در میان این همه گرانی، تورم، ناعدالتی، تبعیض ها و... نکته ای که بسیار از دید مسئولان پنهان مانده، آسیب های اجتماعی است. آسیب هایی که حالا وخیم شده اند و کاملا قابل لمس است.
آنچه که مسلم است اینکه، سرمنشا آسیب ها فقر است. یعنی فقر آدم ها را به جایی می رساند که دیگر هیچی برایشان مهم نیست. در حال حاضر آمار سرقت های خرد، خودکشی، قتل، خشونت، کودکان کار، طلاق و... روبه افزایش است. در واقع می توان گفت انواع آنچه که امنیت جامعه را از بین می برد در حال رخ دادن است به خصوص فقر و نداری. متاسفانه در حال حاضر مردم حداقل ها را هم برای زندگی ندارند. وقتی از نظر اقتصادی مردم در مضیقه باشند شرایطی برایشان پیش می آید که هم از نظر جسمی و هم روحی دچار مشکل شوند.
هم اکنون مردم با انواع و اقسام بیماری ها دست و پنجه نرم می کنند در حالی که دارو ندارند و این وضعیت برای بیماران خاص به مراتب بدتر است. از سوی دیگر کشور از نظر روانی بالاترین آمار افسردگی را دارد. از منظر فعال بودن اجتماعی هم شرایط کاملا مشخص است مردم دیگر با کسی مراوده ندارند و مدام سرها در گوشی هاست. از همه بدتر آنکه مردم ما شاد نیستند در واقع با این شرایط جامعه دیگر شادی برایشان بی مفهوم است. جای شادی را خشونت پر کرده است. طبق آمارها پایین بودن سطح رضایتمندی از زندگی را کشور ما دارد. وقتی این مسائل را در کنار هم بگذارید می بینید که یک نوع نگرانی در افراد و خانواده ها وجود دارد به خصوص آنکه فعلا آینده آنچنان مطلوبی را هم برای خود و فرزندانشان نمی بینند. نکته دیگر آنکه کودکان ما یا کودک کار هستند یا کارنامه. یعنی خانواده ها توجه لازم را آنطور که باید به بچه ها ندارند از همین رو همه چیز را در درس می بینند یا خانواده ای آنقدر فقر است که کودکش مجبور به کار است. با آسیب های کودکان کار هم که همه آشنا هستند. در هر حال منشاء انواع آسیب های اجتماعی فقر، نداری و گرانی است. به طور کلی تر باید بگویم که جامعه به حال خود رها شده و در چنین شرایطی هم پاسخ مسئولان چیزی جزء «همینی که هست» نیست.

انتهای پیام