور، وزارت بهداشت است. نقش وزارت بهداشت در قبال بیماران روان همیشه کوچک ترین نقش و تقلیل آمیز بوده و دوره وزیر بهداشت فعلی بدترین دوره این مساله است. الان بیماران ما تخت برای بستری ندارند، ما اورژانس روانپزشکی در کشور نداریم، یک بیمارستان ایران است که واقع در کیلومتر 7 جاده مخصوص کرج است و آن هم همیشه پر است.

بیمارستان حضرت رسول 3 اتاق اورژانس روانپزشکی داشت که به تازگی آخرین اتاق را هم از آنها گرفتند. بیمارستان حضرت رسول با آن عظمت وسط شهر که بخش روانپزشکی بسیار فعالی دارد، اورژانس روانپزشکی ندارد! وقتی بیمار روانی بدحال می شود، خانواده او اگر با اورژانس تماس بگیرد، اورژانس برای انتقال او به بیمارستان نمی آید. می گویند اول باید پلیس 110 بیاید، بعد ما بیاییم. پلیس می آید اما هیچ گونه آگاهی از این بیماری ندارد. بیمار دچار توهم شده و می گوید می خواهند من را بکشند و پلیس دنبال کسی است که قصد دارد بیمار را بکشد! چون آموزش ندیده اند. این دو نهاد هنوز با هم به توافق نرسیده اند. اورژانس می گوید تا پلیس نیاید، من بیمار را نمی برم و خانواده مجبور می شود آمبولانس خصوصی بگیرد و برای یکی دو خیابان جابجایی 3 تا 4 میلیون هزینه کند. تازه بیمار وقتی به بیمارستان می رسد، به آنها گفته می شود جا نداریم. نبود اورژانس روانپزشکی مشکل حاد بیماران روان است. وقتی این بیماران به خانه برمی گردند، حالشان بدتر از قبل می شود.

چه تعداد مرکز توانبخشی برای بیماران اسکیزوفرنی در کشور وجود دارد؟ آیا خدمات این مراکز برای بیماران رایگان است؟

خدمات مرکز توانبخشی ما چون NGO هستیم، رایگان است. ولی مراکز توانبخشی حتی به شکل پولی هم در کشور وجود ندارد. در کل تهران، ما تنها مرکز روزانه توانبخشی هستیم. مرکز ما در خیابان قزوین است و بیماری که می خواهد از منتهی الیه شرق یا شمال شهر تهران به این مرکز بیاید، به دلیل بعد مسافت، از آمدن پشیمان می شود. چون بیشتر این بیماران ترس از تنها تردد کردن دارند یا ترس از نگاه دیگران دارند، تعدادی از آنها مراقب و همراه ندارند. بنابراین برای استفاده از خدمات نمی آیند. در شمال شهر تعداد زیادی بیمار داریم که نیازمند این خدمات هستند اما به دلیل دوری راه یا نداشتن همراه، امکان استفاده از خدمات این مرکز را ندارند. در حالی که ایجاد این چنین مراکز وظیفه دولت است. دولت باید این مراکز را گسترده و محلی کند. یکی از نهادهایی که توانایی انجام این کار را دارد و ما هم به کمک و همراهی اش نیاز اساسی داریم، شهرداری است. خیلی از بیماران ما افراد موفقی هستند و در عرصه های مختلف موفق هستند و مثلا در پینگ پونگ و شطرنج و ... رتبه می آورند. اگر مراکزی وجود داشته باشد، هم بیماران می توانند خدمات توانبخشی دریافت کنند، هم بقیه مردم به آنجا بیایند و با آنها و با این بیماری بیشتر آشنا شوند. می توانیم پخش فیلم و ... داشته باشیم و افراد جامعه را بیشتر با این بیماری آشنا کنیم.

پس این بیماری فقط با دارو قابل کنترل نیست؟ حتما باید خدمات توانبخشی هم در کنار دارو دریافت شود تا بهبود حاصل شود؟

دارو فقط می تواند علائم مثبت بیماری را کنترل کند. علائمی مثل توهم، پرخاشگری، هذیان گویی، افکار آشفته. مثلا بیمار تصور می کند کسی مدام دنبالش است. یا لب به غذا نمی زند. چون فکر می کند اعضای خانواده می خواهند مسمومش کنند. بیماری که می خواهد مهارت های خود را از دست ندهد، یا ترس از روبرویی با خودرو دارد، یا از خانه بیرون نمی آید، نیاز به دریافت خدمات توانبخشی دارد. بیماران را در ابتدا خانواده به مرکز می آورند و بعد از دو سه ماه خودشان تنها می آیند و یادشان می رود که زمانی بابت از خانه بیرون آمدن ترس زیادی داشتند.

کمبود دارو در کشور، بیماران اسکیزوفرنی را هم دچار مشکل کرده است؟

به شدت. خیلی از داروهای این بیماران الان پیدا نمی شود و این باعث عود بیماری های روان می شود. افرادی که بیماری آنها کنترل شده بود، به دلیل کمبود دارو وضعیت شان دوباره عود کرده و از طرف دیگر نه تخت هست و نه اورژانس روانپزشکی. ما درحال حاضر در بدترین موقعیت درمانی این بیماران و استیصال خانواده ها هستیم. داروهای وارداتی که دیگر نیست، داروهای مشابه ایرانی هم روی خیلی از بیماران جواب نمی دهد. الان همین داروهای ایرانی هم پیدا نمی شود. واقعیت این است که حتی در دوران جنگ ایران و عراق، وضعیت از الان بهتر بود. دارو بود و رایگان هم به بیماران روان داده می شد. بعضی از بیماران که هفت هشت سالی می شد بیماری شان کنترل شده بود و سرحال شده بودند، الان کارشان به بستری در مراکز شبانه روزی کشیده است.

هزینه های داروهای اسکیزوفرنی چگونه است؟

ببینید مساله این است که فقط هزینه دارو نیست، هزینه رفت و آمد است. چون این افراد نمی توانند با وسایل نقلیه عمومی رفت و آمد کنند و خانواده مجبورند برای آنها آژانس بگیرند. آژانس هم وقتی هرروزه باشد، خیلی هزینه بر است. مساله مهم دیگر این است که این بیماران به دلیل مصرف روزانه دارو، مکشلات دندان هم دارند. در حالی که خدمات دندانپزشکی تحت پوشش بیمه نیست. درضمن بسیاری از بیماران اسکیزوفرن به دلیل مصرف دارو و داشتن اضطراب اشتهای بالایی دارند و زیاد غذا می خورند. درواقع فشارها روی خانواده های این بیماران همه جانبه است. به دلیل فشارهای اقتصادی و مشکلات هزینه بر دیگر، مراکز روزانه توانبخشی و حتی مراکز خصوصی تعطیل کرده اند. چون برایشان مقرون به صرفه نبود. ما تنها مرکز سرپا هستیم ولی معلوم نیست ما هم تا کی سرپا بمانیم.

بهترین فیلم سینمایی که تاکنون درباره معرفی بیماری اسکیزوفرنی ساخته شده، فیلم «یک ذهن زیبا» با بازی عالیِ «راسل کرو» بوده است. آیا بیماری این فرد که ریاضیدان موفقی هم بود، پیشرفته بود؟ چون مدام مردی را دنبال خودش می بیند و حتی بارها با او به طور فیزیکی درگیر می شود اما همسرش و دیگران آن مرد را نمی بینند.

نه اصلا پیشرفته نبود. در این فیلم به خوبی نشان می دهد که وقتی همسر مرد، داروهایش را توی کشوی میز می گذارد و به او نمی دهد، توهم ها به سراغ او می آیند و پر از چالش و آشفتگی فکری می شود، اما هروقت داروها را مرتب مصرف می کند، به زندگی عادی خود برمی گردد. این فرد در نهایت به آگاهی می رسد و با بیماری خود آشنا می شود و بیماری اش را می پذیرد. برای همین وقتی در صحنه آخر فیلم، فردی را که وجود خارجی ندارد، در تعقیب خودش می بیند، لبخند می زند و بی تفاوت به توهمش به راهش ادامه می دهد.
منبع خبر:
همشهری
   تاریخ: ۱۱:۲۰ - ۰۲/۰۳/۱۴۰۲   بازدید: ۲۶۶